Νίκος Βασιλειάδης

Και να που φτάσαμε εδώ. Η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων σ’ αυτό το στάδιο θα αρχίσει να γίνεται αδύνατη. Το σύστημα του εαυτού μας θα παραμείνει κλειστό. Ο άλλος θα σταματήσει να υπάρχει ως άλλος. Από αλλού. Από εκεί θα σε παρατηρεί. θα σε κοιτάζει, εξετάζει, ακροάζεται, χλευάζει. Παρηγορεί, αλλά με μια συναίσθηση παγωμένη. Γιατί ήδη οι αισθήσεις είναι νεκρές. Μια εξουθενωτική ατομική φιλονικία, αναίμακτη μεν, εξοντωτική δε. Με τον χρόνο να έχει καταψυχθεί στου ανθρώπου το απέραντο άδειο. Και ας λένε πως ο πόνος είναι παγκόσμιος.Όχι, ο πόνος, η αναφαίρετη ιδιωτικότητά του, μας καθιστά χωριστούς. Δεν μετακυλίζεται ο πόνος. Επιβάλλει το όριο του. Ο πόνος μας και ο πόνος του άλλου. Με μια γενναία δόση οδύνης που επιβάλλει το κέλυφος που μας χωρίζει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr