ο Παναγιώτης Καρκατσούλης ήταν Βουλευτής με το ΠΟΤΑΜΙ

Σε λίγες ημέρες το Ποτάμι, που συμπληρώνει δύο χρόνια παρουσίας στο πολιτικό προσκήνιο, οδεύει στο δεύτερο συνέδριό του. Ένα συνέδριο που θα δώσει σαφείς απαντήσεις στα θέματα της πολιτικής συγκυρίας και της κυβερνητικής προοπτικής, καθώς και μια συμπαγή οργανωτική δομή που είναι απολύτως απαραίτητη, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους πολιτικούς σχεδιασμούς και τις αποφάσεις μας.

Έχουν ειπωθεί πολλά τους μήνες που πέρασαν από τις τελευταίες εκλογές: Για τα αίτια της εκλογικής υποχώρησης, για πρόσωπα και ευθύνες, για τον επικεφαλής. Νομίζω ότι ο καθένας που συμμετέχει στα δρώμενα του Ποταμιού εξέφρασε την άποψή του. Με βάση τα βιώματα και την αντίληψή του έκρινε, κατέκρινε, πρότεινε, απέρριψε, έμεινε ή έφυγε. Ουδέν παράδοξο. Αυτά όλα είναι κοινοί τόποι για τη ζωή των κομμάτων.

Έχω πει κι εγώ την άποψή μου, πολλές φορές, σ΄αυτό το διάστημα για όλα τα προηγούμενα. Με την παρούσα παρέμβασή μου θέλω, όμως, να αποδοκιμάσω δημόσια μια στάση και πρακτική φίλων και συντρόφων που έχει να κάνει με την προσπάθεια δημιουργίας ομάδων εντός του Κινήματος. Στόχος της «μιας ομάδας» είναι να επιχειρήσει ν΄ αλλάξει συσχετισμούς αντιπαραβαλλόμενη δήθεν στους «μηχανισμούς της ηγεσίας». Στόχος της «άλλης ομάδας», που ακολούθησε, είναι να υπερασπιστεί την ηγεσία. Και πιθανόν κάπου εκεί έξω να υπάρχει και μια «τρίτη ομάδα» που μαζεύει υπογραφές για να πει κάτι άλλο.

Το μάζεμα υπογραφών όμως είναι έξω από το «πολιτικό συμβόλαιο» που μας έφερε στο Ποτάμι. Από την πρώτη μέρα έχουμε πει «ελεύθερες όλες οι απόψεις» αλλά «το Ποτάμι δεν θα ζήσει με ομάδες και ομαδούλες», αντιγράφοντας τις πρακτικές των παλιών κομμάτων που έφεραν, χώρα και κοινωνία, σε αδιέξοδο. Αυτή ήταν η πολιτική μας συμφωνία που σήμερα κάποιοι κατάφορα παραβιάζουν. Ο λόγος, κυρίως που μου απαρέσκουν τέτοιες πρακτικές είναι γιατί με/μας αντιμετωπίζουν ως μέλος ομάδας προβάτων που, ως τέτοια, πρέπει να αντιπαρατεθούμε με μια άλλη.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις προσωπικές απόψεις όσων συμμετέχουν σ’ αυτές τις ομάδες. Διαφωνώ, όμως, μαζί τους στον τρόπο που επιλέγουν να εκφραστούν και, εν τέλει, θεωρώ ότι με τον τρόπο αυτόν κάποιοι δείχνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει η ανταλλαγή/μάχη των απόψεων αλλά η νομή της (όποιας) κομματικής εξουσίας.

Η δική μου σχέση με το Ποτάμι είναι καθαρή: Συνεχίζω να βρίσκομαι στον χώρο αυτό γιατί προσπαθεί με όση δύναμη διαθέτει να υπηρετήσει αυτό που, προσωπικά, θεωρώ πρωταρχικό πρόβλημα της χώρας: Την μάχη ενάντι στο πελατειακό κράτος. Μια μάχη σισύφεια ενδεχομένως, αλλά «καλή καγαθή». Από όποια θέση βρέθηκα (βουλευτής και γραμματέας της ΚΟ) συμμετείχα στη μάχη. Κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Θεωρώ μάλιστα ότι η συμμετοχή του Ποταμιού στον μεγάλο αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας μας από το προμηθεϊκό μαρτύριο στο οποίο την υποβάλλει το κράτος της είναι σημαντική.

Μπροστά στο πρόταγμα αυτό η όποια προσωπική πικρία, παρεξήγηση ή και αδικία από μια εσφαλμένη κρίση (καταλυτική, όταν προερχόταν από την ηγεσία), υποχωρούσε. Εν τέλει, είμαι μέλος ενός πολιτικού οργανισμού και το βασικό κριτήριο για την παραμονή μου σ΄αυτόν είναι το εάν αυτός καλύπτει τις πολιτικές μου επιλογές. Δεν είναι τα όποια προβλήματα προκαλούνται από μικρο-οργανωσιακές αρρυθμίες.

Πιστεύω ότι πάρα πολλοί φίλοι και εθελοντές έχουν τα ίδια βιώματα μ΄εμένα. Και κρατούν την ίδια στάση. Γνωρίζω και τιμώ πολλούς απ’ αυτούς. Ξέρω και πρόσωπα και πράγματα. Κι έχω κρίση για τα λάθη, τις αδυναμίες, τα ελαττώματα και τα προτερήματα πολλών.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι όλοι εμείς πρέπει να προχωρήσουμε προς το συνέδριο χωρίς να υποκύψουμε στο όποιο δέλεαρ ομαδοποιήσεων και κλειστών επικοινωνιών. Αυτή τη στιγμή προσφέρουν ακριβώς το αντίθετο από εκείνο που οι εμπνευστές τους, πιθανώς, να σκέφτονται: Ότι, δήθεν, βοηθούν το Ποτάμι για την επόμενη ημέρα.

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν θέλουμε ούτε πατρονάρισμα ούτε καθοδήγηση. Χρειαζόμαστε καθαρές κουβέντες και ατομική ευθύνη -ιδίως, απ’ όσους βρέθηκαν σε θέσεις και δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες που επενδύθηκαν σ΄ αυτούς. Σιγάν κρείττον.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author  

iPorta.gr