Βαγγέλης Παυλίδης

Μια των ημερών πριν πολλά χρόνια πήρα κουράγιο, έσφιξα τα δόντια και χωρίς πολλές ελπίδες έστειλα στην ΟΜΑΔΑ δυο σκίτσα -πρωτότυπα αφού δεν υπήρχε άλλος τρόπος – ένα του Αντώνη Αντωνιάδη κι ένα του Φέρεντς Πούσκας. Ήταν η εποχή που ο ΠΑΟ προχωρούσε ακάθεκτος στο πρωτάθλημα Ευρώπης. Σ’ ένα σημείωμα έγραφα πως μπορούν να τα κάνουν ό,τι θέλουν. Στο επόμενο φύλλο της ΟΜΑΔΑΣ, πάνω πάνω στην πρώτη σελίδα ήταν τα σκίτσα μου. “Του νέου μας συνεργάτη” έλεγε. “Συνεργάτη”; Ιδέα δεν είχα.

Στην συνέχεια η νέα μου ιδιότητα επισημοποιήθηκε τηλεφωνικά, με αμοιβή 100 δρχ. το σκίτσο, αν θυμάμαι καλά. Στον μήνα απάνω έλαβα τηλεφώνημα από το ΒΗΜΑ. “Θέλει να σας δει ο κύριος Λαμπράκης, σας στέλνουμε αεροπορικά εισιτήρια” – στην Ρόδο ήμουν εγώ τότε. Με τρακ, ανέβηκα τα σκαλιά της Χρ. Λαδά, πέρασα από διάφορες γραμματείς και οδηγήθηκα σ’ ένα μάλλον ημιφωτισμένο δωμάτιο όπου στάθηκα μπροστά στον Χρ. Λαμπράκη. Πρόσωπο μυθικό στα μάτια μου, που τον ξαναείδα μια μόνο φορά ύστερα απο πολλά χρόνια κατά τύχη στο ασανσέρ. Με ρώτησε αν θα ήθελα να συνεργαστώ με το ΒΗΜΑ. Αν ήθελα!… μα ήταν όνειρο! Κι ύστερα μου είπε πως το πρόβλημα είναι πως η εφημερίδα είναι στην Αθήνα κι εγώ στην Ρόδο. Θα έπρεπε να μετακομίσω. Και τότε είπα το μεγάλο μου ΟΧΙ -που λέει κι ο ποιητής. Πάει το όνειρο… Με κοίταξε καλά και: “Α, καλά”, είπε και το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Τα σκέφτηκα αυτά καθώς παρακολουθώ τις εξελίξεις στον ΔΟΛ, το τέλος μιας εποχής για κάποιες από τις ιστορικότερες εφημερίδες, μέσα από τις οποίες πέρασαν πανάξιοι δημοσιογράφοι, αρθρογράφοι, σκιτσογράφοι (μιλάω για τον Φωκ. Δημητριάδη, τον Κ. Μητρόπουλο…). Το μέλλον άδηλον, προς το παρόν. Το σκίτσο αν όχι το πρώτο μου στο ΒΗΜΑ είναι ένα από τα πρώτα. Το αρχείο μου δεν είναι καλά ενημερωμένο για την εποχή εκείνη, χωρίς Η/Υ, χωρίς e-mail, χωρίς fax, χωρίς φωτοτυπίες- με φορτωτική της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ πήγαιναν στην εφημερίδα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr