Βαγγέλης Παυλίδης

“Θυμάμαι που όταν ήμουν παιδί μισοπίστευα και έπαιζα στα σοβαρά με νεράιδες. Ποιός παράδεισος μπορεί να είναι πιο αληθινός απο το να κρατηθεί ο κόσμος της παιδικής φαντασίας, σφυριλατημένος και ισοροπημένος απο τη γνώση και τον κοινό νου… Είναι ευχής έργο που δεν μ’εστειλαν ποτέ σχολείο. Θα είχα χάσει μέρος της αυθεντικότητας μου.”

Beatrix Potter

Την γνωρίζετε την Beatrix Potter που γεννήθηκε σαν σήμερα που γράφω, 28 Ιουλίου 1866; Εαν όχι κακώς, πολύ κακώς. Τι σας νοιάζει εσάς; Μπορεί και τίποτα, αν και θά ‘πρεπε. Εμένα όμως που, αν θέλετε το πιστεύετε, υπήρξα κάποτε παιδί κι εκτός απ’ αυτό δηλώνω και εικονογράφος βιβλίων – άσε που έχω γράψει και κάνα δυο τέτοια- με ενδιαφέρει πολύ. Γιατί η Βεατρίκη Πότερ είναι απο τις μεγαλύτερες συγγραφείς και εικονογράφους παιδικών βιβλίων, ένα είδος συνάδελφος να πούμε (χεχε, πλάκα κάνω).

Μεγαλωμένη κοντά στη φύση, με λίγους φίλους εκτός απο αμέτρητα ζώα και ζωάκια που τα παρατηρούσε και τα ζωγράφιζε. Μορφώθηκε στο σπίτι απο ιδιωτικούς δασκάλους και αποχτησε ευρεία μόρφωση.

Την αγαπώ την Βικτωριανή αυτήν κυρία, την οικολόγο και φυσιολάτρη, για τις εξαίσιες ακουαρέλες και τις ιστορίες της … “Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τέσσερα λαγουδάκια που τα λέγανε Φλόπσυ, Μόπσυ, Μπαμπακόουρο και Πέτρο…” Την αγαπώ και γιατί αφιέρωσε την ζωή της στην σωτηρία και διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος σε σημείο που κάποτε να σταματήσει να γράφει. Κι ακόμα την αγαπώ για το χιούμορ που την κάνει να μοιάζει παιδί:

“Κυριακή, 27 Ιανουαρίου 1884. Πριν καμιά βδομάδα ήταν και μια άλλη ιστορία στην εφημερίδα. “ενας κύριος είχε μια γάτα που τις έμαθε να κάθεται στο τραπέζι για φαγητό, όπου και συμπεριφερόταν πολύ καλά. Συνήθιζε να βάζει στο πιάτο της γατας όλα τα αποφάγια του. Μια μέρα, η ψιψίνα δεν ήταν στην ώρα της. Εμφανίστηκε με δυό ποντικούς και έβαλε τον ένα στο πιάτο του αφεντικού της και τον άλλον στο δικό της”.

― Beatrix Potter, Το ημερολόγιο της Βετρίκης Πότερ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ. Ο κύριος της εικόνας με την ομπρέλα είμαι εγώ. Ήταν μια μέρα που, μαζί με άλλους λαγούς, επισκεφτήκαμε την κα. Πότερ.

“I remember I used to half believe and wholly play with fairies when I was a child. What heaven can be more real than to retain the spirit-world of childhood, tempered and balanced by knowledge and common-sense… Thank goodness I was never sent to school; it would have rubbed off some of the originality.”

Beatrix Potter

Do you know Beatrix Potter,who was born on a day like today, 28 July 1866? If you don’t you should. I know her because, believe it or not, I also was a kid once upon a time. Besides, I do claim to be a book illustrator. And Beatrix Potter is one of the greatest writers and children books illustrators ever -sort of a collueague of mine (that was meant as a joke, of course).

She grew up isolated from most other children, with drawing, nature, pets, her little brother, and governesses as her contacts with the world. She never went to school and was taught at home.

I like that Victorian lady, environmentalist and nature lover, for her beautiful aquarelles and her stories… ” Once upon a time there were four little Rabbits, and their names were Flopsy, Mopsy, Cottontail, and Peter… ”. I like her because she devoted her life to preserving the natural lanscape, so much so that she stoped writting. I like her for that humor that makes her look like a child:

“Sunday, January 27, 1884. — There was another story in the paper a week or so since. A gentleman had a favourite cat whom he taught to sit at the dinner table where it behaved very well. He was in the habit of putting any scraps he left onto the cat’s plate. One day puss did not take his place punctually, but presently appeared with two mice, one of which it placed on its master’s plate, the other on its own.”

― Beatrix Potter, Beatrix Potter’s Journal

NOTE. The gentleman with the umbrella in the picture is me. It was on one day that, together with other rabbits, we visited Mrs. Potter.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr