Το άρθρο χορηγούν τα Pane di Capo Kalithea Springs & delivery (2241003600)

Συνήθως γράφεται στην αρχή. Στην αρχή του μήνα στην αρχή της εβδομάδος, στην αρχή γενικώς. Εμάς δεν μας πολυαφορά αυτό, ναι; Και ποιος καθορίζει πότε είναι η αρχή ; Ο Χρόνος που δεν έχει σταματημό; Ή ο άνθρωπος που δεν έχει δώσει ακόμα ορισμό στο χρόνο; Άρα…

Επειδή δεν συμπαθώ τα προγράμματα γράφω και τούτο το κείμενο τώρα. Χωρίς πρόγραμμα. Όσες φορές το ενέταξα στη ζωή μου, άλλες τόσες το ματαίωσα. Και όποτε δεν προγραμμάτισα κάτι, μού ήρθαν οι σπουδαιότερες εκπλήξεις. Το μόνο που προγραμματίζω είναι να μην προδώσω εκείνους που με εμπιστεύτηκαν. Όταν λέω κάτι, είναι αυτό. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Στη μέση του το καλοκαίρι. Ελλάδα σε θάλασσες και ακτές, σε ταβερνάκια και ξαπλώστρες, σε πισίνες και κάμπινγκ. Για να είναι όλα πραγματικά καλά για όλους, οφείλουμε να τηρούμε τον δεκάλογο. Ούτε του Μωϋσή, ούτε του γύφτου. Τον δεκάλογο του καλοκαιριού, παντός καιρού και παντός μήκους και πλάτους της γης. Προτείνω τον παρακάτω:

1. Δεν δημιουργούμε σκουπίδια.

2. Δεν πλατσουρίσουμε μπαίνοντας στη θάλασσα παριστάνοντας το θωρηκτό Ποτέμκιν.

3. Δεν ουρλιάζουμε για να ταΐσουμε το παιδί, να το ντύσουμε, να του ζητήσουμε να βγει από τη θάλασσα.

4. Δεν μιλάμε στο κινητό δυνατά, δεν χαχανίζουμε ασταμάτητα.

5. Δεν τινάζουμε την πετσέτα μας πάνω στα μούτρα του άλλου.

6. Δεν ερωτοτροπούμε ξεκινώντας από το μασάζ με αντηλιακό και καταλήγοντας σε ταινία ακατάλληλη για ανηλίκους (και ενηλίκους).

7. Δεν αναγκάζουμε τον μη φιλόζωο να κολυμπά παρέα με τον σκύλο μας (ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο νόμος το επιτρέπει).

8. Δεν φτύνουμε μέσα στη θάλασσα (στην πραγματικότητα φροντίζουμε να μην φτύνουμε γενικώς).

9. Δεν ξεχνάμε την δημόσια ντουζιέρα ανοιχτή, γιατί πληρώνει ο δήμος.

10. Δεν ξεχνάμε πως η παραλία ανήκει σε όλους.

Αντιλαμβάνομαι πως το καλοκαίρι είναι ανεμελιά. Είναι όμως και ξεκούραση, είναι αποφόρτιση, είναι χαλάρωση, είναι και ύπνος στην παραλία. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, όταν έρχεται το καλοκαίρι έχουμε πολλαπλάσιες. Σαφώς και το τελευταίο που περιμένω να δω στην παραλία είναι το αστυνομικό όργανο, που θα αποκαθιστά την όποια τάξη του επιτρέπει το όποιο νομοθετικό σύστημα ή το παραθυράκι του νόμου που χρησιμοποιείται κάθε φορά. Δεν υπάρχει νόμος για τα φτύματα στη θάλασσα, ας πούμε, που προκαλούν εις άπαντας αηδία, αλλά υπάρχει ο άγραφος νόμος των καλών τρόπων. Ίσως αυτόν οφείλουμε να μάθουμε πρωτίστως. Αλλά εδώ είναι τα δύσκολα. Ποιος είναι διατεθειμένος να βάλει το όριο στον εαυτό του, όταν έχει γαλουχηθεί στην αστυνόμευση ή στην παρατήρηση; Έμαθε στην πειθαρχία (τι άθλια έννοια!) ή στην ευθιξία-εγωισμό, ενώ επιμένει να αγνοεί την αυτοπειθαρχία που θα όφειλε να ασκηθεί;

Ψιλά γράμματα, ε; Ας είναι, άντε για ακόμα μια χρονιά, καλό καλοκαίρι με υπομονή. Δώστε τόπο στην οργή. Πού θα πάει… τα 100 πρώτα χρόνια είναι δύσκολα…