Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-21:00

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Catering-Συνέδρια-Γάμοι-Βαπτίσεις-Εκδηλώσεις και στις Πηγές Καλλιθέας

Αποστόλου Παύλου 50, 85133, Ρόδος		2241069007
Λεωφ. Ελευθερίας 24, 85104, Ρόδος		2241005085
3ο χλμ Ρόδου-Λίνδου, 85132, Ρόδος		2241005080
Βενετοκλέων 37, 85132, Ρόδος		2241037957
Πηγές Καλλιθέας, 85150, Ρόδος		2241037090

Σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου η Χριστιανοσύνη γιορτάζει την διπλή ανεύρεση και ανύψωση του Σταυρού πάνω στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς.

Είναι μια Δεσποτική γιορτή, αφού αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό και συνδέεται μ ιστορικά γεγονότα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Έχει πανηγυρικό χαρακτήρα και το Ευαγγέλιο που διαβάζεται είναι το ίδιο με εκείνο της Μ. Παρασκευής, αφού το σύμβολο του Σταυρού περιέχει και την σταύρωση/θάνατο του Ιησού.

Η πρώτη συνέβη το 326, όταν η μητέρα του αυτοκράτορα Κων/νου του Μεγάλου, η Αυγούστα Ιουλία Φλαβία Ελένη, βρήκε τον σταυρό του μαρτυρίου μετά από ανασκαφές στον λόφο του Γολγοθά. Η παράδοση θέλει να την οδήγησε εκεί η μυρωδιά του βασιλικού. Σ΄εκείνο το σημείο, υπήρχε ένας αρχαίος ναός, αφιερωμένος στην θεά Αφροδίτη- έργο του αυτοκράτορα Αδριανού. Η αυγούστα τον γκρέμισε, έκτισε τον Ναό της Αναστάσεως και τοποθέτησε σε περίοπτη θέση τον ευρεθέντα Σταυρό( 14 Σεπτεμβρίου 335).

Η δεύτερη έγινε τρείς αιώνες περίπου αργότερα. Οι Πέρσες είχαν κυριεύσει την Παλαιστίνη το 614, λεηλάτησαν τον τόπο και πήραν σαν λάφυρο τον Τίμιο Σταυρό. Ο Σταυρός σώθηκε από την πυρά λόγω κάποιων θαυμάτων που έγιναν τότε και έπεισαν τους κατακτητές ότι ήταν μαγικός.

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος, μετά την τελεσίδικη νίκη του εναντίον τους το 628, πήρε πίσω το πολύτιμο σύμβολο και το μετέφερε πρώτα στην Κωνσταντινούπολη (14 Σεπτεμβρίου 629) και κατόπιν στον Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα.

Μαζί με τους Σταύρους και τις Σταυρούλες που γιορτάζουν, και στους οποίους εύχομαι τα καλύτερα, γιόρταζε και η από χρόνια αναπαυμένη σε τόπο χλοερό μανούλα μου. Και, όπως κάθε χρόνο, οι αναμνήσεις έρχονται απρόσκλητες και με κατακλύζουν.

Αναμνήσεις ανακατεμένες από τη μυρωδιά του λιβανιού της εκκλησίας και του βασιλικού που μοιραζόταν απλόχερα, στην οποία πηγαίναμε πάντοτε μαζί∙ από την γιορταστική ατμόσφαιρα του σπιτιού μας, που γέμιζε με φρεσκοκομμένα λουλούδια από τον κήπο μας∙ από τα νηστίσιμα φαγητά της ημέρας-νηστεία γαρ- και την ανυπέρβλητη μυρωδιά του σμυρνέϊκου χαλβά με τα ολόκληρα αμύγδαλα που κερνούσαμε στους ολοήμερους επισκέπτες μας∙ από τα γέλια και τα τραγούδια της, την πάντα καλή της διάθεση- «δεν θα χαλάσω τη μέρα της γιορτής μου με τίποτε», από το δώρο του πατέρα, το σφιχταγκάλιασμά τους και τα θολά του μάτια.

Αναμνήσεις- οράματα μιας ζωής που πέρασε, μιας ζωής που με γέμισε δύναμη να αντέχω όσα μου συμβαίνουν από τότε…

Αναμνήσεις μιας άλλης, ξέγνοιαστης εποχής με ρυθμούς αργούς, αλλά επίμονους, χαρούμενους, χωρίς τους ξέφρενους ρυθμούς του κυνηγιού που πήρε τη ζωή μας και της άλλαξε τα φώτα αργότερα, με αποτέλεσμα να χάσουμε πολλά, κυριώτερα την επαφή μας με τους ανθρώπους.

Κοιτώντας πίσω και προσπαθώντας να δω μπροστά, ελπίζω αυτή η συμβολική μέρα- της Ύψωσης του Τιμίου Σταυρού- να σημάνει την ύψωση της ψυχής μας, το σήκωμα από τη λάσπη της μετριότητας και της αδιαφορίας, το ανασήκωμα των μανικιών για το ξεκίνημα του αγώνα για το καλύτερο: το καλύτερο για όλο τον κόσμο, που θα ξεκινά από μια καλοκάγαθη καλημέρα στους δικούς μας ανθρώπους, στους γείτονες, στους συνεργάτες, τους φίλους μας, με την καρδιά και το μυαλό μας σε εγρήγορση, έτοιμοι για δράση με κέντρο βάρους τον άνθρωπο.