Κι έρχεται και σου λέει -φιλαράκι μου- η δασκάλα Κοινωνική Συνείδηση, πως οφείλεις να φοβάσαι. Το οφείλεις τόσο στον εαυτό σου όσο και σ’ ολόκληρη την κοινωνία. Να φοβάσαι. Να τρέμεις. Το εκκρεμές που στο είπανε: τύχη(;), ατυχία(;), εκσυγχρονισμό(;) ή δογματισμό του καινούριου μας αιώνα(;).

Γιατί πως περιμένεις αλλιώς να πάνε τα πράγματα πιο πέρα; Είτε Κεμάλ θα γίνεις, είτε λύκου δόντι που θα τσακίσει τον άλλο, τον ξένο, τον εχθρό, τον αντίπαλο χαλίφη. Αλαντίν και τζίνι στην ίδια οικονομική συσκευασία του τουρίστα- πολίτη. Του τράνζιτ- πολίτη. Του πολίτη- ευνούχου στα Καπιτώλια των εξουσιών- σκιών.

Καραγκιοζάκι φιλαράκι μου…

Μιας και πρέπει να προστατεύσεις μια ταυτότητα, μια στάμπα, ένα κίτρινο αστέρι. Να κολλήσεις με την χλέπα σου το “υπέρ βωμών κι εστιών” σε κάθε ενοικιασμένο τετραγωνικό σου μέτρο γης, πατρίδας, κεφαλαίου, πηγής• βίου αβίωτου.

Caput κι άγιος ο Θεός!

Και δεν φτάνει μονάχα αυτό. Όχι… ο φόβος από μόνος του δεν καίγεται στην μηχανή. Χρειάζεται και το λαδάκι του. Το κατιτίς του ακόμα…

Μα μην περιμένεις να στο πω κι αυτό από εδώ. Ψάξε το μέσα στους λαβυρίνθους της ενοχής. Ένοχος ενώπιον του Κυρίου. Και δώσε σ’ αυτό το “…του Κυρίου” όποιο όνομα γουστάρεις. Το ίδιο κάνει.

Ένοχος ενώπιον… φιλαράκι μου…
Ένοχος και μόνος. Αυτό είναι το κλειδί.

* Ο Κωνσταντίνος Καραγιαννόπουλος ασχολείται με την δημοσιογραφία, την κριτική λογοτεχνίας και την ποίηση