* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών 

Μνήμη Μίμη Μυταρά,
Χαλκίδα 1934 – Αθήνα 2017.

Ο Μυταράς, απίστευτος σχεδιαστής και έξοχος αφηγητής. Η ζωγραφική του προσωπικότητα είχε κάτι ανάμεσα σε Μόραλη, Χόκνεϋ, Κιτάι και Μπαίηκον. Με πολύ οξεία κοινωνιολογική προσέγγιση της σκοτεινής Ελλάδας ανάμεσα στην Δικτατορία και την Μεταπολίτευση. Η καλύτερη του περίοδος. Τον θυμάμαι να οδηγεί το λευκό πόλο της Ζουζούς πηγαίνοντας μας στο Εργαστήρι της Χαλκίδας. Τον θυμάμαι να μας ξεναγεί στο μυθικό Κόκκινο Σπίτι.

Επίσης υπήρξε δεινός γραφίστας – νομίζω πως πριν διαδεχτεί τον δάσκαλο και μέντορα του Μόραλη στην ΑΣΚΤ, δίδαξε γραφιστική στην Σχολή Δοξιάδη – , σας θυμίζω ενδεικτικά τα εξώφυλλα δίσκων του Μαρκόπουλου αλλά και τη δουλειά του στο θέατρο. Π.χ στον Ερωτόκριτο του Ευαγγελάτου. Το 1983 προλόγισα την σκηνογραφική του δουλειά σε μια έκδοση του Καστανιώτη πρωτοχρησιμοποιώντας τον όρο “θεατρικότητα” που του άρεσε πολύ. Καθρέφτες, μάσκες, θεατρικές φιγούρες και επιτύμβια ζώντων!

Αυτό είναι η ζωγραφική μου, έλεγε, ένα θέατρο των χρωμάτων!

ΥΓ. Η μεγάλη προσφορά του Δημήτρη Μυταρά – αλλά και η αχίλλειος πτέρνα του – ήταν το ότι έφερε την ζωγραφική στα μέτρα του ευρέος κοινού κάνοντας την πολύ δημοφιλή. Με όποιο κόστος. Η μεγάλη ζωγραφική του όμως, εκείνη των Επιτυμβίων ή της Εθνικής Οδού, θα παραμείνει στην Ιστορία ως ελληνικός εξπρεσιονισμός. Π.χ το συνταρακτικό πορτραίτο του ακαδημαϊκού Ν. Λούρου με την μελιτζανιά τήβεννο που ο Παπαστάμου είχε μόνιμα αναρτημένο στην Εθνική Πινακοθήκη.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr