Χρήστος Μαγγούτας

Πάλι λοιπόν πληρώνουν αθώοι. Άλλη μια φορά θα πούμε Je suis _______. Πάλι θα δούμε τον πατέρα και τη μάνα κάποιου φοιτητή να κλαίνε το γιο τους που θα πήγαινε για γιορτάσουν μαζί το Πάσχα, για να τους δώσει χαρά και τους πότισε απέραντη πίκρα. Ή το ερωτευμένο ζευγαράκι που ονειρευόταν το μέλλον και είχε μόνο παρελθόν. Πάλι θα χωριστούμε στα δυο, από τη μια η ήπειρος του φωτός και από την άλλη η Μελαψή. Άλλοι θα κλαίνε για το εκατομμύρια νεκρών της Μέσης Ανατολής, τόσο αθώοι και ανύποπτοι όσο οι συνάνθρωποί τους στο Βέλγιο. Όχι στο αεροδρόμιο, αλλά σε μια σπηλιά του Αφγανιστάν ή σε ένα γάμο στη Βαγδάτη από τους κεραυνούς που έριξαν οι κατά τα άλλα ξάστεροι ουρανοί. Πάλι θα σκοτώνονται άνθρωποι που δεν έχουν παπούτσια να φορέσουν αλλά κρατούν στα χέρια τους πανάκριβα όπλα μαζικής καταστροφής. Πάλι το Αιγαίο θα έχει τόσα πτώματα όσα ψάρια και στην Ειδομένη η προσφυγιά θα κάνει τη λάσπη πιο λάσπη.

Κι εμείς θα βλέπουμε τις φωτογραφίες και τις εικόνες, αλλά δε θα πηγαίνουμε πιο μέσα. Δε θα αναρωτιόμαστε για όλα αυτά. Γιατί ξεριζώθηκαν άνθρωποι από τη Συρία ή σκοτώθηκαν άλλοι στην Ευρώπη. Γιατί δε θέλουμε να πάμε πιο βαθιά και να το δούμε. Δε θέλουμε να δούμε πού είναι η αρχή και πού η ουρά των Νέων Σταυροφοριών. Γιατί δε μας συμφέρει να καταλάβουμε ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να σταματήσουν σε λίγες μέρες –ναι σε λίγες μέρες – αν δεν έμενε ούτε ένας Ευρωπαίος ή Αμερικανός στη Μέση Ανατολή. Αν το αίμα ήταν πιο ακριβό από το πετρέλαιο. Οι μεγάλοι γελούν μαζί μας. Οι χιλιάδες νεκροί είναι ένα τίποτα μπροστά στα βαρέλια. Τους νοιάζει να σώσουν τους Σουνίτες από τους Σιίτες ή το αντίθετο, σύμφωνα με την κλήρωση.

Αυτή είναι η δουλειά της πολιτισμένης Ευρώπης και της νεοπολιτισμένης Αμερικής; Πώς θα έχει το Βέλγιο το Κογκό του, η Γαλλία την Αφρική της, η Αγγλία την Κοινοπολιτεία της και οι ΗΠΑ τον Περσικό Κόλπο της, ήτοι δόγμα Κάρτερ: «Επίθεση στον Περσικό Κόλπο σημαίνει επίθεση κατά των ΗΠΑ», ίσως γιατί είναι απόγονοι του Δαρείου και κληρονόμησαν την περιοχή.

Ας ξεχάσουμε λοιπόν «γιατί σκοτώνονται μεταξύ τους άνθρωποι που δε γνωρίζονται γιατί δεν τα βρήκαν αυτοί που γνωρίζονται πολύ καλά». Ας ξεφύγει ο νους μας από τις Σταυροφορίες που άρχισαν κι εμείς είμαστε στο δρόμο τους, όπως ήμασταν και με τις παλιές που ξεκίνησαν για την Ιερουσαλήμ και κυρίευσαν την Κωνσταντινούπολη, ήτοι ακριβώς ίδιες ηθικές αρχές.

Το παν είναι να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε ή να γίνουμε «λάθε σκεπτόμενοι».

Ας πούμε λοιπόν άλλο ένα Je suis ______ (αφήνοντας κενό το Belgique γιατί περιμένουν και άλλα στη σειρά).

Κι ας κλείσουμε τα μάτια γιατί το σκοτάδι έγινε πια πολύ φωτεινό και θα μας θαμπώσει…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr