Χρήστος Μαγγούτας

Καμιά. Αλλά ο Robin Williams δε χρειάζεται επέτειο, κάθε μέρα είναι μέρα θύμησης. Πρωτοείδα το Mrs. Doubtfire όταν η κόρη μου ήταν 10 χρονών και όπως όλα τα παιδιά αρεσκόταν στην επανάληψη: στο τέλος ήξερε λέξη προς λέξη όλο το κείμενο.

Εδώ ο Robin Williams είχε μεταμορφωθεί σε μια γριά υπηρέτρια για να μπορεί να βλέπει τα παιδιά του που του το είχε απαγορέψει το δικαστήριο επειδή ήταν «ρεμάλι», άνθρωπος που δεν ταίριαξε σε καμιά δουλειά— και ίσως υποσυνείδητα να τις τορπίλιζε. Θυμάμαι ακόμα το βαθύ τραγικό ύφος του όταν γελούσε ή τη σπίθα που έλαμπε σαν ζωή όταν έκλαιγε. Μια από τις καλύτερες 100 ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου γράφουν οι κριτικοί – λες και χρειάζεται να τους ακούσουμε.

Και λάτρης της Ελλάδας (όχι η πατρίδα μας δεν έχει τους ευρύτερους δρόμους και τις μεγαλύτερες πλατείες αφιερωμένες στους Φιλέλληνες που «αν είναι να πεθάνουμε για την Ελλάδα, τίμια είναι η δάφνη. Μια φορά κανείς πεθαίνει». Δεν έμεινε χώρος για Φιλέλληνες όταν σε κάθε χωριό και κωμόπολη έχουμε μερικές εκατοντάδες ως «Οδός Α. Παπανδρέου», «Γ. Παπανδρέου», «Κ. Καραμανλή» και γιατί όχι «Οδός Ιω. Μεταξά»;

Αυτό το άτομο όταν το βλέπεις από μακριά –χρονικά—ανακαλύπτεις ένα ατέλειωτο βάθος στην έκφραση.

Λίγο πριν πεθάνει είπε: «Η ανθρωπότητα οφείλει να υποκλίνεται στην ελληνική ιστορία. Μπορεί η οικονομία της χώρας να μην πηγαίνει καλά, γιατί τα οικονομικά δεδομένα αλλάζουν συνεχώς για όλους. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η κληρονομιά, η ταυτότητά σας. Ο Παρθενώνας δεν φεύγει από την Αθήνα. Είναι ακόμα εκεί για να μας δίνει την ελπίδα ότι η πρόοδος και η ακμή μπορούν να επιστρέψουν”.

Είχε κάνει διακοπές με σκάφος στα ελληνικά νησιά και δεν ήταν αρκετό για να δει όλα όσα είχε διαβάσει στην ελληνική μυθολογία. …Στην Αγγλία για παράδειγμα, δεν πήγα πουθενά. Τι να δω; Το παλάτι του Μπάκιγχαμ; Γιατί να με νοιάζει; Όπου κι αν πάω στην Γερμανία, δεν θα πάω να δω το Τείχος του Βερολίνου. Ωστόσο, την Δήλο, τον Παρθενώνα και τις Μυκήνες δεν μπορείς να τις αγνοήσεις»…

Γιατί οι κωμικοί έχουν συχνά μια απέραντη λύπη ακόμα και στο γέλιο τους; Για να θυμίζουν σκληρές αρχαϊκές στιγμές της κληρονομημένης πείρας μας;

Μήπως αυτοί οι άνθρωποι προαισθάνονται το «πόσο λίγο η μέρα κράτησε»;

[Κι εδώ όλη η ταινία, ε να μην τη δω άλλη μια από τις δεκάδες φορές;]

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The articleexpresses the views of the author

iPorta.gr