Είναι κι αυτές οι βραδιές, που σε ζαλίζει η μυρωδιά της θάλασσας, καθώς μπαίνει από το παράθυρο! Έπιασε ζέστη; Ή ζέστανε μέσα μας; Άπνοια, υγρασία και νύχτα. Το κορμί κολλάει, μα το μυαλό δεν μπορείς να το συγκρατήσεις. Δεν μπορείς να το δέσεις όταν έχει πάρει αποφάσεις. Δεν μπορείς να το ορίσεις όταν έχει ξεκαθαρίσει.

Είναι κι αυτές οι βραδιές που δεν έχεις εικόνα γιατί σε πνίγουν οι τοίχοι… Το μυαλό εγκλωβίζεται στην καθημερινότητα, τις υποχρεώσεις, τα άγχη και την κούραση που έρχεται. Ένα δρομολόγιο χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Ένα δρομολόγιο που γρήγορα γίνεται συνήθεια.

Είναι κι αυτές οι βραδιές που τα δρομολόγια σταματούν. Κατεβαίνεις απ’ την μηχανή, ρίχνεις τους τοίχους και προχωράς… Δεν είναι όνειρο απλά! Είναι ελευθερία, ανάσα. Απομυθοποίηση, είναι… Ένα βλέμμα σε καθηλώνει. Ένα βλέμμα σε επεξεργάζεται και σε πολιορκεί. Έλξη το λένε.

Είναι κι αυτές οι βραδιές που όσο κι αν πνίγεσαι από την άπνοια των στιγμών σου, δίνεις μία κι αλλάζεις τις ισορροπίες. Ακαριαίες αποφάσεις που είσαι έτοιμος σε κλάσματα του δευτερολέπτου, όσο διαρκεί ο ήχος από τα μάτια που ανοιγοκλείνουν, να τις διαχειριστείς. Το μετά και τις συνέπειες τα ξέρεις. Θα τις αντιμετωπίσεις ωστόσο αύριο που θα έρθουν κοντά σου. Τώρα είσαι εδώ στα θέλω σου, στις επιθυμίες σου, έτοιμος να ζήσεις έναν διαφορετικό προορισμό.

Είναι κι αυτές οι βραδιές με τόλμη για ρίσκο που εξουσιάζουν όλο σου το είναι… νιώθεις μία δύναμη να ξεχειλίζει από μέσα σου. Μία δύναμη πρωτόγνωρη. Δεν μπορείς να τη διοχετεύσεις. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και δεν τον αναγνωρίζεις. Είναι αυτή η δύναμη που σου δημιουργεί μία αισιοδοξία, που δεν την είχες έως τώρα. Εσύ εξουσιάζεις τον εαυτό σου. Εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής σου. Και προφανώς τώρα, αποφάσισες να είσαι αλλιώς. Όχι διαφορετικός χαρακτήρας. Απλώς αλλιώς.

Είναι κι αυτές οι βραδιές, να σαν κι αυτή… Που δεν θέλεις να τελειώσει.

Αναστασία Φωκά.