Δεν το περιμένεις. Ναι, αλήθεια είναι, δεν το περιμένεις. Και ειδικά όσο μεγαλώνεις και πιστεύεις ότι η εμπειρία των χρόνων που έζησες με όλους τους δυνατούς τρόπους, σου δίνουν τη σοφία για να αντεπεξέλθεις. Ε ναι, δεν το περιμένεις… Και πώς να το περιμένεις όταν δεν σου περνάει από το μυαλό, όταν δεν το έχεις ζήσει ποτέ ξανά μέχρι τώρα. Και στην τελική γιατί να το περιμένεις.

Δεν το περιμένεις είναι γεγονός. Κι όμως, έρχεται η στιγμή που το ζεις. Έρχεται η στιγμή που εμφανίζεται ένας άνθρωπος μπροστά σου, και σε αφοπλίζει. Και το χειρότερο; Σε αφοπλίζει με τα λόγια του. Παγώνεις από αυτό που ακούς. Τα μάτια καθηλώνονται και το μυαλό απλά εγκαταλείπει. Δεν μπορεί να σκεφτεί. Δεν μπορεί να συγκεντρώσει τις πληροφορίες που χρειάζεται για να δώσει στη συνέχεια την απάντηση. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος.

Δεν το περιμένεις. Και πραγματικά νιώθεις τόσο μικρός, τόσο αδύναμος, τόσο λίγος μπροστά σε ένα οχτάχρονο παιδί. Σε ένα παιδί, που σε κοιτάει με το καθαρό του βλέμμα. Τα μάτια του που γυαλίζουν από τρυφερότητα και αγάπη, γιατί πραγματικά αυτά έχει μέσα του. Δεν το περιμένεις, όταν σε άσχετο χρόνο κι ενώ σου έχει πάρει τον αέρα και νιώθει οικειότητα μαζί σου, να έρχεται να σου πιάνει το χέρι, να σε κοιτάει κατάματα με όλο το θάρρος και θράσος του και απλά να σε ρωτάει: «γιατί ξοδεύεις τα χρήματα σου για εμάς;». Και να σε ρωτάει με όλη την αθωότητα που έχει μέσα του. Κ εσύ νιώθεις ανήμπορος να απαντήσεις. Γιατί δεν νιώθεις ότι ξόδεψες χρήματα, όπως το λέει το παιδί. Δεν νιώθεις ότι έκανες κάτι τόσο μεγάλο, όσο το επεξεργάστηκε το μυαλό αυτού του μικρού, που πραγματικά σε έχει στήσει στον τοίχο. Ήταν μία απλή χειρονομία που την ένιωσες και την έκανες, μόνο που δεν μπορείς να την εξηγήσεις. Κάτι τόσο απλό κι όμως δεν έχεις απάντηση.

Πριν από λίγη ώρα του είχες προσφέρει ένα δώρο. Πριν από λίγη ώρα όμως ταυτόχρονα, αυτό το παιδί σε γνώρισε, σε είδε πρώτη φορά. Σε κοίταξε εξεταστικά, άνοιξε το δώρο του και σου χάρισε μία μεγάλη αγκαλιά. Και μετά από λίγη ώρα στέκεται απέναντι σου και περιμένει να του εξηγήσεις το γιατί. Τα απλά πράγματα μάλλον είναι δύσκολο να τα εξηγήσεις, είναι δύσκολο να τα περιγράψεις. Τα νιώθεις, τα μοιράζεσαι, αλλά όταν φτάνει η ώρα να μιλήσεις γι΄ αυτά, τα λόγια είναι φτωχά.

Δεν έχω βρεθεί πραγματικά ποτέ ξανά σε τόσο δύσκολή θέση. Δεν έχω νιώσει ποτέ ξανά ότι δεν έχω να πω τίποτα. Ό,τι κι αν έλεγα εκείνη τη στιγμή θα ήταν λίγο, τόσο λίγο που προφανώς ο μικρός Γιάννης θα είχε μείνει ακόμα με την απορία. Και εκείνο το μεγάλο γιατί στο μεγάλο του μυαλό, απλά δεν θα έσβηνε ποτέ.

Καλά λένε ότι το να έχεις ένα παιδί δεν είναι εύκολη υπόθεση. Και πόσο μάλλον σε αυτήν την εποχή, όπου από πολύ μικρά έχουν όλα τα μέσα για να αποκτήσουν μεγαλύτερη οξυδέρκεια, από όση φανταζόμαστε.

Δεν το περιμένεις και να που συμβαίνει. Ο μικρός Γιάννης ήταν τόσο μεγάλος εκείνη τη στιγμή μπροστά μου… Έχουν περάσει μέρες από εκείνο το απόγευμα. Και οι λέξεις του ηχούν ακόμα στο κεφάλι μου. Ηχούν και κλειδώνουν κάθε μου σκέψη. Ακόμα βασανίζομαι και ψάχνω ποια απάντηση να δώσω την επόμενη φορά που θα δω τον μικρό. Ακόμα κάνω συνδυασμούς και δεν βρίσκω… Και πραγματικά υποφέρω από την προσπάθεια μου να βρω απάντηση. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση, είμαι σίγουρη γι αυτό. Σίγουρα θα υπάρχει κάποια απάντηση, ίσως και πολλές. Μόνο που ακόμα δεν την έχω…. Και θέλω πολύ να την έχω. Κι ας πέρασε ο χρόνος, κι ας φάνηκα λίγη μπροστά σε αυτό παιδί, όταν περίμενε την απάντηση μου κι εγώ δεν είχα τίποτα να του πω. Θα μπορούσα να έχω πει το οτιδήποτε για να καλύψω την ανεπάρκεια της στιγμής και να κλείσει το θέμα. Αλλά αυτό θα ήταν η εύκολη λύση. Και προσωπικά δεν την επέλεξα και χαίρομαι πάρα πολύ.

Και δεν την επέλεξα, γατί δεν το περιμένεις! Και ευχαριστώ το μικρό Γιάννη που με έβαλε σε αυτή τη διαδικασία. Ευχαριστώ το μικρό Γιάννη για εκείνο το χάδι στο χέρι και τη μεγάλη αγκαλιά λίγα λεπτά μετά την ερώτηση του, που με έβγαλε από τη δύσκολή θέση. Λες και κατάλαβε, λες και ένιωσε ότι δεν την έχω! Ευχαριστώ το μικρό Γιάννη και υπόσχομαι ότι θα γυρίσω και θα την έχω… Αν πάλι δεν τα καταφέρω, εύχομαι να με βγάλει πάλι από την δύσκολή θέση με μία μεγάλη αγκαλιά. Ευχαριστώ το μικρό Γιάννη γιατί σίγουρα μέσα από όλο αυτό μου άνοιξε κάποιους δρόμους σκέψης που δεν τους είχα μέχρι σήμερα και πραγματικά δεν το περίμενα! Ευχαριστώ το μικρό Γιάννη, έτσι απλά… όπως δεν το περιμένεις.

ΥΓ. Αφιερωμένο στο μικρό Γιάννη, που ζει στη Δράμα. Πραγματικά δεν το περίμενα… αλλά τον ευχαριστώ που το έζησα!

Αναστασία Φωκά