Μανώλης Δημελλάς 

Πολλές φορές ένα ταξίδι είναι αρκετό για ατέλειωτες κουβέντες που γίνονται εμπνευσμένα και πολυδιαβασμένα βιβλία, μα όταν το πέρασμα πάνω από το

Αιγαίο έχει γίνει τόσο σκληρή ρουτίνα που μπλέκει μέσα στους ιστούς του ανθρώπινου κορμιού, τότε δύσκολα μοιράζεσαι και εξηγείς τις ιπτάμενες

εμπειρίες σου.

Πώς να εξηγήσεις ότι είσαι μόνιμα σε συναγερμό, ότι κοιμάσαι και ξυπνάς με το κινητό στο αυτί κι όμως αυτό δεν είναι το κύριο κομμάτι της δουλειάς σου!

Φτάνει να χτυπήσει το τηλέφωνο, να χρεωθείς μια αποστολή και τότε ξεκινούν τα δύσκολα, γιατί οι περισσότεροι θεωρούν ότι είσαι παντός καιρού και

καταφέρνεις μέχρι θαύματα! Κι όμως είσαι άνθρωπος, φοβάσαι, πολλές φορές τρομάζεις με τις καιρικές συνθήκες, τα άγρια δεδομένα που δεν

αστειεύονται, μα και με τα άψυχα σίδερα, βλέπεις τα μηχανήματα έχουν αντοχές και τα δικά τους όρια, έλα όμως που η στολή δεν αφήνει τέτοια περιθώρια.

Κι όμως δεν είσαι, ούτε φιλοδοξείς να γίνεις Σούπερ ήρωας.

Είπαν και γράφτηκαν τόσα πολλά για τα ελικόπτερα Σινούκ, λάθος ή σωστά, σημασία έχει, αλλά η αγωνία για τη σωτηρία ενός ανθρώπου ή η προσπάθεια

κατάσβεσης μιας φωτιάς δεν περιγράφονται. Κι έπειτα, όταν καταφέρνεις μια επείγουσα μεταφορά ή αδειάζεις τόνους νερό πάνω σε φλόγες που θέλουν να

σε ρουφήξουν, τότε επιστρέφεις ένα πτώμα από κούραση στη βάση και βιάζεσαι να γυρίσεις σπίτι να ζήσεις το δικό σου χρόνο, τότε αφήνεις πίσω όλες τις

πράξεις που δεν είναι τόσο δεδομένες.

Παύεις να μιλάς, κόβεις τις κουβέντες, μοναχά χαμογελάς όταν σου μιλούν για αστραπές και βροντές, για ουρανούς και θάλασσες!

Όταν οι συνθήκες αγριεύουν, όταν τα όργανα τρελλαίνονται, τότε οι ανθρώπινες δυνάμεις σκαλίζουν μνήμες για να βρουν κουράγιο, για να συνεχίσουν να

κάνουν τη δουλειά τους.

Για αυτά τα παιδιά, το όχι και τόσο γνωστό πλήρωμα των Σινούκ, αληθινή πληρωμή δεν είναι το κουτσουρεμένο μηνιάτικο, μα μια καλή κουβέντα, ένα

σκέτο: μπράβο αδέλφια! Και τότε το φιλότιμο απογειώνεται, γράφεται ζωντανό στα πρόσωπα τους.