Τζούλυ Γιαννοπούλου

Πότε έγινε; Πού το χάσαμε; Ποια ήταν εκείνη η στιγμή που αφεθήκαμε στον κυκλώνα του θυμικού μας και χάσαμε και ψυχραιμία και λογική και σύνεση;

Γιατί δεν απλώνω το χέρι να πιάσω το δικό σου, να σε κοιτάξω και να σου πω
«κάτσε ρε συ, να το συζητήσουμε». Να κάτσεις εσύ εκεί, απέναντι. Να κάτσω κι εγώ από δω. Θα σε κοιτάω, θα με κοιτάς και θα μιλήσουμε.

Θα εξηγήσουμε, θα συμφωνήσουμε και θα διαφωνήσουμε. Θα μάθουμε. Θ’ ανταλλάξουμε γνώμες, βλέμματα, αισθήματα, λογικές και πρακτικές. Κι όσο μιλάμε, εγώ θα σε αγγίζω. Θα σε κοιτώ στα μάτια με υπομονή, με ανάγκη να κατανοήσω και να προσπαθήσω εντέλει να δω μέσα σου.

Τα δικά σου.

Κι ύστερα να σου μεταδώσω τα δικά μου. Και να είμαστε κι οι δύο καλοπροαίρετοι. Και να έχουμε διάθεση να παίξουμε με τα λόγια μας και τις σκέψεις μας. Θα μας πάρει ώρα πολλή, ναι. Αλλά θ’ αξίζει. Διότι σκέψου να μην το κάνουμε. Σκέψου να περιφερόμαστε σ’ έναν χώρο οι δυο μας, φωνάζοντας, κραυγάζοντας, χωρίς επαφή. Θα φωνάζω, θα φωνάζεις κι εσύ. Αλλά κανείς μας δεν θ’ ακούει τον άλλο. Κι αν δεν σε ακούω, πώς θα σε καταλάβω;

Έχω ανάγκη να σε καταλάβω. Έχεις ανάγκη να γίνεις κατανοητός.

Ας προσπαθήσουμε, σύμφωνοι;

Μη θυμώνεις. Μαζί μου, μαζί σου, με όλα. Σκέψου. Και πέρασέ μου το μήνυμά σου. Αυτό που θες να ασπαστώ. Κι αν δεν μπορώ εξ’ ολοκλήρου, θα πάρω ό,τι μπορώ. Και θα στο δώσω πίσω. Και το ίδιο θα πρέπει να κάνεις κι εσύ και κάπου εκεί να συνεννοηθούμε.

Και να σηκωθούμε από το τραπέζι έχοντας κάτι πάρει ο καθένας μας. Δίκαια. Παλικαρίσια.

Ποιο το νόημα αλλιώς ρε συ; Τότε τι κάνουμε; Τι επιδιώκουμε; Ποιόν πιστεύεις πως θα νικήσουμε αντιμαχόμενοι διαρκώς;

Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Βασικά δεν μας υπολογίζει καν.

Στ’ αλήθεια θες να ξοδευτούμε έτσι; Να βγάλουμε τα σπαθιά απ΄ τα θηκάρια και να πολεμάμε έως ότου να μη μείνει κανείς να κάνει τον αντίπαλο; Κανείς να κάνει τον γενναίο;

Μικρή η ζωή ρε συ. Και τα μνήματα 2 x 2. Ας μιλήσουμε.

Να θυμάσαι μόνο τούτο. Πάντα οι καρέκλες θα ‘ναι δύο. Και πάντα θα είμαστε απέναντι όταν θα πρέπει να μιλάμε. Επειδή αν είμαστε στην ίδια πλευρά, δε χρειάζεται να επικοινωνήσουμε τίποτα. Όμως εμείς θα στέκουμε απέναντι. Καλώς.

Εγώ από δω, εσύ από κει. Αλλά ξέρεις κάτι ρε συ;

Το τραπέζι. Κοίτα το τραπέζι. Είναι ένα. Και καθόμαστε κι οι δύο στο ίδιο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr