Βαγγέλης Παυλίδης

Μια ξεθωριασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ένα κοριτσάκι 12-13 χρονών, με μεγάλα εκφραστικά μάτια, με κοκκαλάκι στα μαλλιά κι ένα αχνό, αθώο χαμογελάκι. Θα μπορούσε να είναι η κόρη μου, η κόρη σας, η κόρη του γείτονα. Στο πλάι μια ιδιόχειρη σημείωση:

“Αυτή είναι μια φωτογραφία όπως θα ήθελα να είμαι πάντα. Τότε, ίσως να έχω την ευκαιρία να πάω στο Χόλυγουντ.”

Υπογραφή: “Άννα Φράνκ, 10 Οκτ. 1942”

Ένα κοριτσάκι που ονειρεύεται… όπως όλα τα κοριτσάκια. Και τ’ αγοράκια. Όνειρα αθώα που πάντα κάνουν τα παιδιά πριν έρθουν αντιμέτωπα με την κακία του κόσμου. Όνειρα ενός μικρού κοριτσιού, που μια μέρα έγιναν μαύρος καπνός στην τσιμινιέρα του κρεματόριου.
Δυο χρόνια κρυμένη σε μια σοφίτα, η μικρή Εβραιοπούλα έγραφε το ημερολόγιό της: “Όταν γράφω μπορώ να τα ξετινάξω όλα απο πάνω μου, οι λύπες μου εξαφανίζονται, το θάρρος μου ξαναγεννιέται.” 4 Απριλίου 1944.”

Όσπου την είδε κάποιος καλός γείτονας, αυτήν, τον μεγάλο εχθρό του Ναζιστικού Ράιχ. Κι ύστερα, η γνωστή ιστορία. Ύστερα ήρθαν οι βάρβαροι με τα κρύα μάτια και την ακόμα πιο κρύα καρδιά, που δεν σκέφτονται αλλά μόνο υπακούν και πράττουν, οι κυνηγοί και καταστροφείς των ονείρων, του κάθε κοριτσιού, κάθε αγοριού, κάθε παιδιού.

H Άννα γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα, 12 Ιουνίου 1929. Αν ζούσε θα γινόταν σήμερα 88 χρόνων και, ποιός ξέρει, ίσως και να είχε γίνει μια μεγάλη σταρ του Χόλυγουντ. Όμως, η Άννα Φρανκ πέθανε τον Μάρτη 1945, στο στρατόπεδο του Μπέργκεν- Μπέλσεν. Ήταν 15 χρονών.
Απο το ημερολόγιο της Αννας Φράνκ:

“Είναι θαύμα πως δεν έχω εγκαταλείψει τα ιδανικά μου, φαίνονται τόσο παράδοξα και καθόλου πρακτικά. Κι όμως είμαι γαντζωμένη πάνω τους γιατί ακόμα πιστεύω, αντίθετα σε όλα, πως κατά βάθος οι άνθρωποι είναι καλοί. Μου είναι παντελώς αδύνατο να χτίσω τη ζωή μου πάνω στο χάος, τα βάσανα και τον θάνατο. Βλέπω τον κόσμο να μεταμορφώνεται σιγά σιγά σε μια έρημο, ακούω τις βροντές που πλησιάζουν και που μια μέρα θα μας καταστρέψουνκι εμάς τους ίδιους, νοιώθω τα δεινά εκατομμυρίων. Κι όμως, όταν κοιτώ τον ουρανό, κατα κάποιο τρόπο αισθάνομαι πως όλα θ’ αλλάξουν προς το καλύτερο, οτι κι αυτή η αγριότητα θα σταματήσει, πως ειρήνη και ηρεμία θα ξαναγυρίσουν.”

15 Ιουλίου 1944

Για “ν’ αλλάξουν όλα προς το καλύτερο, για να σταματήσει κι αυτή η αγριότητα, για να ξαναγυρίσουν ειρήνη και ηρεμία”, ας βάλουμε στη γωνιά τους βάρβαρους, τους απανταχού ρατσιστές, Ναζί και νέο-Ναζί, τους Φασίστες των ποικίλων αποχρώσεων και ονομάτων -Χρυσή Αυγή, White Power, National Front, Ordine Nuovo… τους “απόγονους των ηττημένων του 1945”. Για να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα όνειρα.

A fading black-and-white picture. A young girl, 12-13 years old, with large expressive eyes, and a faint, innocent little smile. She could be my daughter, yours, the neighbor’s.

Next to the picture a handwritten note:

“This is a photo as I would wish myself to look all the time. Then I would maybe have a chance to come to Hollywood.”

Signed “Anne Frank, October 10, 1942

A little girl dreaming… as all little girls do. Little boys too. Innocent dreams all children have before they are confronted with the world’s wickedness and malice. The dreams of a little girl that on some day went up in black smoke from the chimney of the crematorium.

Hiding in some attic for two years, the little Jewish girl kept writing her diary. “I can shake off everything if I write, my sorrows disappear, my courage is reborn.” April 4, 1944.

Up to the time that she was found out by some good neighbor- she, the great enemy of the Third Reich. And then, there followed the well known story. There came the barbarians, with the cold eyes and the even colder hearts, those who don’t think but only do, the hunters and destroyers of the dreams of every girl, every boy, every child.

Should Anne be alive today, June 12, she would turn 88 years old and, who knows, she could even be a famous Hollywood star. But Anne Frank died on March 1945, at the concentration camp of Bergen-Belsen. She was fifteen years old.

From the diary of Anne Frank:

“It’s a wonder I haven’t abandoned all my ideals, they seem so absurd and impractical. Yet I cling to them because I still believe, in spite of everything, that people are truly good at heart. It’s utterly impossible for me to build my life on a foundation of chaos, suffering and death. I see the world being slowly transformed into a wilderness, I hear the approaching thunder that, one day, will destroy us too, I feel the suffering of millions. And yet, when I look up at the sky, I somehow feel that everything will change for the better, that this cruelty too shall end, that peace and tranquility will return once more” – July 15, 1944

To ” change everything for the better, that this cruelty shall end, that peace and tranquility will return once more” let us isolate the barbarians, the racists, Nazis and Neo-Nazis in all their various names -Golden Dawn, White Power, National Front, Ordine Nuovo… the “descendants of those defeated in 1945”. So that the dreams will live and grow.