Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του 

Είναι γεγονός πως όλοι οι μεγάλοι ήταν και είναι αυτό που λέμε εκκεντρικοί και “παράξενοι”. Τόσο παράξενοι που πολλές φορές χρειάστηκε να περάσουν γενεές για να αναγνωριστεί η μεγαλωσύνη τους αυτή. Εδώ που τα λέμε, παραξένο θεωρούμε το κάθε τι που ξεφεύγει απο την πεπατημένη, τις αντιλήψεις του μέσου όρου μιας κοινωνίας, μια δεδομένη στιγμή.

Ο επιστήμονας, όμως, ο καλλιτέχνης, ο διανοούμενος δεν είναι και δεν μπορεί να είναι “μέσος όρος”, αλλιώς δεν θα ήταν πρωτοπόρος, δεν θα υπήρχε δημιουργία και πρόοδος. Έτσι, αυτός που σκέφτεται και πράττει διαφορετικά είναι κατά την κοινή αντίληψη παράξενος.

Απο τον κανόνα αυτόν δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ο Δαρβίνος, που στις 20 Αυγούστου 1858, μια μέρα σαν σήμερα πριν 157 χρόνια, δημοσίευσε γαι πρώτη φορά την θεωρία της εξέλιξης με τον μηχανισμό της φυσικής επιλογής, στην “Journal of the Proceedings of the Linnean Society of London”. Ήταν μια θεωρία που έφερε τα πάνω κάτω τον κόσμο και εξακολουθεί να προκαλεί και σήμερα ακόμα ισχυρές αντιδράσεις από φονταμενταλιστικούς θρησκευτικούς κύκλους, ιδίως στις Νότιες πολιτείες των ΗΠΑ.

Ο Δαρβίνος είχε περίεργες γαστριμαργικές συνήθειες. Είχε μια ιδιαίτερα επιστημονική προσέγγιση προς το φαγητό και ήταν ευχαριστημένος μόνο όταν έτρωγε το πιο σπάνιο είδος που είχε γευτεί ποτέ ο ουρανίσκος. Ως φοιτητής στο Καίημπριτζ έγινε πρόεδρος της Λέσχης των Λαίμαργων που στις βδομαδιάτικες συναντήσεις τους επιδίωκαν να φάνε “την πιο παράξενη σάρκα”. Δοκίμασαν γεράκι και ερωδιό μα έχασαν την όρεξή τους όταν έφαγαν μια ιδιαίτερα σκληρή γριά κουκουβάγια. Αποφάσισαν τότε να συγκεντρώσουν τις έρευνές τους μόνο στις συνέπειες του κρασιού που συνόδευε το γεύμα τους.

Προφανώς απογοητευμένος απο την συμπεριφορά των συμφοιτητών του, ο Δαρβίνος παρηγορήθηκε όταν ταξιδεύοντας με το Beagle μπορούσε να τρώει ελεύθερα αρμαδίλο -”που μοιάζει και έχει την γεύση πάπιας”- και και ένα άγνωστο, ανώνυμο σοκολατί τρωκτικό που ζύγιζε 10 κιλά για να δηλώσει πως “Ήταν το νοστιμότερο κρέας που έχω φάει”.

Η μόνη του γαστριμαργική γκάφα ήταν όταν κάποια Χριστούγεννα διαπίστωσε πως έτρωγε ένα πολύ σπάνιο είδος πουλιού. Πετάχτηκε πάνω στην μέση του φαγητού, μάζεψε όπως όπως τα απομεινάρια -μια φτερούγα, το κεφάλι και τον λαιμό – και έτρεξε στο εργαστήριο για να ερευνήσει και να κάνει πειράματα.

Άσχετα τώρα με το φαγητό, ο Δαρβίνος ήταν παίχτης τάβλι. Κάθε βράδυ έπαιζε με την γυναίκα του την Εμμα δυο παρτίδες, ανάμεσα στις 8 και 8.30. Κρατούσε λεπτομερή αποτελέσματα και κάποτε κοκορεύτηκε πως είχε κερδίσει 2.795 παρτίδες κι εκείνη μόνο 2.490.

Σχετκά, συνιστώ το “Mrs Charles Darwin’s Recipe Book”, των εκδόσεων Glitterati.