Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

1 .Τι μπορεί πραγματικά να περιμένει κανείς από μιά κοινωνία που περιμένει να πάρει το ασανσέρ για να ανέβει σ’ έναν όροφο; (Ακόμη και παιδιά δεκαπέντε ετών! ( Στην πολυκατοικία μου χρησιμοποιώ το κλιμακοστάσιο σχεδόν αποκλειστικά ως άσκηση. Μόνον εγώ ). Κλινικώς τίποτε. Πρόκειται μόνο για τεμπελιά; Όχι, πρόκειται για κάτι χειρότερο. Για πνευματική οκνηρία, για αυτόν τον συλλογικό μας εθισμό στην ήσσονα προσπάθεια, στο έτοιμο, στην μη προσπάθεια, στην μη σκέψη… Το δράμα ενός τόπου που έμαθε στην ευκολία της αδράνειας και όχι στον αγώνα για την υπέρβαση της δυσκολίας. Αυτή είναι η κουλτούρα, αυτή είναι η καθημερινή μας πρακτική, αυτή είναι η παιδεία μας. Το λυσάρι, η ετοιματζίδικη λύση, η αποφυγή της δυσκολίας. Η άρνηση της μαθητείας, της υπακοής σε έναν κανόνα, της πειθαρχίας σε έναν δάσκαλο. Του a priori, δηλαδή χωρίς ανθρωπολογικά πρόσημα, σεβασμού του άλλου. Το εγώ ως μόνιμη, υστερική ταυτολογία.

2. Σκεφτείτε …κι ακόμη δεν έχουμε αποκτήσει στοιχειώδη, οικολογική συνείδηση παρ ‘ ότι είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα που πρέπει να επιβιώσει από το υστέρημα κι όχι το πλεόνασμα. Αυτό που είναι αυτονόητο ως κοινωνική αλλά και πολιτική υποχρέωση για τους λοιπούς Ευρωπαίους, σε μας παραμένει ζητούμενο. Προτιμάμε να πετάξουμε ή να καταστρέψουμε αντί να προνοήσουμε ή να αποθηκεύσουμε. Όπως εξάλλου και η οδηγική συμπεριφορά. Το κινείσθαι δημοσίως. Η στοιχειώδης δηλαδή αποδοχή όχι της προτεραιότητας του άλλου αλλά του ίδιου του δικαιώματος του για να υπάρχει. Όταν κινείται η αυτού μεγαλειότης το εγώ, τίποτα δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να το εμποδίσει. Εξ ου και οι εκατόμβες των θυμάτων στην άσφαλτο. Γιατί περί αυτού πρόκειται …

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr