Αναστασία Φωκά

Δεν ξέρω πως να αρχίσω να γράφω… νομίζω ότι δεν θέλω να έχει κανέναν ειρμό αυτό το κείμενο. Δεν θέλω να γράψω ούτε για την Καλύτερη ταινία που είδα, ούτε για το καλύτερο βιβλίο που διάβασα, αλλά ούτε για την Καλύτερη στιγμή αυτού του χρόνου που πέρασε…
ήταν όντως μια δύσκολη χρόνια. Μια πολύ δύσκολη χρόνια, με πολύ πόνο, πόνο ψυχής και πολλά σκαμπανεβάσματα.

Παρόλα αυτά, τώρα που τελείωσε εκείνο που συνειδητοποιώ έχοντας περάσει τα δύσκολα, είναι ότι το μονό που μένει τελικά είναι η αγάπη. Όχι, η αγάπη που θα σου προσφέρει κάποιος άλλος, αλλά η αγάπη που έχεις εσύ μέσα στην καρδιά σου, μέσα στην ψυχή σου, φυλαγμένη.
Δεν θέλει πολύ να γυρίσει το μυαλό και να δώσεις τέλος… τέλος στο οτιδήποτε.

Εκείνο που τελικά μπορεί να σε σώσει είναι η αγάπη. Αυτό το μοναδικό συναίσθημα που δεν μπορείς να το μεταδώσεις όπως ακριβώς το νιώθεις… για αυτό λένε συχνά κάποιοι “σοφοί” ότι η αγάπη, η αληθινή αγάπη, αγγίζει τα όρια της τρέλας.

Ναι, αν η τρέλα είναι αγάπη, τότε δεν με νοιάζει να με πουν τρελή.

Καλή χρόνια σε όλους! Με πολύ πολύ αγάπη!