Τζινα Δαβιλά

Pane di capo

 Ανάληψη,

Στάδιο Διαγόρας,

Ασγούρου

delivery: 224100-360 

Αν είχε γεννηθεί το 1947 ή το 1957 ή το 1967 θα ζούσε σήμερα. Μάλλον θα ζούσε. Αλλά γεννήθηκε το 1907. Στο Ρένκιοϊ, που σημαίνει χαλάσματα, ερείπια… κάπου στον Ελλήσποντο.

Αν δεν είχε γεννηθεί το 1907, όμως, δεν θα έγραφε αυτά που έγραψε, ούτε και θα του μελοποιούσαν τους στίχους αυτοί που τους έντυσαν με νότες .

Δηλαδή Τσιτσάνης, Ζαμπέτας, Περπινιάδης, Γαβαλάς.

Γεννήθηκε τότε που οι κακουχίες του πολέμου άνοιγαν δρόμους αντιφατικούς. Σπούδασε στη Λεόντειο Σχολή, το κολοσσιαίο λύκειο της εποχής, έμαθε πολλές γλώσσες και κυκλοφορούσε πάντα μ’ένα χαρτοφύλακα που είχε χαρτιά με στίχους. Από το «Πού’σαι Θανάση» μέχρι το «Απόψε μ’εγκατέλειψες». Από το «Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου» μέχρι το «Ο πιο καλός ο μαθητής». Από το «Πριν το χάραμα» μέχρι» μέχρι το «Σιγανοψιχάλισμα». Ήταν ο Τσάντας. Ή αλλιώς ο Χαράλαμπος Βασιλειάδης.

Αν είχε γεννηθεί αργότερα, πολύ αργότερα, σήμερα ίσως ζούσε, και θα γιόρταζε. Αλλά σίγουρα δεν θα έγραφε εκείνους τους στίχους που τραγουδάμε και σήμερα. Και έχω χρέος να το μάθω σε όσους περισσότερους μπορώ. Γιατί όσοι κάνουμε ραδιόφωνο έχουμε άλλη σχέση με την μουσική. Σχέση ερωτική, σχέση εξάρτησης. Στο χαμόγελο και στη θλίψη.

Σήμερα ο Τσάντας, που διόρθωνε ξανά και ξανά τους στίχους του και τους εμπιστευόταν στους φίλους του για να τους κάνουν τραγούδια, μου’ πιέζει το νου με τούτη την ερμηνεία που θα ακούσεις. Θες γιατί κάποιοι ξέρουν να ερμηνεύουν, όπως κάποιοι ξέρουν να γράφουν. Θες επειδή κάποια χαλάσματα μετράνε πιο πολύ από κάποια χτισίματα.

Το λένε ταλέντο; Το λένε ψυχή; Τι σημασία έχει; Το μαγικό είναι η γαλήνη που δεν σφάλλει. Στο χαμόγελο και στη θλίψη. Ούτε σφαλίζει. Κυρίως τις νύχτες που κατεβαίνουν οι πόρτες και τα παράθυρα. Τα ξύλινα. Γιατί τ’αλλα είναι διάφανα. Κρύσταλλο εύθραυστο. Πανάκριβο. Σαν αυτό που θ’ακούσεις από τον Τσάντα…

Τι σου κάνει ένα όνομα…