Σάββατο 14 Ιουνίου και στην πόλη της Αθήνας πολλά τα δρώμενα. Από το Pride Festival στην πλ. Κλαυθμώνος έως το 2ο Φεστιβάλ Χρωμάτων στο Μεταξουργείο. Αυτό που δεν γνώριζαν αρκετοί ίσως και κανείς, ήταν μια ομαδική – προσωπική διαμαρτυρία για τα δικαιώματα των ζώων, στην κεντρική ψαραγορά της Αθήνας. Ομάδα ακτιβιστών βρέθηκε στην απέναντι πλατεία, μπροστά από το κλειστό πλέον “Συν Αθηνά”. Εκεί η διαμαρτυρία ήταν σιωπηλή, με μάσκες, συνθήματα σε κομμάτι από χαρτόνι και μια αναπαράσταση για την θανάτωση των ψαριών.

Σίγουρα στην Αθήνα και γενικότερα στην Ελλάδα, τέτοιου είδους διαδηλώσεις, θεωρούνται ακραίες, αναρχικές και δίχως νόημα. Μήπως όμως υπάρχει ή δίνει νόημα σε κάποιους; Μήπως αυτή η σιωπή είναι κραυγή που δεν θέλει να ακούσει κάποιος;

Αναρωτηθήκατε ποτέ αν τα ζώα υποφέρουν; Αναρωτηθήκατε πότε αν η ψυχή τους είναι μια θυσία στην λαιμαργία μας και όχι δώρο απλόχερου Θεού;

Το περίεργο είναι ότι όση ώρα παρακολουθούσα την εξέλιξη της όλης διαδικασίας, λίγοι ήταν εκείνοι που πραγματικά έμειναν να μάθουν, να δουν ή ακόμα και από περιέργεια να “πάρουν μάτι”. Αυτό που μου έκανε τραγική εντύπωση, ήταν όταν ένας ηλικιωμένος γεράκος πλησίασε με ενθουσιασμό λέγοντας «Να, κάτσε να σε βγάλω φωτογραφία εδώ». Γυρνώντας το κεφάλι μου, είδα ένα παιδάκι κοντά 5 ετών στο καροτσάκι του. Αυτό που ήθελε να αποθανατίσει ο παππούς ήταν ο ανάδοχος του μπροστά σε ένα “έγκλημα” για κάποιους, καθώς εκείνη την στιγμή, τρεις άνθρωποι από την ομάδα 269 Life Greece, υποδύονταν τα ψάρια, αγκιστρωμένα στην κυριολεξία από τα χείλη.

Μήπως τελικά ο πόνος άλλων είναι κάτι σαν το δικό μας γιατρικό; Μην ξεχνάτε ότι μέχρι και σήμερα, σε αρκετά σημεία του Ελλαδικού και όχι μόνο χώρου, γίνονται θυσίες ζώων υπό το βλέμμα κάποιων αγίων, θυσίες για κάποιο γιατρικό, θυσίες για την λαιμαργία εκείνων που ίσως μετά από μήνες θυμηθούν ότι κάποιο κομμάτι του, θα βρίσκεται στην κατάψυξη.

Το σχόλιο «Επειδή είσαι εσύ χορτοφάγος πρέπει να γίνω και εγώ;» ή του τύπου «Γιατί να νιώθω τύψεις, εφόσον δεν το σκοτώνω εγώ», είναι από τα κλασσικά λεγόμενα κάποιου.

Η ηθική ή ιδεολογία κάποιων πραγμάτων δεν γίνεται με το να στο επιβάλλουν αλλά με την μάθηση και την σωστή παιδεία του γιατί το κάνω.

Από ότι έμαθα λίγο μετά, η διαμαρτυρία στήθηκε ακριβώς έξω από την είσοδο της ψαραγοράς (η είσοδος παρέμενε προσβάσιμη στο κοινό), με τον ίδιο σιωπηλό τρόπο. Φυσικά αυτό δεν κράτησε για πολύ, καθώς καταστηματάρχες άρχισαν να απειλούν, αλλά και να μιλούν χυδαία κατά της ομάδας.
Αυτό που δεν μας κάνει εντύπωση σε αυτήν την χώρα; Μα τι άλλο από την επίθεση σε μορφή βίας εναντίων της σιωπής, της μικρής μονάδας, ακόμα και από πιθανόν όργανα της δημόσιας τάξης. Κάτι που συμβαίνει στις μέρες μας αρκετά, γιατί ως γνωστών τα μικρά ψάρια τρώγονται από τα μεγάλα. Τυχαίο; Ίσως και ένα πολύ καλό λογοπαίγνιο.

Γνωρίζεται όμως ποιοι είναι;

Ο “269” είναι ένα μοσχαράκι που γεννήθηκε σε μια γαλακτοκομική φάρμα στο Ισραήλ. Μαρκάροντας τον αριθμό του στο σώμα μας, δείχνουμε την συμπαραστασή μας στα θύματα του ζωϊκού ολοκαυτώματος σε όλο τον κόσμο, ώστε να μην τα ξεχάσουμε ποτέ.

Στις 2 Οκτωβρίου 2012, «Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων Φάρμας», στην Πλατεία Ράμπιν στο κέντρο του Τελ Αβίβ, ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων πραγματοποίησαν, μια πράξη αλληλεγγύης και ενσυναίσθησης υπέρ των ζώων που γίνονται θύματα της εκμετάλλευσης από τον άνθρωπο.

Ο στόχος ήταν να δημιουργηθεί η συμπάθεια για τα πιο καταπιεσμένα πλάσματα της κοινωνίας μας και να θέσει υπό αμφισβήτηση τη βαθιά αποσύνδεση μας από αυτά.

Οι ακτιβιστές έκαναν branding (μαρκαρίστηκαν) με ένα καυτό χάλυβα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα εκτρεφόμενα ζώα μαρκάρονται για να αποκτήσουν ταυτότητα στις κτηνοβιομηχανίες όλου του κόσμου.

Ο αριθμός 269, ο οποίος μέσω του πυρωμένου χάλυβα που μαρκαρίστηκε στο δέρμα τους, ήταν ο καθορισμένος αριθμός που είχε ένα μοσχάρι σε μια γαλακτοκομική μονάδα παραγωγής του Ισραήλ.

“Αυτό το ανώνυμο μοσχάρι θα αποθανατίζεται για πάντα στο σώμα μας, και ελπίζουμε ότι αυτό το μήνυμα της αλληλεγγύης θα φέρει με κάποιο τρόπο μια νέα θεώρηση για τα ζώα.

Κανένα ζώο δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται για να ικανοποιήσει τις εγωιστικές ανάγκες και τις όποιες ιδιότροπες επιθυμίες των ανθρώπων, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε με συμβολικό τρόπο τις ίδιες τις μεθόδους των κτηνοβιομηχανιών, ώστε να μεταφέρουμε τις ιδέες μας.”

Ετησίως, πάνω από 150 δισεκατομμύρια ζώα δολοφονούνται σε όλο τον κόσμο εξαιτίας του ανθρώπινου εγωισμού, της άγνοιας και της απληστίας.

Αυτή η τρέλα πρέπει να σταματήσει και θα σταματήσει την ημέρα που η ανθρωπότητα θα ξυπνήσει επιτέλους και θα αντιληφθεί ότι ακόμη και τα ζώα αισθάνονται πόνο και την επιθυμία της ελευθερίας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που τα αντιλαμβανόμαστε και εμείς οι άνθρωποι.

Επίσημη ιστοσελιδα του παγκόσμιου κινήματος
Επίσημη ιστοσελίδα του ελληνικού 269life

* Το ρεπορτάζ και την φωτογράφιση έκανε η Ιωάννα Γκόγκου. 

Ιωάννα Γκόγκου