Και πού να ρίξεις άγκυρα και πού να κρατηθείς…

Όταν επιμένεις να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Όταν επιμένεις να αποκαλείς στρατηγό το λοχία. Όταν επιμένεις να κάνεις τα όνειρό σου πραγματικότητα, σ έναν κόσμο που δεν έχει πια όνειρα…

Και παρ όλα αυτά, εσύ μπαίνεις στη μάχη. Στην πραγματικότητα, στο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι στημένο. Ή αν το προτιμάς, στυμμένο. Σαν λεμονόκουπα. Έτσι ακριβώς όπως πετιέσαι, αφού έχεις γίνει αναλώσιμο στα γρανάζια ενός αμείλικτου συστήματος, που σε θέλει για άλλοθι. Ενα ακόμα ανυποψίαστο θύμα, στο βωμό των τέλεια σχεδιασμένων συμφερόντων.

Που ο καθένας από αυτούς που συστρατεύθηκες, σε χρειαζόταν για άλλοθι. Για ξεκάρφωμα, όπως έχω ξαναπεί. Το τραγικότερο όμως είναι ότι όπως στο ζίου-ζίτσου, ο αντίπαλος χρησιμοποιεί τη δική σου δύναμη, για να σε νικήσει. Για να σε θέσει εκτός μάχης.

Στην περίπτωσή σου, η δύναμή σου, το όραμα, ο στόχος, η προοπτική για κάτι άλλο, καλύτερο, είναι αυτό που οι συνυποψήφιοί σου ή αν το προτιμάς, οι ανθυποψήφιοί σου προέταξαν, το κράτησαν σα νούμερο στη σημαδεμένη τους τράπουλα, σου κλέψαν την ιδέα, αχρηστεύοντάς σε, γιατί εσύ , το μόνο που ήξερες ήταν να μοιράζεσαι, να προσφέρεις τα καλούδια σου σ όλους αυτούς που πίστευες για συνοδοιπόρους…

Υπερτίμησες πρόσωπα και καταστάσεις. Με την ευπιστία μιας αγαθότητος ανεπίτρεπτης, για ανθρώπους μπαρουτοκαπνισμένους από την αχαριστία και την αγνωμοσύνη.

Αφέθηκες να σε εκθέτουν οι τζογαδόροι της πολιτικής και να σε μαδάνε… Με τον τρόπο που εκείνοι καλύτερα γνωρίζουν .Με το καρότο και το μαστίγιο.
Σε περιέλαβαν σε μια ομήγυρη, που πίστεψαν-ίσως-ότι μπορούσε να σε αφομοιώσει.

Για να συνεχίσουν το όργιο της διασπάθισης του κοινού συναισθήματος.

Παίζοντας μπιλιάρδο, ανάμεσα στις τόσες ΚΑΙ στη δική σου πλάτη.

Ο σοφός λαός, τους έδωσε τη θέση που τους έπρεπε. Ας κοιτάζουν τώρα με το δάχτυλο στο στόμα το στρωμένο τραπέζι, στο οποίο αυτοί, θα είναι πια οι φτωχοί συγγενείς.

Ρε δεν πα να κάνουν πεντακόσια ταξίδια στην Αθηνοδούλα, να παζαρέψουν, να συμψηφίσουν τη χασούρα, να διεκδικήσουν αντισταθμιστικά…
ΧΑΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ…ΚΑΙ ΧΑΜΕΝΟΙ ΘΑ ΜΕΊΝΟΥΝ.

Όχι γιατί δεν πήραν ξανά την κουτάλα… Αρκετά, δε νομίζεις;

Πολύ απλά, γιατί σε αυτόν το γύρο, έχασαν έναν ακόμα συμπαίχτη.

Θα μου πεις, δεν τους νοιάζει.

Συμφωνώ. Σίγουρα όμως, αυτό που τους νοιάζει, είναι η αποτυχία.

Μια αποτυχία θορυβώδης, που για να την κολάσουν, πέφτουν σε χειρότερα ολισθήματα.

Κλείνουν δρόμους. Δρόμους επιβίωσης, νομίζοντας πως έτσι θα συνετίσουν τους ανυπόταχτους και τους απροσκύνητους, ενός συστήματος που θέλει υπηκόους και όχι πολίτες. Ενός συστήματος που πριμοδοτεί γλειφτρόνια και ασπόνδυλα της εξουσίας, να ασκούν βιασμό κατ’ εξακολούθηση στη νοημοσύνη μας

Νομίζοντας, ότι η ευγένεια και η αγωγή, είναι αδυναμία.

Νομίζοντας ότι οι αρχές και οι αξίες είναι το όπιο των ηλιθίων.

Ουαί υμίν, λαθρόνες όλων των εποχών! Ήγγικε γαρ η βούληση του Λαού…

«Το σύστημα είναι ένοχο…», το λέει και το τραγούδι.

Όσο για σας, ατυχήσαντες σταυρολήπτες… Στερνή μου γνώση…

Τώρα πια, ξέρετε ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο της γιαγιάς της κοκκινοσκουφίτσας.

Κοιμηθείτε ήσυχοι, ξέροντας πως ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ, στην επιλογή τους στο πρόσωπό σας, νομίζοντας ότι είστε ή ότι θα γίνετε σαν τα μούτρα τους:
Κατσαρίδες , γύρω από τις σακκούλες των σκουπιδιών μιας ελεεινής εξουσίας, την αποψίλωση της οποίας προετοίμαζαν μεθοδικά και με σύστημα. Με καθαρή τη συνείδηση, όσοι έχετε ξεβάψει από το πρόσωπό σας τον όποιο καιροσκοπισμό θα μπορούσε να σας προσδώσει η αποτυχούσα υποψηφιότητά σας
στον καθρέφτη της αγανάκτησης. Πολλοί-αν όχι όλοι-θα κριθείτε γι αυτό.

Πρέπει να πήρατε το μάθημά σας, ότι το σύστημα είναι στοργικό, μόνο γι αυτούς που το υπηρετούν με ευλάβεια και οσφυοκαμψία.

Δεν χτυπιέται ούτε από μέσα ούτε από έξω. Πώς παλεύεται;

Ξεκινήστε με το να μην πηγαίνετε ξεβράκωτοι στο λάκκο με τα κωλοδάχτυλα!…

Δημήτρης Μπρούχος