Γιώργος Αρκουλής 

Πολύ καλή η ιδέα του Σπύρου Παπαδόπουλου (“Στην υγειά μας…”) να επαναφέρει ως θέμα στην σαββατιάτικη εκπομπή του το μέγιστο ρεμπέτικο και πιθανώς το πολυπληθές κοινό της εκπομπής θα του συγχώρησε (αν αντελήφθη) το ατόπημα στο οποίο υπέπεσε. Να γίνω σαφής: καλό και άγιο το ρεμπέτικο, όμως δεν είναι για όλους, ειδικά νεαρούς (και νεαρές) ηθοποιούς που παλεύουν να καταξιωθούν στο ζόρικο σανίδι του ελεύθερου θεάτρου.

Αν, για παράδειγμα, ο δημοφιλής εκπομπάρχης σεβόταν αληθινά τον μέγιστο μπαρμπα-Γιάννη Παπαϊωάννου δεν θα άφηνε νεαρό με σχετικά ωραία φωνή αλλά που δεν “έδενε” με το “Ανοιξε – άνοιξε” να το τραγουδήσει με ένα τρόπο που μόνο η… λόγια μουσική επιτρέπει, απίστευτα αργά, με συνοδεία πιάνου στο πρώτο μέρος. Το έκανε μία και μοναδική φορά η Φλέρυ Νταντωνάκη, με τον Μάνο Χατζιδάκι στο πιάνο, αλλά αυτή ήταν μία από τις σπουδαιότερες φωνές του περασμένου αιώνα. Αυτό το τραγούδι, άλλωστε με τον τίτλο “Το παράθυρο κλεισμένο”, κέρδισε τον βασικό του θαυμαστή στο πρόσωπο του Χατζιδάκι, ο οποίος το χαρακτήρισε ένα από το σημαντικότερα ρεμπέτικα που γράφηκαν ποτέ.

Η δημοφιλής Ελένη Κουκίδου (η “σύντροφος” του Αντώνη Αντωνίου στο “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα”), καλεσμένη στο σόου, τόλμησε να ερμηνεύσει δύο ρεμπέτικα κομμάτια, και πολύ έξυπνα διάλεξε σχεδόν άγνωστες δημιουργίες, μία του Σταύρου Τζουανάκου και μια άλλη του Στέλιου Κηρομύτη. Ηταν καλή, με μέτριο τον Αντωνίου σε ρόλο χορευτή ζεϊμπέκικου.

Ουδείς ισχυρίζεται ότι απαγορεύεται οι νέοι μας ηθοποιοί να θέλουν να πατήσουν τις φωνητικές τους ιδιότητες πάνω σε καημούς, πόνο και μεράκι, που πριν κάπου εβδομήντα χρόνια ενέπνευσαν ανθρώπους φτωχούς, αδικημένους, βασανισμένους και βιοπαλαιστές στην τέχνη τους, που ελάχιστοι την αναγνώριζαν (αν δεν πολεμούσαν). Ομως, δεν είναι δυνατόν ο παραγωγός μιας εκπομπής που σκοπεύει να διασκεδάσει το “μεγάλο τηλεοπτικό κοινό” να ετοιμάζει έναν “αχταρμά”, προφανώς επειδή δεν ήταν εύκολο να βρεθούν οι κατάλληλοι τραγουδιστές που έχουν αποδείξει τον σεβασμό τους στο είδος. Οι νέοι μπορούν να πειραματιστούν με τις παρέες τους σε ταβερνάκια, πριν τολμήσουν να “περιποιηθούν” τραγούδια που είναι αδύνατο να γνωρίζουν πούθε βαστάει η ρίζα τους (λόγω ηλικίας βεβαίως).

Με την ευκαιρία, να θυμίσω δυο λόγια για τον Γιάννη Παπαϊωάννου που έφτιαξε μερικά αριστουργηματικά τραγούδια. Γεννήθηκε το 1913 στη Νέα Κίο της Μικρασίας. Με την Μικρασιατική Καταστροφή βρέθηκε στον Πειραιά, αγάπησε το μπουζούκι και ως το 1972 που έφυγε πρόωρα (και τραγικά) από την ζωή σε ηλικία μόλις 59 ετών δεν σταμάτησε να δουλεύει στην αρχή σε μεγάλα μαγαζιά και προς το τέλος σε ταπεινό ταβερνάκι της Δραπετσώνας. Την τριετία 1947-49, ο Παπαϊωάννου σκάρωσε τα καλύτερα τραγούδια του. Αυτά που θεωρούνται αθάνατα!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

  iPorta.gr