Ανοιχτή πόρτα

Ντρέπομαι και ‘γω…Μαρία, του Δημήτρη Κατσούλα

Δημήτρης Κατσούλας
Spread the love

Δημήτρης Κατσούλας

 

 

 

 

 

 

 

Δημήτρης Κατσούλας

 

 

 

 

imerisia_LARGE_t_1061_43485515.JPG

 

 

 

 

 

Νοιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος. Πείνα, απανθρωπιά, σκληρότητα. Η ανάσα μου δυσκολεύεται να βρει το δρόμο της για τα

πνευμόνια μου. Πόνος, εξαθλίωση, βία.

 

Το στήθος μου συνθλίβεται στη σύγχρονη μέγγενη. Ανέχεια, κατάθλιψη, αυτοκτονίες (τις ξεχάσαμε κι αυτές, δεν τις μετρούμε πιά), η εποχή

του σκοταδισμού.

 

Κρυώνω, πονάω, ζαλίζομαι, υποφέρω, δακρύζω, κλαίω κι ασφυκτιώ…

 

Μα πάνω απ’ όλα ντρέπομαι.

 

Ντρέπομαι για την αλαζονεία της εξουσίας

 

Ντρέπομαι για τη βία που υπάρχει που υπάρχει παντού γύρω μας

 

Ντρέπομαι για τους βασανιστές που έπιασαν και πάλι δουλειά, όπως τότε.

 

Ντρέπομαι για το μίσος και οτιδήποτε διαφορετικό φώλιασε στις ψυχές μας.

 

Ντρέπομαι για τα τάγματα εφόδου στις ανθρώπινες ψυχές που ξαναγύρισαν.

 

Ντρέπομαι που οι άνθρωποι αποκτήσαμε και πάλι ράτσα, φυλή, χρώμα λες και είμαστε σκύλοι.

 

Ντρέπομαι για το φάντασμα της φτώχειας που επέστρεψε.

 

Ντρέπομαι για την πείνα που στοιχειώνει τις νύχτες μας και πάλι.

 

Ντρέπομαι για όλους εκείνους τους ανθρώπους που πετάξαμε στους κάδους απορριμάτων ως αναλώσιμους.

 

Ντρέπομαι γιατί δίπλα μου υπάρχουν άνθρωποι που εκλιπαρούν για μια σταγόνα ζωής κι εγώ πια δεν έχω να την προσφέρω.

 

Ντρέπομαι για τα παιδιά που λιποθυμούν από πείνα στα σχολεία(πάει πια και το ”ένα κουλούρι για σένα φίλε…”).

 

Ντρέπομαι για τους ανθρώπους αυτοκτόνησαν και για όλους εκείνους που δεν προτίμησαν την αυτοκτονία από την δολοφονία τους.

 

Ντρέπομαι για τους ανθρώπους που έκαναν σπίτι τους ένα παγκάκι στο δρόμο.

 

Ντρέπομαι γιατί συνηθίσαμε και στον ανθρώπινο πόνο.

 

Ντρέπομαι γιατί αποδεχτήκαμε την εξαθλίωση ως μια καθημερινότητα.

 

Ντρέπομαι γιατί κάναμε ακόμη και την πιο όμορφη λέξη του κόσμου, την αλληλεγγύη, να ξεθωριάζει.

 

Ντρέπομαι για όλους εκείνους που έγιναν γρανάζια της ίδιας βάρβαρης μηχανής.

 

Μα πιο πολύ απ’ όλα,ντρέπομαι γιατί αφήσαμε όλα τα παραπάνω να συμβούν.

 

Ντρέπομαι…Μαρία και πού να τρέξω να κρυφτώ.

 

Πόση ακόμα αξιοπρέπεια χρειάζεται για να ποδοπατηθεί γύρω μας για να σταματήσουμε απλά να ντρεπόμαστε και να αρχίσουμε πραγματικά

όμως, να οργιζόμαστε;

 

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

 

iPorta.gr 

 

 

SHARE
RELATED POSTS
Νύχτα τρόμου, της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
Ο κύριος Φαμπρ και ο Διονύσιος Σολωμός, του Κωστή Α. Μακρή
Παύλος Γερουλάνος: “Από Ομόνοια μέχρι Πλατεία Καραϊσκάκη χρειάζεται μια σοβαρή ανάπλαση”

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.