* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας   

Θες το ότι η πρώτη μου εγκατάσταση-από επαρχία προερχόμενος-ήταν το Περιστέρι (ακολούθησαν Νέα Ζωή, Άσπρα Χώματα, Λιόσια, Χαϊδάρι…), θες δεν ξέρω τι και γιατί,αγάπησα τούτες τις συνοικίες σαν το διπλανό μου γείτονα που ανταλλάσσω την πρώτη μου “καλημέρα”.

Χρόνια είχα να επισκεφτώ αυτές τις παλιές μου αγάπες,οπότε την προηγούμενη βδομάδα βρέθηκα στην Μάνδρα Δυτικής Αττικής.

Στην Μάνδρα που πνίγηκε μπρος στα μάτια μου από κείνο-τον αναμενόμενο-κατακλυσμό.Είπα: “εδώ τελειώσαμε…”

Δυτική Αττική λοιπόν, Δυτικά Προάστια: Αιγάλεω, Αγία Βαρβάρα, Λιόσια, Καματερό, Ασπρόπυργος, Νέα Πέραμος, Ελευσίνα και μακρύς ακόμη ο κατάλογος…

Ήταν η αστυφιλία που μας καλλιέργησαν, ήταν οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν, ήταν έτσι η μοίρα μας, δεν ξέρω, δεν θέλω να το θυμάμαι το “όνειρο…”.

Ξέρω όμως ότι στην δεκαετία του 1960 η μεγαλούπολη Αθήνα αύξανε κάθε μέρα όσο ένα μεγάλο χωριό. Σκελετούς αφήσαμε πίσω μας, τα πατρογονικά μας…

Καμμιά πρόβλεψη-ούτε η στοιχειώδης-όλα στο γόνατα φτιαγμένα, και να ! τ’ αποτελέσματά μας: πλημμύρισε η Μάνδρα (η σειρά άλλου αύριο..), μπούκωσε η Χωματερή στα Άνω Λιόσια, πνίξαμε την Ελευσίνα σε μια νυχτιά με τις εγκαταστάσεις της Πετρόλα, των Διυλιστηρίων, βρωμίσαμε τη θάλασσα, τ’ αγάλματα σκοτώσαμε, φέραμε τα πάνω-κάτω, μια ζωή να κοιτάμε ουρανό. (αν πέσει στα χέρια σας το ντοκιμαντέρ “αγέλαστος πέτρα” δες τε τα ”κατορθώματά μας. 
Ένας κόσμος, παραπάνω από 550.000 ψυχές, απροστάτευτος από παντού, στην μοίρα του αφημένος.  Υγεία, υποδομές, πράσινο, σχολεία, αποχευτευτικό και βάλε…)

Μας έβαλαν να χτίσουμε πάνω σε μπαζωμένα ρέματα,πάνω σε μπαρουτάδικα και καρβουνοποιεία.

Αποτέλεσμα -αυτής της κούφιας γης- οι σεισμοί του 1981 και 1999 όπου όλη η Δυτική Αττική έσπασε σαν ένα τεράστιο γυαλί με τις όποιες συνέπειές του.
Απαιτούμε κύριοι, εδώ και τώρα, να μας αντιμετωπίζετε ως ανθρώπους και όχι τριτοκοσμικά όντα.

Θέλουμε νοσοκομεία να λειτουργούν, σχολειά για τα παιδιά μας και όχι παραπήγματα, λίγο πράσινο ν’αναπνεύσουμε, θέλουμε δρόμους, βοήθεια πια!

Δεν αρνηθήκαμε ποτέ τους φόρους μας και τα υψηλά δημοτικά μας τέλη. Απαιτούμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια και όχι τον υποβιβασμό μας.

Αγάπες μου, συνοικίες μου, προάστιά μου: την άλλη τη φορά που θα σας επισκεφθώ-μετά από τριάντα χρόνια-για ένα είμαι σίγουρος: δεν θα σας βρω στις θέσεις σας. Θα έχετε μετακομίσει αντί πινακίου φακής.

Καλή σας νύχτα ψυχές μου μεροκαματιάρες, στο βούρκο τυλιγμένες.

Σημείωση: εσύ ξανθιά μου κυρία νομαρχία, τέλειωνε γρήγορα το χτένισμα, φορτώνει ο ουρανός, θα πλημμυρίσει λαός, το πιάνεις;