Άρης Μαραγκόπουλος

Είχα μια συζήτηση πάλι απόψε με τον κ. Σανιδόπουλο για τα τρέχοντα που μας βασανίζουν.

– Είναι τόσο άδικα όλα αυτά που μας συμβαίνουν, σε μας τους γερασμένους πολεμιστές, μου λέει κάποια στιγμή και σαν να δάκρυσε.

– Τόσο άδικο να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι, επανέλαβε.

– Εντάξει, στον καιρό μας κάναμε ό,τι μπορούσαμε, είπα για να μην τον στενοχωρήσω.

– Όχι, Άρη, όχι. Κάναμε κάποτε. Ύστερα πάψαμε να κάνουμε. Έτσι κατάφεραν να μας φέρουν ως εδώ άοπλους, κομματιασμένους, ταπεινωμένους.

– Ναι, ίσως μπορούσαμε κάτι ακόμα να– τραύλισα, αλλά με διέκοψε:

– Σκέφτομαι, τώρα, πως το ένα, το καίριο ελάττωμα των επαναστατημένων της γενιάς μας… (εδώ κόμπιασε) …ποιο ήταν,;

– Ποιο ήταν; επανέλαβα σαν ηχώ αλλά με πραγματική απορία.

– Που, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ελάχιστες, βάλαμε πολύ γρήγορα το όπλο παρά πόδας, που βιαστήκαμε να χαρούμε αφρόντιστα τη ζωή. Μας έκαναν να πιστέψουμε πως με ένα Πολυτεχνείο και δυο διαδηλώσεις είχαμε εξοφλήσει το χρέος μας απέναντι στην Ιστορία. Αλλά τα χρέη στην Ιστορία, τα χρέη που κουβαλάμε απ’ την αντίσταση και τον εμφύλιο, δεν εξοφλούνται έτσι εύκολα. Κούνησε το κεφάλι του συλλογισμένος, πριν συνεχίσει:

– Το χρέος Άρη πηγαίνει από γενιά σε γενιά φορτωμένο νέους τόκους κάθε φορά.
Σκεφτόμουν κάτι να απαντήσω σ’ αυτό αλλά ο φίλος μου με πρόλαβε πριν ακόμα αρχίσω.

– Είμαστε σαν τους κολασμένους του Ντάντε, είπε με ένα πικρό χαμόγελο. Ίδιο ελάττωμα, ίδια ατέλεια μας καταδίκασε σ’ αυτή την κατάντια που ζούμε.

– Ποιους κολασμένους; έκανα.

– Εκείνους που τους βάζει στον προθάλαμο της Κόλασης, στο limbo, επειδή έζησαν πριν τον Χριστό. Βρες το μου, παρακαλώ, εκείνο το ωραίο κομμάτι που εξηγεί ο Βιργίλιος το αμάρτημά τους. Ό,τι ισχύει γι’ αυτούς τους άμοιρους στο limbo ισχύει και για μας.

Έφερα το βιβλίο γεμάτος απορία, έψαξα, βρήκα το κομμάτι, διάβαζα αργά Per tai difetti, non per altro rio, / semo perduti, e sol di tanto offesi, /che sanza speme vivemo in disio…

κι εκείνος μετέφραζε τη δυνατή περικοπή: Γι’ αυτή την ατέλεια, κι όχι γιa άλλο κρίμα / χαθήκαμε, κι η μόνη μας τιμωρία είναι / που δίχως καμιά ελπίδα ζούμε μες στον καημό.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr