Δυο απο τις πιό συνηθισμένες ερωτήσεις που αντιμετωπίζω είναι το γιατί δεν έγινα ζωγράφος και απο ποιούς καλλιτέχνες έχω επιρρεαστεί. “Ποιό είναι το ίνδαλμά σου” λένε. Κι εγώ λέω πως δεν έγινα ζωγράφος επειδή είμαι ανυπόμονος -καί στο να επικοινωνήσω άμεσα αυτό που θέλω να επικοινωνήσω, αλλά και στο να δεχτώ τις όποιες αντιδράσεις -το feed back, που λέμε νεο-ελληνικά.

“Ινδαλμα” όμως; Όχι, κανένα ίνδαλμα! Επιρροές σίγουρα ναι, όπως ο κάθε καλλιτέχνης ή “καλλιτέχνης”, μέχρι να κατασταλάξω κάπου. Από φυσικού μου μ’ αρέσει η λεπτομέρεια. Επιρρεάστηκα απο τις ξυλογραφίες της Αναγέννησης, τις γκραβούρες, απο τα χαρακτικά γενικά μέχρι και τις λιθογραφίες του 19ου αι., που πολλές φορές τις αντίγραψα σαν άσκηση. Α, κι απο τον δάσκαλό μου τον μεγάλο χαράκτη Τάσσο για τον οποίονένας άλλος δάσκαλός μου, ο Ηλίας Δεκουλάκος, μου είπε μια φορά: “Αυτός βρε παιδί μου ζωγραφίζει με το καλέμι!”. Μεγάλη δουλειά να μπορείς να δίνεις την αίσθηση του χρώματος με μαύρο μελάνι σε άσπρο χαρτί.

Κόλλησα στο μαυρόασπρο λοιπόν εγώ, στην πένα και το πενάκι, το rapidograph πολύ αργότερα κι ύστερα πάλι στο πενάκι. Το διασκέδαζα και μ’ αρεσε η τεχνοτροπία αυτή, το “κέντημα” που έλεγε ο πατέρας μου, μα την κρατούσα για τον εαυτό μου. Δεν έδειχνα τα καμώματά μου πολύ παραπέρα γιατί θεωρούσα πως είναι ένας τρόπος έκφρασης ξεπερασμένος, αρχαίος, συντηρητικός και πως θα με κορόιδευαν. Όσπου μια μέρα, εκεί κάπου στο πρώτο μισό του ’60, έπεσα πάνω σε κάτι σχέδια που με βάρεσαν στα μούτρα σαν γροθιά. Αποκάλυψη! Κοιτούσα και ξανακοιτούσα κι ύστερα διάβασα την υπογραφή: David Levine. Ο μεγάλος και τρανός, ο διάσημος, ο καλύτερος ίσως καρικατουρίστας των τελευταίων ας πούμε 60 χρόνων. “Μα αυτός σχεδιάζει σαν κι εμένα”, σκέφτηκα -ή μάλλον το αντίθετο, γιατί δεν εννοούσα βέβαια , δεν σύγκρινα ο νάνος εγώ, την ποιότητα της τέχνης. Μα το πενάκι! Εκείνο το πενάκι το έρημο που εγώ το είχα μυστικό γιατί μισοντρεπόμουνα. “Μα αυτός δουλεύει το πενάκι και είναι διάσημος!”, ξανασκέφτηκα.
Η ζωή μου άλλαξε την ημέρα εκείνη. Έπεσα στην πένα μου με τα μούτρα “χωρίς αιδώ, χωρίς ντροπή” και έγινα αυτός που τέλος πάντων είμαι σήμερα. Σ’ ευχαριστώ David Levine!

O Davide Levine, γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα, 20 Δεκέμβρη 1926. Σχεδίασε αμέτρητα πορτραίτα/καρικατούρες όλων των διάσημων της γης, στα μεγαλύτερα περιοδικά και εφημερίδες του κόσμου και κύρια στο “The New York Review of Books”. Κομμουνιστής απο μάνα και πατέρα που το πενάκι του όμως δεν χαρίστηκε ποτέ στους ομοϊδεάτες του. Είπε, “Το να κάνεις τους ισχυρούς να φαίνονται αστείοι ίσως να τους δώσει λίγη ταπεινότητα και επίγνωση του εαυτού τους.”
Ο Levine πέθανε το 2009.

Two of the questions I am more often asked is why didn’t I become a painter and who are the artists that have influenced me the most. “Who is your idol?”, they ask. Well, I did not become a painter because I am too impatient. I enjoyed the possibility of immediate contact with the public given to me by doing cartoons for a major newspaper and, by the same token, I also enjoyed the immediate response, the feed back I got.

But an “idol”? No, I have no idol. Like every other artist or “artist” I received plenty of influences fore I could settle somewhere. I like detail and I was attracted by the engravings -wood or copper plate- of the Renaissance and even by the the lithographs of the 19th c. And not to forget my teacher, the great wood engraver Tassos.

So, I was stuck to the black and white, the pen and ink. I enjoyed it, I liked this style and technic, the “embroidery”, as my father used to say, but I kept it more or less to myself. I wouldn’t show my creations for fear that this style was outdated, outmoded, conservative, and that I would be made fun of. Until one day, sometime during the first half of the ’60s I came up against those drawings -caricatures- that hit me like a punch in the face. Revelation! I could not believe my eyes. Then I read the signature: Davide Levine. The great, the famous, perhaps the best caricaturist of the last, say, 60 years. “He is drawing like me!”, I thought, or the other way around. Not that the midget me compared our art, but that pen… it was the pen that I kept secret not being too sure about it. “But, he uses a pen. And black ink on white paper. And he is famous!”, I thought.

On that day my life was changed. I grabbed my pen and I haven’t stopped drawing with it until today. Thank you, David Levine!

David Levine was born on a day like today, December 20 1926. He claimed to be a Communist, although people of all political persuasions came in for the same acid treatment. Levine said that “by making the powerful funny-looking … he might encourage some humility or self-awareness.”. He died in 2009.

Βαγγέλης Παυλίδης