Ο Νίκος Βασιλειάδης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας

Ο Κρατίνος, ένας Αθηναίος κωμικός ποιητής, πρόδρομος του γνωστού μας Αριστοφάνη είχε γράψει το…«Εν δε διχοστασίη και Ανδροκλέης πολεμαρχεί» ¬ «όταν πέφτει διχόνοια, κυβερνά ακόμα κι ο Ανδροκλής» ¬ (o Ανδροκλής ήταν δημαγωγός της Αθήνας και όχι από τα καλύτερα παιδιά, συκοφάντης για να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη) . Και μάλλον πρέπει μετά τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες αυτές πέντε μέρες να αρχίσουμε να τον παίρνουμε – τον κωμικό ποιητή – μάλλον στα σοβαρά. Αυτό που ζούμε είναι μια εκδοχή του «Διαίρει και βασίλευε», «Divide et impera», ένα ρητό που βρήκε στην ιστορία πολύ μεγάλη απήχηση, όπως για παράδειγμα από τον Λουδοβίκο τον 11ο της Γαλλίας και αναδείχθηκε σε πολιτικό δόγμα από τον «καταχθόνιο» Μακιαβέλλι . Βέβαια όσοι μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν Μακιαβέλι θα δουν και θα γνωρίζουν πως ο φλωρεντίνος πολιτικός και συγγραφέας δεν το είχε διακηρύξει ποτέ επίσημα αυτό. Τόνιζε, αντίθετα, πως «Ο λαός ενωμένος είναι δυνατός, χωρισμένος είναι αδύναμος» δίνοντας έτσι στην ευρωπαϊκή αριστερά ένα διαχρονικό σύνθημα των μεγαλειωδών διαδηλώσεών της (Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος…). Και θα θυμούνται βέβαια και την αναφορά του στο χωρίο του Τίτου Λίβιου, «Ολοι μαζί ήταν γενναίοι, μα όταν άρχισε ο καθένας να σκέφτεται τον δικό του κίνδυνο, έγιναν δειλοί και πειθήνιοι».

Γιατί άρχισα τώρα να σας τα λέω αυτά τα ιστορικά που σας μπερδεύουν; Γιατί όσοι μπορείτε να κατανοήσετε και να διαβάσετε (ναι, επιμένω πως οι περισσότεροι Έλληνες είναι απαίδευτοι), θα δείτε πως η ιστορία μας διδάσκει πως ένας λαός που διχάζεται, που χωρίζεται είναι αδύναμος μπροστά σε μια υπερδύναμη (το πιάσατε το υπονoούμενο!) Να θυμηθούμε τον καρδινάλιο Γούλσυ (Wolsey), αρχιεπίσκοπο της Υόρκης και πρωτοσύμβουλο του σεξομανούς γυναικοφάγου βασιλιά Ερρίκου 8ου, που διακήρυσσε βλέποντας πως η Ισπανία και οι Γερμανοί Αψβούργοι είχαν ομονοήσει και άρχισαν να κυριαρχούν στην Ευρώπη παραμερίζοντας την Αγγλία, «Πρέπει να εμποδίζουμε κάθε ευρωπαϊκό κράτος να γίνεται πολύ δυνατό, και να φροντίζουμε να διατηρούμε δύο ομάδες κρατών περίπου ισοδύναμες, υποστηρίζοντας πότε τη μια και πότε την άλλη, και μην αφήνοντας καμιάν απ’ αυτές να υπολογίζει με βεβαιότητα στη συνεχή υποστήριξη της Αγγλίας» .

Και αν όλα αυτά τα ευρωπαϊκά σας έρχονται λίγο βαριά στο στομάχι μέρες που είναι, δεν έχετε παρά να διαβάσετε και να σκεφτείτε τι έκανε ο Αλκιβιάδης όταν συμβούλευε ¬ όπως μας λέει ο Θουκυδίδης ¬ τον Τισαφέρνη να μη βιαστεί να τελειώσει τον (πελοποννησιακό) πόλεμο, να μη φέρει τα φοινικικά πλοία που ετοίμαζε (για τους Σπαρτιάτες), ούτε να προσφέρει χρήματα για περισσότερους Ελληνες μισθοφόρους. Και τούτο για να μη δώσει στον έναν αντίπαλο (τη Σπάρτη) την κυριαρχία και στη στεριά και στη θάλασσα. Αλλ’ αντίθετα, ν’ αφήσει την κυριαρχία μοιρασμένη στους δυο αντιπάλους (στην Αθήνα τη θάλασσα, στη Σπάρτη την ξηρά), ώστε να μπορεί ο πέρσης βασιλιάς (ο Δαρείος Β’), όταν τον ενοχλεί ο ένας τους, να ξεσηκώνει τον άλλον εναντίον του» (… «έχειν δ’ αμφοτέρους εάν δίχα τηναρχήν, και βασιλεί εξείναι αεί επί τους αυτούς λυπηρούς τους ετέρους επάγειν»).

Κακά τα ψέματα. Ό,τι γινόταν τότε, γίνεται πάντα…Και δυστυχώς οι Έλληνες δεν διδάχθηκαν τίποτε μετά από τόσες διχόνοιες, εμφύλιους και προδοσίες.

Η ισορροπία των δυνάμεων, κρατιέται σταθερή παράγοντας ατέρμονες ανισορροπίες δυνατών και αδύναμων, δικαίων και αδικιών, «κοινών» λαών και «περιούσιων» τοιούτων… Και ο νοών νοείτω…