O Δρ. Θάνος Ε. Ασκητής είναι γιατρός Ψυχίατρος-Ψυχοθεραπευτής, διδάκτωρ Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγητής Ψυχιατρικής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου (E.U.C) στον τομέα Κοινωνικής Ψυχιατρικής. 

 Δεν ξέρω εάν η γιορτή των Χριστουγέννων θυμίζει στους ανθρώπους την ανάγκη να φιληθούν μεταξύ τους ανταλλάσσοντας ευχές ή οι άνθρωποι βρίσκουν την ευκαιρία να μιλήσουν για όλα αυτά που δεν μπορούν ή δεν προλαβαίνουν να εκφράσουν τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου. Ίσως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η πραγματικότητα όμως είναι πιο σκληρή. Τα Χριστούγεννα μας δείχνουν την ανθρώπινη εικόνα μας, την ανάγκη να ζήσουμε λίγο ως παιδιά με τα παιδιά μας, αλλά και τον φόβο μας, πόσο μόνοι είμαστε μέσα στο ανώνυμο ή επώνυμο πλήθος.

Η παραμονή των Χριστουγέννων κορυφώνει την ανθρώπινη συντροφιά, με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, με όλους αυτούς που μας δείχνουν τον δρόμο της αγάπης, της αδυναμίας μας και της βαθύτερης αναζήτησής μας, που είναι «ο άλλος», ο σύντροφος, ο γονιός, το παιδί.

Έτσι θυμήθηκα μια σκηνή από την δική μου παιδική ηλικία, όταν πήγαινα στο Δημοτικό Σχολείο της Χίου, η δασκάλα μας σε εκείνα τα φτωχά χρόνια της Ελλάδας του μεταπολέμου μας είχε πει: «…και όταν έλθουν τα Χριστούγεννα, να πάτε στους γονείς σας να τους ευχηθείτε χρόνια πολλά με ένα φιλί στο μάγουλό τους… και στο τραπέζι της γιορτής να πείτε σε όλους χρόνια πολλά και καλά, που ο Χριστός μας δίνει…» Ακόμα την θυμάμαι την δασκάλα μου, ακόμα ακούω τα λόγια της στα αυτιά μου, όταν φυσικά ξεχνιέμαι από την ένταση της καθημερινότητας, ενώ βλέπω στη μνήμη μου, αυτές τις μοναδικές στιγμές που το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι, λιτό και φτωχό μας πρόσφερε…

Πόσοι Έλληνες αλλά και Ελληνίδες δεν κουβαλούν άραγε παιδικά βιώματα που χρωματίζουν τις ψυχές τους αυτές τις μέρες;

Έτσι όμως θυμήθηκα και τον 48χρονο χωρισμένο άνδρα, που μέσα από την κατάθλιψή του, έσπασε την σιωπή του στο γραφείο μου, ζώντας μια πενταετία μόνος του, μετά την εγκατάλειψή του από την γυναίκα του και τον γιό του, που δεν θέλησαν να ξαναεπικοινωνήσουν μαζί του. Σκληρή απόφαση θα πείτε, αλλά και αληθινή. Ο άνδρας αυτός έπαιζε συχνά – πυκνά στο καζίνο, χάνοντας αρκετά χρήματα, προκαλώντας τον θυμό της γυναίκας του, που μετά τις προειδοποιήσεις της, τον παράτησε παίρνοντας μαζί της και τον 10χρονο γιό της.

Η τιμωρία του ήταν η μοναξιά του, ενώ σχεδόν μαγκούφης στο σπίτι, εγκλωβίστηκε μέσα στην παραίτησή του, γεμάτος ενοχές και θυμό. Διέκοψε μάλιστα και την εξωσυζυγική ευκαιριακή σχέση που διατηρούσε τότε.

Ενοχές για τον τζόγο, θυμό για την στάση της γυναίκας του που του στέρησε και το παιδί του, καταλαβαίνοντας όμως ότι εκείνη είχε δίκιο. Ζώντας μια πενταετία μόνος κι έρημος, ούτε φίλους δεν είχε, βλέποντας μόνο το καζίνο ως παρέα, μέσα στο πάθος της ρουλέτας.

«Τα Χριστούγεννα όμως είναι ανυπόφορα. Τρώω μόνος, με τον εαυτό μου, μπροστά σε μια ανοιχτή τηλεόραση…» Τον ρωτάω γιατί δεν αλλάζει αυτό το σκηνικό ή φυσικά εάν έχει σταματήσει το καζίνο. Μου απαντά, σαν να περίμενε αυτές τις ερωτήσεις, με δυνατή φωνή… «Δεν το αντέχω άλλο να είμαι μόνος. Πέντε ολόκληρα χρόνια ζω στη μοναξιά μου, κάθομαι στο άδειο τραπέζι της κουζίνας, δεν με σερβίρει κανείς, δεν μιλάω με κανέναν!.. τρώω μόνος μου!»

Σταμάτησε το καζίνο και δεν το θεωρεί πρόβλημα πια, αλλά δυστυχώς η γυναίκα του αρνείται και δεν του επιτρέπει να δει τον έφηβο 15χρονο γιό του. Δεν ξέρει καν που βρίσκονται, ενώ απέφυγε όπως ομολόγησε την δικαστική διαμάχη, για να μην γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Δέχτηκε παραδομένος αλλά και αδύναμος όλες τις θέσεις της γυναίκας του, υπέγραψε το διαζύγιο και εκείνη έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της, με την φράση «πόσο λάθος έκανα που σε παντρεύτηκα…»

‘Έρχονται όμως τα έκτα Χριστούγεννα και δεν θέλει αυτός ο άνδρας που πλησιάζει τα 50 του, να φάει για μια ακόμη φορά με τον εαυτό του, το γεύμα του θυμού του, της ανεπάρκειας και της ντροπής.

«Θέλω έναν άνθρωπο δίπλα μου. Μια γυναίκα, που εφέτος θα μου ανάψει τα λαμπάκια..», συμπληρώνει στην προσπάθειά του να με πείσει, με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη του για το χιούμορ του. Αυτά τα Χριστούγεννα ζητάει να λύσει την ποινή που επέβαλλε αυτός στον εαυτό του. Ούτε ερωτική ζωή δεν είχε. Είχε κατεβάσει τους διακόπτες του.

«Πλήρωσα το λάθος μου…» καταλήγει. Το κέρδος είναι απλό και σημαντικό μπροστά στην αλήθεια του… «Όχι άλλο κλείσιμο του εαυτού μου, τα Χριστούγεννα είναι μια καλή ευκαιρία..»

Αναρωτιέται βέβαια, πώς θα βρει έναν άνθρωπο, συγκεκριμένα μια γυναίκα που θα πληροί τις προϋποθέσεις που θα ήθελε… Με ρωτάει γι’ αυτό. Δείχνει απορημένος και το βλέπει δύσκολο. Του απαντώ ότι η πόρτα της ψυχής του άνοιξε, ότι τα Χριστούγεννα «είναι φέτος» και αυτός θέλει να τα δει διαφορετικά. Του λέω μάλιστα ότι φέτος και να φάει μόνος του, δεν… θα φάει με τον εαυτό του, όπως έκανε τις προηγούμενες πέντε χρονιές, γιατί ξύπνησε μέσα του η ανάγκη να φύγει από την «δική του φυλακή» όσο και εάν η γυναίκα του τον οδήγησε σε αυτήν. Του έκανε καλό όμως. Η απόρριψή της, ήταν ο δρόμος της αλήθειας του. Δεν παίζει πια καζίνο, έφυγε από μια ρηχή εξωσυζυγική σχέση που είχε. Ήλθε ο χρόνος της κάθαρσης. Πέρασαν 5 χρόνια, για να τα δουλέψει όλα αυτά μέσα του. Τα κατάφερε όμως. Του υπενθυμίζω τον 15χρονο γιό του, να του δείξει ότι είναι ο πατέρας του. Να ψάξει να τον βρει.

Να σταματήσει να κρύβεται…

Τα Χριστούγεννα έρχονται…

Αρχείο: 2019

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr