* Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος ασχολείται με την δημοσιογραφία,

την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση.

Στον απόηχο της Διακήρυξης της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Βαρσοβία, αναρωτιέμαι αν τελικά ο άνθρωπος διδάσκεται από την Ιστορία. Ο 20ος αιώνας υπήρξε αιώνας αίματος και συνεχόμενων καταστροφών. Οραμάτων αλλά και πικρών διαψεύσεων. Και η είσοδός μας στον καινούριο, μας έδωσε την ελπίδα για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη ζωή. Για ένα μέλλον στο οποίο η αλληλεγγύη, η ειρήνη και η πνευματική εξέλιξη θα γινόντουσαν τα εργαλεία της οικοδόμησής του. Κι όμως, πριν καλά καλά πλησιάσουμε στην μέση της διαδρομής, μπροστά μας φαντάζει το χάος. Για μιαν ακόμη φορά τα μεγάλα συμφέροντα είναι έτοιμα να θυσιάσουν την ανθρωπότητα στον βωμό του κέρδους.

Ηγέτιδα χώρα σ’ αυτή την αιματοχυσία είναι η Αμερική. Ακριβώς δίπλα της, στον ρόλο του συνενόχου, η Ρωσία. Ενώ πιο πίσω, η Γερμανία και η Γαλλία, καταλαμβάνουν τα βάθρα του ιερατείου. Ήδη ετούτη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η «προστάτιδα» χώρα έχει ανοίξει πάνω από πέντε μέτωπα. Ενώ, το Σάββατο οι σύμμαχοι συμφώνησαν την δημιουργία τεσσάρων νέων στρατευμάτων, καθώς και την συνέχιση των ήδη υπαρχουσών στρατιωτικών κινήσεων. Ο ίδιος ο γ.γ. του ΝΑΤΟ κ. Στόλτενμπεργκ έσπευσε να τονίσει πως: «Η θέση μας είναι σαφής: Το ΝΑΤΟ δεν θέλει σύγκρουση, δεν επιθυμούμε ένα νέο Ψυχρό Πόλεμο. Ο Ψυχρός Πόλεμος είναι ιστορία και οφείλει να παραμείνει ιστορία» και ότι «θα συνεχίσουμε τον εποικοδομητικό διάλογο με την Ρωσία, προκειμένου να καταστούν σαφείς οι σκοποί μας, να αποσαφηνιστούν οι παρεξηγήσεις και να μειωθεί ο κίνδυνος στρατιωτικού επεισοδίου ή «ατυχήματος» που μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις» (πηγή: thepressproject.gr). Κανείς, όμως, στην χώρα μας δεν έμαθε για την μεγαλύτερη – μετά τον Ψυχρό Πόλεμο- επιχείρηση [1] με το κωδικό όνομα Anaconda- 2016. Κανείς δεν έμαθε για την μετακίνηση 30.000 στρατιωτών γύρω από τα σύνορα της Ρωσίας τον προηγούμενο μήνα. ΗΠΑ και Ρωσία πλησιάζουν στην πλήρη ρήξη των διπλωματικών τους σχέσεων. Αλλά εμείς πρέπει να είμαστε ήσυχοι, διότι μας βεβαιώνουν πως: «Οτιδήποτε πράττουμε είναι αμυντικής φύσης, διέπεται από διαφάνεια και είναι σύμφωνο με τις διεθνείς υποχρεώσεις μας» (ίδια με την πιο πάνω πηγή).

Κι όλα αυτά, για να κοπεί –επιτέλους- το κεφάλι αυτού του μαύρου φιδιού της Τρομοκρατίας. Λες κι έχουν περάσει αιώνες από την «αποκάλυψη» της μη ύπαρξης πυρηνικών στο Ιρακ. Ή πως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν εκπαιδευμένος από την CIA (μάλιστα αναφέρεται πως ο εκπαιδευτής του ήταν Έλληνας και το αξιοπερίεργο είναι πως στην ιστοσελίδα του στρατού έχει διαγραφεί το αρχείο που αναφέρεται σ’ αυτό θέμα). Ή ακόμα πως η CIA προμηθεύει τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες της Συρίας μέσω Ιορδανίας. Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν, οι εξτρεμιστές- δαίμονες είναι δημιούργημα των ίδιων των «σωτήρων» της ανθρωπότητας! Των ίδιων που πριν από 68 χρόνια δημιούργησαν μια νέα χώρα- εκ του μηδενός- εκτοπίζοντας έναν ολόκληρο λαό από τα χώματά του. Φυσικά, αναφέρομαι στους Παλαιστίνιους.

Φανταστείτε πως το 1948, το σύνολο της γης υπό εβραϊκή κτήση αντιπροσωπεύει το 6,58% μιας συνολικής έκστασης 26.323 km2. [2]. Τα τελευταία χρόνια η γλώσσα της πολιτικής και η γλώσσα του κέρδους έχουν γίνει ένα. Κι όπως μας λέει ο Χάρολντ Πίντερ, οι εξουσιαστές για να διατηρήσουν την κυριαρχία τους θα πρέπει να αφήσουν τον λαό τους σε άγνοια. Έτσι, φτιάχνουν ένα κατασκεύασμα εύηχο. Ένα πλέγμα ψεμάτων. Τα οποία σιγά σιγά εξαπλώνονται στο συλλογικό ασυνείδητο, έτσι που πια να μη μένει ίχνος από αυτό που οι ρομαντικοί ονομάζουν αλήθεια.

Σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελα να δικαιολογήσω –πόσο μάλλον να ηρωοποιήσω- τους πάσης φύσεως εξτρεμιστές. Αυτό που προτείνω είναι μια πιο προσεχτική και εις βάθος μελέτη του φαινομένου. Κι επειδή θα ήταν αδύνατο μέσα σ’ ένα άρθρο να προσεγγιστούν τέτοια ιδιαίτερα θέματα, μετέφρασα κάποια ποιήματα τα οποία ονομάζω «πολιτικά- εξτρεμιστικά» και τα οποία πιστεύω πως σκιαγραφούν έστω και λίγο εκτός από το modus operandi αυτών των ανθρώπων και το ψυχο-πνευματικό κλίμα της σύγχρονης Μέσης Ανατολής.

Απάρνηση και Επανάσταση- Αχμέτ Ματάρ

Απαρνιέμαι τα μολύβια και τα τετράδια.
Απαρνιέμαι την Αραβική γλώσσα.
Απαρνιέμαι την ποίηση,
Η οποία δεν καταφέρνει να σταματήσει την αδικία,
Και δεν συγκινεί την ηθική συνείδηση.
Καταριέμαι κάθε λέξη,
Που δεν βοηθάει στην εξέλιξη,
Μιας κι είναι τόσο απόλυτη.
Και στον απόηχο της οποίας,
Οι άνθρωποι αδυνατούν να γράψουν το πεπρωμένο τους.
Καταριέμαι κάθε ποιητή,
Που κοιμάται ανάμεσα σε άνετα στιχάκια,
Ενώ ο λαός του κοιμάται στα μνήματα.
Καταριέμαι κάθε ποιητή που εμπνέεται από τα δάκρυα,
Ενώ μιλάει για μεθύσια.
Που εμπνέεται από την πίκρα
Ενώ μιλάει για τις επιθυμίες του.
Που εμπνέεται από τον θάνατο,
Ενώ μιλάει για το αραλίκι του.
Καταριέμαι κάθε ποιητή,
Που φλερτάρει με χείλια και πλεξούδες,
Σε καιρούς γεμάτο μπάτσους και αστυνομικούς σταθμούς.
Και δε βλέπουν τις κάνες των τουφεκιών.
Κι όταν βλέπουν τα χείλια να εκλιπαρούν για βοήθεια,
Δε βλέπουν την κρεμάλα,
Εκεί που φαίνονται οι θηλιές.
Σε καιρούς που οι εξουσιαστές έρχονται με τανκς,
Ή απάνω στις καμήλες τους.

Αδερφέ μου- Σαΐντ Κούτμπ

– “Αδερφέ μου, είσαι ελεύθερος πίσω απ’ αυτές τις πύλες
Αδερφέ μου, είσαι ελεύθερος μέσα στα δεσμά σου.
Αν βασιστείς στον Θεό,
Οι σκευωρίες των ανθρώπων δε θα σου προκαλέσουν πόνο.
Αδερφέ μου, οι στρατιές του σκότους θα νικήσουν
Και μια καινούρια αυγή θα φωτίσει στον Σύμπαν.
– Αδερφέ μου, εγκατέλειψες την μάχη, και πέταξες το όπλο κάτω;
Ποιος θα’ ναι τώρα εκεί για τα θύματα να θεραπεύσει τα τραύματά τους;
Και να υψώσει την σημαία μας ξανά;”
– “Αδερφέ μου, πράγματι σήμερα είμαι σίγουρος με την απόφασή μου,
Έτσι που μπορώ να μετακινήσω πανύψηλα βουνά.
Αύριο θα κόψω με το πολεμικό μου τσεκούρι,
Τα κεφάλια των φιδιών στην λήθη.
Αδερφέ μου, καθώς πεθαίνω κι εσύ κλαις ταπεινά από πάνω μου και βρέχεις με τα δάκρυά σου το μνήμα μου,
Φτιάξε για τους εναπομείναντες φίλους
Κι άσε το φως τους να’ ναι για σε οδηγός προς μια λαμπρή νίκη.
Αδερφέ μου δεν εγκατέλειψα την μάχη,
Ούτε πέταξα κάτω το όπλο.
Για σένα πεθαίνω και θα’ μαι μάρτυρας,
Κι εσύ θα πας προς μια λαμπρή νίκη.
Ο Θεός επέλεξε εμάς για τον λόγο Του,
Και συνεχίζουμε την παράδοσή Του.
Υπάρχουν τόσοι ανάμεσά μας που εκπληρώνουν το πεπρωμένο τους,
Κι υπάρχουν τόσοι ανάμεσά μας που είναι οι προστάτες του νόμου Του.
Αδερφέ μου, προχώρα μπροστά και μη κοιτάς πίσω.
Ο δρόμος σου είναι λερωμένος με αίμα
Και μη κοιτάς γύρω από εδώ ή από εκεί
Και μη κοιτάς τίποτε άλλο παρά τα ουράνια.
Δεν είμαστε πουλιά με σπασμένα φτερά.
Δεν πρέπει να ξευτελιστούμε και να προδοθούμε.
Κι ακούω την φωνή του Αίματος,
Που φωνάζει δυνατά: μάχη, μάχη.
Θα πάρω εκδίκηση για τον Κύριο και για την πίστη μου,
Και θα πάω μπροστά με σιγουριά για την διατήρηση της παράδοσής μου.
Είτε προς την νίκη ανάμεσα στους ανθρώπους
Είτε προς τον Θεό μαζί με τους αθανάτους”.

Άτιτλο- Αχμέτ Ματάρ

Αν το πετρέλαιο είναι τόσο φτηνό,
Τότε γιατί καθόμαστε στο σκοτάδι;
Κι αν είναι τόσο ακριβό,
Τότε γιατί δεν έχουμε λεφτά για λίγο φαΐ;

Περισσότερη Θηριωδία παρά Εκτέλεση- Αχμέτ Ματάρ

– Η Εκτέλεση είναι η ελάχιστη ποινή που μπορεί να πάρει ένας Άραβας.
– Ω! Υπάρχει κάτι άλλο σκληρότερο απ’ αυτό;
– Φυσικά,
Τι μπορεί να είναι φριχτότερο
Από το να ζεις στον Αραβικό Κόσμο!

1. Και το ονομάζω επιχείρηση και όχι άσκηση –όπως το ίδιο το ΝΑΤΟ την αναφέρει- διότι υπήρξε εγκατάσταση μόνιμων στρατευμάτων. Σε μιαν άσκηση και εκπαίδευση δεν γίνονται κινήσεις πολέμου μπροστά στα σύνορα χώρας η οποία θεωρείται δυνητικά αντίπαλος.

2. Jocelyn Grange et Guillemette de Véricourt, Question sur les Palestiniens, Éditions Milan, 2008.