photo: Alexandros Michailidis / SOOC

 

Basta cosi=αρκετά!

Περιμένοντας το Eurogroup της Πέμπτης στο Λουξεμβούργο, μου ήρθαν μνήμες μιας ξεχωριστής γραφής, του συγχωρεμένου πια νομπελίστα Ντάριο Φο.

Δύο τίμιες οικογένειες αγωνίζονται με όπλο την «ανυπακοή» κόντρα σε μια παράλογη κοινωνία. Στο Μιλάνο ξεσπάει ανταρσία. Οι γυναίκες κάνουν πλιάτσικο στα σούπερ-μάρκετ, οι εργάτες διακόπτουν την κυκλοφορία των τρένων, τα παιδιά πετροβολούν τους αστυνομικούς. Το σπίτι ενός νομοταγή προλετάριου του Τζοβάνι και της “επαναστατημένης”συντρόφου του Αντωνίας, γίνεται γιάφκα και τόπος συνάντησης ενός αναρχικού αστυνομικού, ενός γκαστρωμένου καραμπινιέρου και ενός γέρου φιλοσόφου με άνοια. Και η ζωή όλων, γίνεται πιο όμορφη και συνάμα πιο ρημαγμένη.

Η πρώτη γραφή του “Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω” έγινε το 1974 και προφητικά μας μίλαγε για το αυτονόητο: το δικαίωμα σε μια ζωή με αξιοπρέπεια απέναντι στην άδικη δομή του οικονομικού συστήματος της Δύσης. Ο Ντάριο Φο, το 2010, επηρεασμένος από την νέα παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα και τον …Ευρωπαϊκό “Παράδεισο” ξανάπιασε το μολύβι και συμπλήρωσε όλα όσα ζήσαμε και ζούμε τώρα στην καθημερινότητά μας. Τις χαλαρές εργασιακές σχέσεις, την ανεργία, την κυριαρχία του τραπεζικού συστήματος, τα δάνεια, τις κατασχέσεις, τις εξώσεις, την απόγνωση, δίνοντας στην νέα του αυτή γραφή τον τίτλο “Sotto paga non si paga”, που στα ελληνικά θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε σαν “δεν πληρώνομαι, δεν πληρώνω”…

Μια γραφή που μιλά για την επανάσταση των απλών ανθρώπων, των εργατών, όταν η ακρίβεια έχει φτάσει στο απροχώρητο, όταν μαζικές απολύσεις ή μειώσεις ωραρίου και αμοιβών έχουν γίνει καθημερινές και η ζωή έχει γίνει δυσκολότερη από ποτέ. Μοναδικό όπλο του κάθε απλού ανθρώπου απέναντι σε αυτόν τον παράλογο βιασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας η ανυπακοή, η ανυπακοή απέναντι σε μια παράλογη κοινωνία…

Εύλογα, μπορείς να μαντέψεις τι είναι πιθανό να συμβεί σε μια χώρα η οποία μαστίζεται από την οικονομική κρίση και την Οθωμανικής φιλοσοφίας βαρειά φορολογία. Οι άνθρωποι είναι απελπισμένοι. Μένουν αδρανείς πνευματικά και βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια και φαντάζουν σαν «πιόνια», μαριονέτες που κινούνται χωρίς βούληση. Ο ρόλος της Κυβέρνησης αρκείται στο να υπακούει σε άνωθεν εντολές και να πλάθει πολίτες ανίδεους ανήμπορους και σχεδόν αγράμματους για να μπορεί να περνάει με ευκολία δίχως αντίδραση μέτρα και πολιτικές απάνθρωπες που καταπατούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Όπως του άρεσε να λέει και ένας δάσκαλός μου στην δημοσιογραφία, “διανύουμε καιρούς χαλεπούς”, και το μόνο που γύρω μας επικρατεί είναι το θανάσιμο και οικτρό συνάμα, “ο θάνατος σου η ζωή μου” στη λογική του αγώνα της επιβίωσης μιας εποχής που θα μπορούσαμε να της κολλήσουμε ακριβοδίκαια την ταμπέλα, εποχή του ατομικισμού

Σε αναμονή, λοιπόν, ενός ακόμη eurogroup που για μια έστω για μια φορά θα ήθελα να ακούσω κάποιον να λέει “basta cosi”. Basta cosi γιατί όλη η ζωή μας , όσο διαρκεί είναι αγώνας. Και κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε να φτιάξουμε εμείς την ιστορία. Το χρωστάμε στον εαυτό μας. Υπόψη πως εγώ για το “Θέατρο” γράφω…ξηγημένα πράγματα…

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr