Τζίνα Δαβιλά

Αν η Αγάπη είναι αποτέλεσμα ενός Έρωτα και αν Αγάπη σημαίνει χαρά και εμπιστοσύνη, έχω δώσει απάντηση στην ποιότητα της σχέσης μου με τον συγγραφέα Χαριτόπουλο και στο γιατί πιστεύω ακλόνητα ότι τα βιβλία του είναι μικρά ή μεγάλα θαύματα. Περιμένω με χαρά να διαβάσω ό,τι συγγράψει και κυρίως του έχω εμπιστοσύνη ότι δεν θα προδοθώ.

Στο πρόσφατο βιβλίο του «Σχέσεις» από τις Εκδόσεις ΤΟΠΟΣ, ο Διονύσης Χαριτόπουλος καταγράφει απλοϊκά τη σπουδή του στην καθημερινότητα της γυναίκας και του άνδρα. Ακτινογράφος των συμπεριφορών και ψυχογράφος δεκαετιών, τούτος ο απόμακρος, εύστροφος, επιλεκτικός, ευγενής Πειραιώτης παραμένει στην δεκάδα των πιο στιβαρών και ολοκληρωμένων Ελλήνων συγγραφέων που σου δίνει απλόχερα έναν οδηγό ζωής, μεστό, ολιγόλογο, οικείο. Σε 104 σελίδες ξετυλίγεται αυτό που μας απασχολεί από την νηπιακή μας ηλικία, την πρώτη φορά που καταλάβαμε τον εαυτό μας μέχρι τη “δύση” μας. Αυτό που καθορίζει φανερά ή λάθρα την ύπαρξή μας: τον Έρωτα και τις Σχέσεις μας. 

Η ραδιοφωνική συζήτησή μας μεταδόθηκε από τον Παλμό 99.5 της Ρόδου στις 13 Φεβρουαρίου 2017 στην εκπομπή “Πρόσωπα και Τραγούδια”. [Στο τέλος υπάρχει και το ακουστικό βίντεο]. Τον ευχαριστώ θερμά για την τιμή.
ΤΔ

“Η ματιά μου είναι αυτή που καταγράφεται στο βιβλίο, σωστή ή λάθος, είναι αυτή. Ο χαρακτηρισμός ύμνος προς τη γυναίκα ίσως είναι μια πραγματικότητα. Τις γυναίκες τις αγαπάμε όπως αγαπούν οι άνδρες, όχι όπως εννοούν οι φεμινίστριες, για την υπόσταση και το ρόλο που έχουν και είναι ο πιο σπουδαίος από την Φύση, όπως και να το κάνουμε. Είναι ξεκαθαρισμένα τα πράγματα από τότε που είδαμε το φως στον κόσμο.

Δεν είμαι καθόλου φεμινιστής με την έννοια που εννοείται γενικά ο φεμινισμός. Αλλά έχω μεγάλο σεβασμό προς τις γυναίκες και εννοείται τις αγαπάω.

Υπάρχει το μητριστικό δίκαιο, όπως το αποκαλώ με μια επιστημονικοφανή ορολογία, κατά το οποίο ούτε ή γυναίκα ούτε ο άνδρας υπαγόρευσαν τούς όρους της σχέσης. Ακολουθώντας τη Φύση η γυναίκα υπερείχε φυσικά, τα παιδιά της ανήκαν, αυτή τα φρόντιζε, οι άνδρες ήταν ρεμπεσκέδες που απλώς έρχονταν σε επαφή μαζί της τίποτ’άλλο.

Οι γυναίκες έχουν υποστεί τεράστια βία από τους άνδρες. Οι άνδρες ήταν τα αρπακτικά της ζωής, οι γυναίκες δεν είχαν ποτέ τέτοια θέματα γιατί κοιτούσαν τα παιδιά τους, το γένος τους, δεν επιβουλεύονταν πράγματα. Πατριαρχίαα έχουμε τα τελευταία 6.000 χρόνια. Οι γυναίκες δεν προκάλεσαν πολέμους. Ήταν πάντα πολύ πιο κοντά στη Φύση από τον άνδρα, ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τη φύση για να την μεταβάλλει προς όφελός του. Η γυναίκα ζούσε όπως ένα καλό ζωάκι στο δάσος, έπαιρνε ό,τι της έδινε η Φύση, μεγάλωνε τα παιδιά της και αυτό της αρκούσε.

Έχουν μπερδευτεί πολύ τα πράγματα και γι’ αυτό κατέγραψα τις όποιες σκέψεις μου. Σεβασμός σημαίνει κατ’αρχάς ότι η γυναίκα είναι ένα ισότιμο πλάσμα με τον άνδρα. Όχι ίδιοι, αλλά ισότιμοι.  Είναι μεγάλο λάθος η γυναίκα να μιμείται τον άνδρα θέλοντας να τον υπερκεράσει και όλα αυτά που τους γεμίζουν το μυαλό. Είμαστε ίσιοι, αλλά όχι ίδιοι.

Ο σεβασμός είναι να σεβόμαστε τον διακριτό ρόλο του άλλου.

Ως προς τη γυναίκα οι άνδρες είμαστε ερωτικά μειράκια. Μπρος στην ερωτική πολυπλοκότητα και την αισθαντικότητα της γυναίκας είμαστε μπουμπούνες.

Έρωτας και Πολιτισμός: Το ερωτικό ένστικτο ζητά άνευ όρων και χωρίς προσχήματα ικανοποίηση ανά πάσα στιγμή. Αυτό δεν γίνεται όταν συμβιώνουμε, γι’αυτο μπήκαν φραγμοί γιατί διαφορετικά θα σφαζόμασταν. Για να υπάρξει η κοινωνία έπρεπε να μπουν κανόνες που τους έβαλαν η θρησκεία και οι νόμοι. Μέσα εκεί, όταν στερείς το βασικό ένστικτο του ανθρώπου που είναι ερωτικό, τον κάνεις δυστυχή, δεν μπορεί να έχει αυτό που θέλει. Οι κανόνες που τέθηκαν και αργότερα αφομοίωσε η κοινωνία δεν σημαίνει ότι έσβησαν από τον άνθρωπο το ερωτικό ένστικτό του, αλλά το τιθάσευσαν, το καλούπωσαν. Και σε πολλές περιπτώσεις όταν αυτό απελευθερώνεται έχουμε τραγικές ιστορίες. Ακόμα στην εποχή μας τα περισσότερα εγκλήματα άπτονται των ερωτικών σχέσεων. Η υπερβολή κάνει τον έρωτα να κινδυνεύει. Επί παραδείγματι όταν η χριστιανική θρησκεία λέει ότι με το βλέμμα αμαρτάνεις.

Στη Βικτωριανή εποχή ήταν τόσο αυστηρά ελεγχόμενη η ερωτική ζωή των ανθρώπων, που τύλιγαν τα πόδια του πιάνου με υφάσματα για να μην παραπέμπουν στο ανδρικό πέος και σκανδαλίζουν. Δε μιλώ για τα ελληνικά αγάλματα που τα σκέπαζαν γιατί ήταν γυμνά.

Στο άλλο άκρο βέβαια έχουν φτάσει σήμερα οι κυρίες, γιατί δεν μιλώ για τις πιτσιρίκες γιατί πιτσιρίκες είναι και κάτι θα κάνουν για να δείξουν, κάτι θα κάνουν για να καταλάβουν λίγο τον ίσκιο τους. Οι κυρίες ντύνονται σα βίζιτες. Πρέπει να αφήνουμε και κάτι για τη φαντασία. Μια θελκτική γυναίκα αν είναι λίγο διακριτικά ντυμένη είναι ακόμα πιο θελκτική.

Απωθητική γυναίκα για μένα, είναι η χυδαία γυναίκα στο ντύσιμο και τη συμπεριφορά. Αυτή που δεν σέβεται καθόλου τον εαυτό της.

Η γλώσσα στον έρωτα φυσικά και είναι αποενοχοποιημένη. Οι άνθρωποι στον έρωτα δραπετεύουν από τα πολιτισμικά όρια και επιστρέφουν στη Φύση, όπως γράφω. Είναι μια απολύτως φυσιολογική διαδικασία που με το μυαλό που διαθέτουμε την κάνουμε και τελετουργική την πράξη. Κάποιος θα έπρεπε να καταγράψει τα λόγια των εραστών που είναι ποτισμένα στη λίμπιντο και τα οποία παίζουν τρομερά το ρόλο τους, γιατί συμμετέχουν και οι πέντε αισθήσεις, γιατί λειτουργούμε και με την ακοή.

Στο κρεβάτι του μιλά κάποιοςόπως θέλει, αλλά δεν μπορεί να μας μεταφέρει στα μούτρα ό,τι κάνει στο κρεβάτι του . Δηλαδή η δημοσιοποίηση της αποενοχοποημένης γλώσσας στην καθημερινότητα είναι ενοχλητική.

Δε νοιώθω ποτέ άβολα όταν με φλερτάρει μια γυναίκα.

Με ελκύει πάνω της ό,τι ελκύει όλους τους άνδρες, ένα ωραίο κορίτσι. Ισχύει η παροιμία ότι ο άνδρας πιάνεται από τα μάτια, η γυναίκα από τ’αυτιά.

Η λευκή σημαία πρέπει να υψωθεί σε μια σχέση. Ένα σπίτι έχει πολλαπλές ανάγκες. Η γυναίκα πρέπει να΄ναι ένας Υπουργός Εσωτερικών, να έχει αρμοδιότητες σε όλα. Ένας άνδρας δεν ξέρει και δεν μπορεί να ξέρει ό,τι καταφέρνει με ευκολία μια γυναίκα. Οι γυναίκες κάνουν κουμάντο και καλώς κάνουν.

Χρησιμοποιώ τη φράση “Αγάπη είναι χαρά και εμπιστοσύνη”. Όταν βλέπεις τον άλλο και χαίρεσαι και τον εμπιστεύεσαι αυτό είναι η Αγάπη. Είναι ο άνθρωπος σου. Θα προηγηθεί έρωτας και όλα τα τρελά και μετά ένα εξάμηνο, ή θα το διαλύσουν ή αυτό που έχουν θα μεταλλαχθεί σε αγάπη.

Το ασφαλές διάστημα γι’ αυτό είναι ένα εξάμηνο. Μέσα στο χρόνο αισθάνεσαι τρυφερά, προστατευτικά για τη γυναίκα και εκείνη σ’έχει γνωρίζει και ακουμπά πια τη ζωή της πάνω σου. Αυτό μπορεί να επαναληφτεί κάποιες φορές στη ζωή, ευτυχώς είμαστε φτιαγμένοι για να ερωτευόμαστε, χωρίς ποτέ να ξέρουμε αν από τον έρωτα θα περάσουμε στην αγάπη.

Σε κάποιες φράσεις του βιβλίου μοιάζει να δίνω συμβουλές. Αυτό έγινε ασυνείδητα, περισσότερο κάποιες στοιχειώδεις προφυλάξεις καταγράφω, όπως ας πούμε ότι δεν πρέπει το επόμενο ταίρι να πληρώσει τα σπασμένα της προηγούμενης σχέσης μας. Ας αφήσουμε τον έρωτα, στη ζωή αν μου ζητήσει κάποιος να του δανείσω ένα πεντηνταευρω και δεν μου το επιστρέψει, δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναδώσω ποτέ ξανά χρήματα.

Έτσι πρέπει να προσερχόμαστε στον Έρωτα: γυμνοί κάθε δικαιώματος και θεωρίας, σαν πρωτόπλαστοι, αλλιώς δεν έχει ελπίδα. Αν μπούμε στον Έρωτα με προκαταλήψεις και στρατηγικές χάλασε το πράγμα από τη φύτρα του. Δεν αξίζει πια αν κάποιος ακολουθεί τη στρατηγική.

Αυτή την περίοδο τελώ σε συγγραφική αγρανάπαυση.

Όποτε μπορώ πηγαίνω θέατρο, αλλά δεν θα σας πω κάτι για την παράσταση που είδα τελευταία, γιατί δεν έχω να πω καλά .

Δεν υπήρξα ποτέ κάποιος που εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Αν, όμως, επισημάνω κάτι γίνομαι πολύ κουραστικός σε αυτούς που με ακούνε για να τους πιέσω να διαβάσουν ένα βιβλίο, να δουν μια παράσταση. Δε βρίσκω συχνά πράγματα που να τα θεωρώ εγώ ενδιαφέροντα.

Στη ζωή μου είμαι χάχας, αφορμή θέλω για να γελάσω με κάτι.

Τελευταία φορά που γέλασα πολύ ήταν όταν ήρθε ο γιος μου από την Ισλανδία, τη χώρα των 300.000 ανθρώπων που τα κατάφεραν καλύτερα από μας, εννοείται, γιατί βάλανε 25 τραπεζίτες στη φυλακή και τον Πρωθυπουργό τους στο σκαμνί και βγήκαν από τη κρίση [εμείς εδώ μην αγγίξουμε κανένα, λες και το μνημόνιο είναι ένα φυσικό φαινόμενο σαν το χιόνι, τη μπόρα και τη βροχή, στο οποίο δεν φταίει κανείς]. Στο αεροδρόμιο, λοιπόν, της Ισλανδίας, μου είπε πως υπάρχει μια πινακίδα που λέει «Καλώς ήρθατε στο πιο ειρηνικό έθνος του κόσμου». Μου φάνηκε πολύ αστείο. Ποιος βιάστηκε να πάει εκεί στους πάγους να τους καταλάβει και να τους λεηλατήσει;

Στην καθημερινότητά μου με ενοχλεί πάρα πολύ η Τουρκία. Έχουμε ατυχήσει από γείτονες. Μπορεί η Γερμανία και η Γαλλία να έχουν κάψει δυο φορές την Ευρώπη για τις διαφορές τους, αλλά εμείς ατυχήσαμε και είμαστε και μαγαζί γωνία. Το’χω άλλωστε γράψει με άλλο τρόπο στο βιβλίο «Πρόβες Πολέμου» που παραμένει συναισθηματικά, όχι αξιολογικά, το αγαπημένο μου βιβλίο και για εκείνη την μαύρη σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας δεν έχει γραφτεί τίποτα πουθενά αλλού από το «Πρόβες Πολέμου». Είναι ντοκουμέντο αυτό το βιβλίο.

Σχολείο: και σε αυτό που προσφέρουμε στα παιδιά μας υστερούμε. Καλλιεργημένος δε βγαίνεις από κανένα σχολείο, αλλά εμείς εδώ στην Ελλάδα υστερούμε πολύ. Αν θέλεις πραγματικά να εξελιχθείς πρέπει να φροντίσεις να μάθεις μόνος σου πράγματα, διαφορετικά ετοιμάζεται για ένα ακόμη γρανάζι της μηχανής.

Τα βιβλία βοηθούν. Το καλύτερο βέβαια είναι το βίωμα, αλλά το βίωμα σπανίζει. Στην περίπτωσή μου στάθηκα τυχερός γιατί είχα την τύχη να έχω πλούσια βιώματα”.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author