Γιάννης Γερμανός

Οι πλάκες της βεράντας αστράφτουν στο σκληρό απογευματινό ήλιο. Η Λία έχει βγει έξω και περιμένει τον μικροσκοπικό της φίλο. Ένα περιστέρι πετά κάθε απόγευμα προς τον ψηλότερο όροφο της παλιάς πολυκατοικίας στην οδό Φωτομάρα. Ο επισκέπτης καταφθάνει και σήμερα συνεπής να τσιμπολογήσει την τροφή μέσ’ από το απλωμένο της χέρι, χωρίς ίχνος δισταγμού. Εκείνη χαμογελά, κάτι του ψιθυρίζει.

Στο άλλο χέρι, η Λία κρατά πάντα διπλωμένο ένα μαντήλι. Σκουπίζει με αυτό τα μάτια της που δακρύζουν συνεχώς μετά την επέμβαση, τόσο που δεν είναι πια σίγουρη πότε οι δακρυγόνοι αδένες υπακούν στην υπερήλικη ευαισθησία της ή απλώς ενεργοποιούνται αδιάκοπα γιατί πάλιωσαν, πια. Πολλά δάκρυα ξοδεμένα χωρίς λόγο, αλλά τι ευτυχία να αναβλύζουν εξαναγκασμένα από τα γηρατειά, κι όχι από τη θλίψη. Κι ας δοκίμασε η Λία πίκρες αιωνόβιες, ας σήκωσε η μοίρα κύματα άγρια στο πέλαγός της. Όμως ο βράχος μιας ψυχής που διαμορφώθηκε από ιζήματα χθόνια και κατακρημνίσματα, όσο κι αν φαγωθεί από το κύμα, θα είναι ριζωμένος πάντα στη γη και θα πασχίζει να φτάσει ουρανό. Ίσως, πάλι, να μην υπάρχουν άνθρωποι μοιραίοι αλλά να υπάρχει απλώς κοινή μοίρα ανθρώπινη.

Με προσεκτικά βήματα κάθεται στο κρεβάτι. Στην άκρη του έχει διπλώσει ευλαβικά την κουβέρτα, όπως κάνει κάθε πρωί που ξυπνά. Καθώς περνούν τα χρόνια, αισθάνεται ότι ακόμη και η πιο συνηθισμένη κίνησή της αποκτά νόημα. Ο χρόνος δεν κυλά πια αν τον παραγεμίζει κανείς ασθμαίνοντας, αν δεν ανακαλύπτει στην καθημερινότητα έναν κρυφό σκοπό, και στην κάθε επαναλαμβανόμενη ενέργεια μιαν αδήριτη ανάγκη. Δεν ανάβει βέβαια τη λάμπα του δωματίου, το έντονο φως την ενοχλεί τελευταία. Σκοτάδι, καλύτερα. Θα προσαρμοστούν τα μάτια και μετά από λίγο θα αρχίσουν να διακρίνονται τα αντικείμενα γύρω της, μέσα απ’ το απόλυτο μαύρο. Έτσι είναι και η μοναξιά. Τη συνηθίζεις με τον καιρό, αυξάνεται σταδιακά η ευαισθησία των ματιών εντός σου, και αντέχεις.

Όταν πέφτει ο ήλιος, πάει στα φυτά της βεράντας. Γεμίζει με νερό το δοχείο που έχει τοποθετήσει στο πρεβάζι του παραθύρου. Η ζωή είναι μια ιεροτελεστία, ένα μυστήριο με αυστηρά καθορισμένο τελετουργικό που δεν την καταπιέζει· τη λυτρώνει. Κατευθύνεται πρώτα στη γλάστρα με την τριανταφυλλιά. «Για σένα! Θα την προσέχεις εσύ κι έτσι θα είμαι κάθε στιγμή κοντά σου», της είχε πει. Θα την προσέχω, το υπόσχομαι, αποκρίθηκε η Ευθαλία χωρίς να αρθρώσει λέξη – είναι αχρείαστη η φωνή όταν αναλαμβάνουν τα αισθήματα. Και μετά που ήρθε η ώρα να φύγει, στάθηκε στην πόρτα και τον αγκάλιασε, οι αισθήσεις της ξελάσπωσαν ευτυχώς η μία την άλλη: Όταν η φωνή της πνίγηκε στο λαιμό, του φώναξε αντίο το πιο λαμπερό βλέμμα της. Όταν μετά βούρκωσαν τα μάτια, θόλωσαν και αδυνατούσε πια να τον διακρίνει, έστερξε η ακοή της να αναπληρώσει το κενό. Αφουγκράστηκε την πόρτα του ασανσέρ όταν σφραγίστηκε, έπειτα τον θάλαμο να γλιστρά προς το ισόγειο και, τέλος, ίσα που κατάλαβε τον ήχο της ξύλινης πόρτας της εισόδου να κλείνει πίσω του.

Ένα μικρό κλαδί απ’ την τριανταφυλλιά στάζει ακόμη. Παρακολουθεί την σταγόνα να πέφτει και να φτιάχνει μικρούς ομόκεντρους κύκλους που επεκτείνονται πάνω στην επιφάνεια μιας λιμνούλας. Αναρωτιέται ξάφνου για τη ζωή, που διαρκεί όσο κάνει μια σταγόνα να πέσει στο νερό, κι έπειτα ομόκεντροι κύκλοι μεταδίδουν παντού την ένωση με το όλον. Τι αναταράξεις άραγε προκάλεσε η δική της ζωή, αυτή η μικρή κι ασήμαντη σταγόνα στη θάλασσα του σύμπαντος; Και τότε, σαν απάντηση σε κάτι που πρέπει να μείνει αναπάντητο, το περιστέρι που τρώει κάθε απόγευμα σπόρους από μια γυναικεία παλάμη αυλακωμένη απ’ τα χρόνια, εμφανίζεται στη βεράντα του Νέου Κόσμου.

Με το ασυντόνιστο βάδισμα των πλασμάτων που είναι προορισμένα να πετούν, πλησιάζει στο νερό δίπλα από την τριανταφυλλιά και σκύβει να ξεδιψάσει.

Λία, θυμάμαι τα πάντα.