Χρήστος Μαγγούτας

Αντί να κάθεται και να μετράει λεφτά, να φτιάνει ελβετικούς κούκους και να κοιτάζει νούμερα στο κομπιούτερ του, ένας λαός –τσοπάνηδες, γεωργοί, ψαράδες– κοιτά τα άστρα και δημιουργεί κάποιο τραγούδια όπως το:

«Απόψε η Πούλια μάλωνε
μαλώνει με τα αστέρια»

Δεν είχε τίποτα άλλο να κάνει παρά να στοχάζεται τα άστρα; Και νά’ταν η Πούλια κάποιο λαμπρό αστέρι – εφτά αστεράκια είναι στην άκρη τ’ ουρανού και ένα ή δυο από αυτά δεν τα βλέπεις εύκολα με γυμνό μάτι. Η φαντασία του οργίασε και τους έδωσε ονόματα μην τα στενοχωρήσει: Αλκυόνη, Μαία, Μερόπη, Ηλέκτρα, Κελαινώ, Ταϋγέτη και Στερόπη.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν οι πρώτοι που κατάλαβαν αυτό τον παράξενο λαό και το είπαν στον Πλάτωνα: «Είναι σαν τα παιδιά, όλο να ψάχνουν, όλο να δοκιμάζουν το νέο, όλο να δημιουργούν. Είναι σαν τα βατράχια που κρωάζουν και δε σ’ αφήνουν να κοιμηθείς στις ακτές της Μεγάλης Λίμνης».

Δεν είναι τυχαίο που ο λαός αυτός μπήκε στην ιστορία, ουσιαστικά ξεκίνησε την ιστορία και τη στήριξε σε δυο πανίσχυρους ποιητικούς πυλώνες: Την Ιλιάδα και την Οδύσσεια. Ούτε είναι τυχαίο που ο Σωκράτης, αντί να μαζεύει δραχμές και δαρεικούς, έφευγε το πρωί από το σπίτι και γύριζε όταν νύχτωνε, όπου τον περίμενε η Ξανθίππη με ένα κουβά στο χέρι για να τον κάνει φιλόσοφο:

«Παντρέψου, συμβούλευε αυτός. Αν η γυναίκα σου είναι καλή θα ζήσεις ευτυχισμένα. Αν είναι κακιά θα γίνεις φιλόσοφος».

Βέβαια τους έπαιρνε: είχαν τους δούλους τους και δε χρειάζονταν να δουλεύουν οι ίδιοι. Μα και οι Ευρωπαίοι έχουν τους δούλους τους και μάλιστα κάνα δυο δισεκατομμύρια, αλλά είναι όλη την ώρα στο γραφείο μετρώντας λεφτά, όπως στο «Μικρό Πρίγκιπα».

Κι αυτός ο λαός, ο δημιουργικός, ο φιλοσοφημένος, ο καλλιτεχνικός, ο τεμπέλης, αποφάσισε στις μέρες μας να συνεργαστεί με ακριβώς τους αντίθετους.

Κακό το συνοικέσιο και πήγε εντελώς στραβά. Πού να σου μένει καιρός για σκέψη και στοχασμό όταν έχεις πάνω σου Γερμανό επιστάτη; Ταιριάζουν ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας; Δεν είχε καταλάβει ότι, όπως οι άνθρωποι, έτσι και οι λαοί πρέπει να ταιριάζουν για να συμπεθεριάζουν, να έχουν την ίδια χημεία αλλιώς θα τα τινάξουν όλα στον αέρα;

Υπήρχαν και εξαιρέσεις στους άλλους λαούς, που μας κατάλαβαν, όπως ο Γκαίτε που διαβάζοντας στο ποίημα «Του νεκρού αδελφού», είπε: δε θα γίνω ποτέ ποιητής αν δεν γράψω κάτι σαν αυτό. Και οι διανοούμενοι σ’ όλο τον κόσμο τους προσκυνούν γιατί το πολύ μυαλό πεθαίνει στην ψάθα.

Οι Καναδοί φίλοι μου τρελάθηκαν όταν τους εξήγησα τους στίχους μερικών τραγουδιών: Την Υπόγεια ταβέρνα, Το περιγιάλι το κρυφό, το ΄Αξιον εστί, το Μέρα Μαγιού μου μίσεψες: «Μα καλά ο λαός τραγουδάει τα Νόμπελ στις ταβέρνες;».

Έτσι φαίνεται. Αλλά τώρα τού’κοψαν τις ρίζες με τη μάνα Ελλάδα και τον μεταφύτεψαν σε μια γλάστρα στην Ευρώπη.

Συνεχίζουμε για να ξορκίσουμε το κακό. Το παραπάνω δημοτικό τραγούδι δεν ήταν το μοναδικό τραγούδι για τα αστεράκια της Πούλιας που «εκεί ψηλά τα τρώει τ’ αγιάζι κι η ερημιά».

Ναι φοβόταν τον αταίριαστο γάμο η Πούλια-Ελλάδα, που λατρεύει τον εραστή της, στο κακό συνοικέσιο με την Ευρώπη:

«Έξω έφεξε, άι μωριούλα μου,
έξω έφεξε η Ανατολή,
και πάει η Πούλια γιόμα, μωρή κοπέλα…
να σ’ αγκαλιάσω έλα».

Ελπίζω κάποτε να ξαναβρεί τον εαυτό της και να γυρίσει στη μεγάλη αγάπη της.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr