Τζίνα Δαβιλά

…χωρίς το στυλό σου τοποθετημένο στ’αυτί,

χωρίς το προπό σου,

χωρίς τα κρεμασμένα γυαλιά σου στο λαιμό,

χωρίς τα κλειδιά σου στην πόρτα,

χωρίς τα χέρια σου να μαστορεύουν,

χωρίς τα Oscar σου στο τσεπάκι του πουκαμίσου με δυο – τρία τσιγάρα να εξέχουν,

χωρίς τη φλογέρα στα χέρια σου,

χωρίς βλέμμα, χαμόγελο, αγκαλιά, φιλί, τηλεφώνημα.

Χωρίς την φωνή σου, την γνώμη σου, τη απορημένη ματιά σου κάτω από τα σηκωμένα φρύδια.

Χωρίς να μπορώ να ξαναπώ «μπαμπά».

Ξέρεις πόσες πίκρες κατάπια για να μην σε λυπήσω, όσο ζούσες; Για να μην επιβαρύνω την υγεία σου;

Δεν το μετάνιωσα, αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην αφήσω κανένα να με ορίσει. Ακόμα και τον Έρωτα. Ή την Αγάπη. Το λέω για να τ’ακούσω αυτό.

Να είμαι αυτό που θέλω κάθε φορά.

Να μην ξανακαταπιώ κανενός την μπούρδα.

Μόνο ό,τι αποφασίζω για μένα κάθε φορά, να πληρώνω το τίμημα αντρίκια και περήφανα γιατί είναι δική μου η επιλογή, δικό μου το λάθος ή η χαρά.

Δεν τα καταφέρνω πάντα να είμαι παλικάρι ή αντράκι ή μούτρο, όπως μ’έλεγες.

Αλλά έμαθα να ξεχωρίζω τους λεβεντόψυχους. Και τους ευγενείς. Στην ψυχούλα κυρίως.

Είκοσι χρόνια χωρίς εσένα, αυτήν την πίκρα κουβαλώ. Ή για να το θέσω πιο σωστά. Την λεβεντιά και την ευγένεια δεν την συναντώ συχνά. Και όσο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο ανάγκη τις έχω. Τόσο αναγνωρίζω την ανάγκη της Ομορφιάς. Της Αισθητικής, της Αρμονίας. Και μονολογώ χωρίς να το θέλω: «ο μοναδικός άνθρωπος που σεβάστηκε τόσο πολύ τον άνθρωπο και κυρίως τη γυναίκα ήταν ο πατέρας μου».

Και κάτι ώρες σαν αυτή που είδα δυο ταινίες και μόνο όταν κλείνω τα μάτια σε βλέπω, θέλω να σου πω ό,τι λυπάμαι για σένα γιατί έφυγες πολύ νέος. Και ο δικός σου θάνατος ωρίμασε εμένα για να με απαλλάξει από κείνο το «έλα μαζί μου τώρα». Που η άρνηση μου σε σένα τότε, με λυτρώνει μ’έναν περίεργο τρόπο τώρα.

Ένα αν βρε μπαμπά είμαστε.

Αν σε άκουγα τότε που μου έλεγες να κάνω χορό, σήμερα ίσως ήμουν μια δεινή χορεύτρια.

Αν σε κείνο το «έλα μαζί μου» σε ακολουθούσα…

Αν δεν έφευγες τότε …

Αν δεν έφευγες τότε που ήσουν μόνο 51 χρόνων…

Ποιος μπορεί να ξέρει τι θα γινόταν.

Μια ζαριά η ζωή. Για άλλους ντόρτια, για άλλους εξάρες.

Άλλοτε ρίχνουμε εμείς την ζαριά, άλλοτε κάποιος άλλος.

Μπαμπά; Ε, Μπαμπά μου; Ακούς, ναι;