* Ο Δημήτρης Κατσούλας είναι αναγνώστης της Πόρτας

Ποιος θεωρείται πλούσιος; Από ποιο εισοδηματικό κριτήριο και πάνω μπορώ να ενταχθώ σ’ αυτή την κατηγορία;

Προσδιορείστε, κύριε υπουργέ των Οικονομικών, επιτέλους για ν’αρχίσουμε να υποβάλουμε τις “αιτήσεις μας”.

Μετρώ τα ερωτήματα που έχουν τεθεί τόσο προς τον αρμόδιο υπουργό όσο και προς στελέχη της Κυβέρνησης στα τηλεπαράθυρα. Πρέπει νά’ναι πάνω -κάτω περισσότερα από 30 (τριάντα).

Απάντηση-όχι σαφή-αλλά ούτε τέλος πάντων περιγραφική ως την ώρα δεν έχει δοθεί.

Γιάνης Βαρουφάκης: “Ποιόν ορίζω εγώ ως πλούσιο; Τι να σου πω; Είναι σαν την ομορφιά. Μπορεί κάποιος να ορίσει την ομορφιά; Θεωρώ ότι ο πιο πλούσιος άνθρωπος είναι αυτός που έχει αρκετό χρόνο και ησυχία για να μπορεί να σκέφτεται και να γράφει ποίηση” (16-3-2015).

Το ερώτημα: η ποίηση-και η γραφή-είναι πλούτος ανεκτίμητος και ουδείς αμφιβάλει περί αυτού. Τι μπορεί να πει όμως σε μια μάννα που μαλλιοτραβιέται πάνω από το φέρετρο του 20χρονου γυιού της;

Τί μπορεί να πει κάποιος στον μεροκαματιάρη -αν υπάρχει και το μεροκάματο-τον νέο που ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του και πάει αλλού να δώσει τις γνώσεις του; 

Τί μπορώ να πω εγώ στον Ανέστη εκεί στο Πέραμα, που ”ζει” μέσα στα τσιγκόφυλλα και τις λινάτσες του, που τον επισκέπτομαι κάθε Σάββατο από το 2012;

Κι άλλοι έγραψαν ποίηση,όχι με τις σημερινές ανέσεις βέβαια του κυρίου Βαρουφάκη,πάνω σε παχυλά χαλιά,αλλά από τα ξερονήσια και τις εξορίες.

Μήπως εννοεί ο κύριος υπουργός των Οικονομικών, ότι ο Γιάννης Ρίτσος, ο Κώστας Βάρναλης, ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Μπέρτολτ Μπρέχτ και τόσοι άλλοι, έγραφαν γιατί είχαν την ησυχία τους;

Όχι, αυτοί έγραφαν για να ελαφρύνει ο πόνος τους, ο ανθρώπινος πόνος γενικά, για να υπάρξει αυτή η ρημάδα η ειρήνη, γιατί ήθελαν να λέγονται Άνθρωποι.

Αδόκιμος λοιπόν η σύγκριση, εάν ο υπουργός είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του.

Τούτες τις μέρες-που ο άνεμος μας κυνηγάει-μεταξύ των φορολογικών μέτρων και κάτω από την ατζέντα των διαπραγματεύσεων, συζητείται και ένας νέος φόρος, “ο φόρος λίπους”, έτσι προς στιγμή βαφτίζεται.

Κάτι αντίστοιχο, λέει, που είχε εφαρμοσθεί στην Δανία του Βορρά το 2012 και κάτω από το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας και της μείωσης της παχυσαρκίας.

Εάν λοιπόν-στα σοβαρά-η κυβέρνηση εξετάζει την επιβολή ενός(περίπου) τέτοιου φόρου, τότε δεν απομένει παρά ένα βήμα από το επόμενο φορολογικό μέτρο, σύμφωνα με το οποίο το ποσοστό χοληστερίνης ή το σωματικό βάρος του φορολογούμενου, θα θεωρούνται τεκμήρια πολυτελούς ανθυγιεινής διαβίωσης.

Θα συνεχίσουμε να επιμένουμε μέχρις ότου μάθουμε τεκμηριωμένα πια, ποιος θεωρείται “πλούσιος”.

Όσο αυτό δεν ξεκαθαρίζεται και σέρνεται υπογείως από συρτάρι σε συρτάρι, θα επιμένουμε ότι υπάρχει ένδεια Πολιτική, Ηθική και Αισθητική.

Στις τρείς αυτές λέξεις, εάν συμπεριλάβουμε και την άποψη πως “η φοροδιαφυγή θα καταπολεμηθεί με στρατειές χαβιέδων πολιτών”, η συνταγή δεν έτυχε, πέτυχε.