Γιάννης Χουρδάς

Συναισθήματα

Και να που βρίσκομαι και πάλι ενώπιον του εαυτού μου. Χαμένος ξανά μέσα στην έννοια της λέξης «νοιώθω», προσπαθώ να καταλάβω «τι» και «γιατί» και «πώς». Προσπαθώ να καταλάβω συναισθήματα χωρίς αρχή και τέλος, βιώνοντάς τα ως απειλή της αυτό-εικόνας μου.

Με εκπαίδευσαν καλά από παιδί κιόλας πώς πρέπει να κλαίω, πώς πρέπει να νευριάζω, πώς πρέπει να χαίρομαι. Η ανικανότητά τους να αντιμετωπίσουν τον αυθόρμητο συναισθηματισμό μου, τους οδήγησε σε μία και μόνη λύση, τον περιορισμό του.

Έμαθα να απορρίπτω και να κομματιάζω μέρη του εαυτού μου ως ανεπιθύμητους επισκέπτες.

Έμαθα να αυτοπεριορίζομαι συναισθηματικά προσπαθώντας να διατηρήσω τον έλεγχο.

Αυτοαπατούμαι, όμως, νομίζοντας πως ό,τι δεν βλέπω κι ό,τι δεν νιώθω, σταματάει να υπάρχει.

Τα συναισθήματα δεν εξαφανίζονται, απλά συσσωρεύονται οδηγώντας με να κουβαλάω αυτό το δυσβάστακτο φορτίο ανεκφραστικότητας. Τα νιώθω να κρύβονται εκεί κάτω καταδικάζοντάς με να βιώνω εμπειρίες που τα ανακαλούν. Περνάω τις μέρες μου να τα χαρακτηρίζω ως «καλά» ή «κακά». Η κριτική μου, όμως, αυτή τα δυναμώνει και η απόρριψή τους τα διατηρεί.

Αν δοκίμαζα όμως, να μη σκεφτώ, να μην καταλάβω, απλώς να νοιώσω, να νοιώσω το τώρα, τι θα συνέβαινε;

Πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι να βιώσω την ανθρώπινή μου αδυναμία; Να νοιώσω ευάλωτος, έστω και για λίγο, μπροστά στον αυθορμητισμό μου;

Καθένας από μας σ’ αυτές τις ερωτήσεις έχει τη δική του, προσωπική απάντηση. Εγώ ξέρω πως τα συναισθήματα λειτουργούν ως πυξίδα. Είναι αυτά που μου προσφέρουν αξιόπιστες πληροφορίες για το τι συμβαίνει γύρω μου και είναι αυτά που μαθαίνοντας να τα «ακούω» νοιώθω ζωντανός.

Έχω ανάγκη να εμπιστευτώ την ευτυχία, τη λύπη, την αηδία, την έκπληξη, το θυμό, το φόβο μου.

Έχω ανάγκη να σταματήσω να πιέζομαι.

Θέλω να νοιώσω το μυαλό και το σώμα μου ως ένα, ως εμένα.

Ξέρετε κάτι; Έχω κουραστεί ν’ αναζητώ ένα νόημα σ΄ αυτή τη ζωή, θέλω απλά να τη ζήσω τώρα.