Πώς το λέει το τραγούδι; “… ψες στην Βίλελμστράσε πέφτω σ’ έναν Γερμανό…”. Έτσι κι εγώ, μόνο που δεν ήταν στην Βίλελμστράσε μα στην Καποδιστρίου, στα μηχανουργεία. Περιμένοντας τ’ αποτελέσματα των εκλογών. Ουζερί, κουτούκι αληθινό το φίλου μου του Αντώνη, με μια παρέα Γερμανών ήδη μέσα όταν πήγα. Μια απ’ αυτούς, φίλη, με πλησίασε και μου λέει πως εκείνος εκεί ο φαλακρός με τα γυαλάκια είναι ζωγράφος. Εκτός απ’ αυτό έχει αγοράσει, λέει, και δέκα βιβλία μου με την ιστορία της Ρόδου την εποχή των Ιπποτών και τώρα θέλει αλλά τρία, την Γερμανική έκδοση παρακαλώ.

Ευχαρίστησα με διάφορες υποκλήσεις, σκεπτόμενος υστερόβουλα πως αν είχα ακόμα τρείς τέσσερις χιλιάδες τέτοιους θαυμαστές θα πήγαινα διακοπές στο πιο απόμακρο νησί του Νότιου Ειρηνικού. Ύστερα, όπως ήταν αναμενόμενο, ρώτησα το αυτονόητο -τι τα κάνει βρε παιδί μου τόσα βιβλία;

Η απάντηση με άφησε ενεό! Κόβει, λέει, την εικόνα που του αρέσει, την χρωματίζει, την κορνιζάρει κι ύστερα τα δωρίζει! Για όσους δεν είχαν την τύχη να το δουν το βιβλίο η εικονογράφηση είναι μαυρόασπρη. Ακόμα προσπαθώ να βγάλω νόημα κι ακόμα δεν ξέρω αν πρέπει να προσβληθώ, να τον καταγγείλω στην UNESCO και την Χάγη, να αυτοκτονήσω ή να χαρώ που, χωρίς να το θέλω, έδωσα νόημα στην ζωή κάποιου.

Μπήκα στον πειρασμό να χρωματίσω μια εικόνα. Παραθέτω και τις δυό βερσιόν (ελληνική λέξη, απο τις αγαπημένες των πρωϊνάδικων). Σαχλαμάρα η χρωματιστή, ε! Η πρωτότυπη εικόνα είναι έτσι ζωγραφισμένη που οι φωτοσκίαση -ακόμα και το χρώμα αν είναι δυνατόν- να αποδίδονται με μαύρο μελάνι σε άσπρο χαρτί. Δεν υπήρξε πρόβλεψη για χρώμα. ‘Αλλα τα μάτια του λαγού. Τα δικά μου είναι της κουκουβάγιας.

Τι να πω, ας παίρνει τα βιβλία αυτός κι ας τα κόβει κομματάκια…

33 COLORThe other night , waiting for the results of the elections, I happened to go to the “ouzadiko” -meaning a place where you drink ouzo- of my friend Antonis, down by the the work shops and mechanics’ district. A small gang of Germans was already there. One of them, a friend, approached me and said that that bold guy with the glasses was a painter. Not only that but he had already bought ten of my books with the history of Rhodes at the times of the Knights St. John and wanted three more of the German edition.

I showed my gratitude by bowing several times, thinking that if I had another four or five thousand fans such as him I would be spending my vacation at the remotest island of S. Pacific. Then, as you might expect, I asked what in the world is he doing with all those books.

I was astounded by the answer: the guy cuts off a picture from the book, he colorizes it and gives it away as a present! For those of you who haven’t had the luck so far to see this book, let me say that the illustrations are all in black & white. I am still trying to make sense of it all, not knowing if I should be offended, angry, commit suicide, report him to the UNESCO or The Hague, or just be happy because, even without knowing, I put meaning in someone’s life.

I was tempted to colorize one of my pictures and I give you both versions -the original and the colorized. I hate that second one, don’t you? The original is drawn in such a way as to render shades and even color if possible with black ink on white paper. There was no provision for color.

What can I say though… as long as he buys the book, let him cut it to pieces…

Βαγγέλης Παυλίδης