Τι νύχτες και αυτές… Μες την νοσταλγία, τις αναμνήσεις, τις μουσικές εκείνες που με κάνουν να έρχομαι σε επαφή με το υποσυνείδητό μου, τελικά. Ατελείωτες ώρες μπροστά στον υπολογιστή ψάχνοντας στο you tube τραγούδια της λατρεμένης ( μου ) δεκαετίας του 80 γεμίζοντας το μυαλό μου όμορφες εικόνες, στιγμιότυπα, «βίντεο κλιπ» της ζωής μου ως τώρα.

Σχολικά πάρτι, βόλτες με τα Walkman στ΄αυτιά, σχεδόν «κουφή» και αποκλειστικά συγκεντρωμένη στην μουσική μου, έκανα όνειρα για μια ζωή γεμάτη χορό, διασκέδαση και ανεμελιά. Φανταζόμουν τον εαυτό μου ντυμένο με φανταχτερά ρούχα, να τραγουδάω μαζί με την Whitney Houston, σε αυτό το πολύχρωμο σκηνικό του χορευτικού της χιτ τότε How will I know και να σκορπίζω την χαρά και την ευτυχία, με ένα μόνιμο χαμόγελο, παντού.

Όταν κυκλοφόρησε το Άλμπουμ Thriller ( 1982 ) του Michael Jackson, θυμάμαι, πως το αγόρασε πρώτος ο πατέρας του καλύτερου μου φίλου τότε. Ο Γιαννάκης το είχε μεγάλο καμάρι. Εννοείται πως στα μάτια μου είχε ανέβει πάρα πολύ, και περίμενε με ανυπομονησία να το ακούσουμε παρέα, στο αυτοκίνητο του μπαμπά του, στα σκοτεινά, αφού το ομώνυμο τραγούδι Thriller είχε άλλη «γλύκα» ακούγοντάς το έτσι…

Κάθε Παρασκευή απόγευμα, περίμενα πως και πως να ξεκινήσει η αγαπημένη μου εκπομπή στην ΕΡΤ, το θρυλικό «Μουσικόραμα»… Πανέτοιμη, μπροστά στην τηλεόραση με μια άδεια βιντεοκασέτα στο χέρι, για να την τοποθετήσω στην συσκευή εγγραφής, όπου πατώντας το μαγικό κουμπί rec, το κόκκινο φωτάκι θα με καθησύχαζε πως όλα τα βίντεο κλιπ έχουν αποθηκευτεί για πάντα… Τι ευτυχία, τι ικανοποίηση να βλέπεις ένα προς ένα τα τραγούδια προσεκτικά και να σημειώνεις τα ονόματα για να αγοράσεις κασέτες ή δίσκους από το χαρτζιλίκι σου.

Εννοείται πως όλοι μας είχαμε από ένα mix tape για κάθε περίσταση. Άσε δε που όταν άρεσες σε κάποιον, τότε σε πλησίαζε κάνοντάς σου, εντελώς τυχαία, δώρο μια κασέτα με τραγούδια της επιλογής του, «εξαιρετικά αφιερωμένα» και ήταν αρκετό για να τα «φτιάξετε». Ούτε κινητά, ούτε selfies, αλλά με αφιερώσεις στο ραδιόφωνο, μπλουζ στα Πάρτι, ραβασάκια κάτω από τα θρανία, κρυφές κοπάνες στα κοντινά δασάκια για ένα φιλί στα πεταχτά…

Από εβδομάδα στο σχολείο, κουβεντούλα με τους συμμαθητές, για το ποιος είχε το καλύτερο μαλλί, ντύσιμο και αυτές τις καουμπόικες μπότες του Bon Jovi που θα τις βρούμε. Να μην ξεχάσω και την ταινία σταθμό Top Gun ( 1986 ),τα γυαλιά του πιλότου και το ασορτί δερμάτινο μπουφάν που φορούσε ο Maverick / Tom Cruise, αντικείμενο του πόθου μου, κάτι που ο πατέρας μου όσα χρόνια θα ζει δεν θα ξεχάσει ποτέ, αφού τον «ζάλισα» μέχρι να το αποκτήσω… ( Το μπουφανάκι αυτό «ζει» ακόμη! )

Οι χοροί του σχολείου είχαν ξεχωριστή σημασία για όλους μας τότε. Όσοι είχαν την τύχη να προλάβουν την μοναδική «Αυτοκίνηση» και να κάνουν σχολικό χορό εκεί, θα γνωρίζουν ακριβώς σε τι αναφέρομαι. Θυμάμαι ακόμη το φόρεμα που είχα διαλέξει για την πρώτη μου επίσημη βραδινή εμφάνιση. Μπλε ηλεκτρίκ, μίνι παρακαλώ, με ένα διακριτικό άνοιγμα στο μπούστο, το μαλλί κάτω και παπούτσι ίσιο φυσικά, αφού που τακούνι για κορίτσι της ηλικίας μου.. απαγορευτικό! Ήταν η πρώτη έξοδος σε Κλαμπ και ένιωθες πως έχει σταματήσει ο χρόνος, πως είσαι ώριμη, έτοιμη για όλα και τα ελληνικά 80ς στα καλύτερά τους… Ξέφρενος χορός δίχως αύριο, πηγαδάκια κουτσομπολιού ποιος κοιτάζει ποιον. Γελάκια και η ώρα είχε πάει 12 τα μεσάνυχτα χωρίς να το καταλάβεις, πικρή η ώρα της επιστροφής. Στο σπίτι, αγκαλιά με το μαξιλάρι και τον 9,84, σταθμό στο ραδιόφωνο, να παίζει χαμηλά, να σε παίρνει ο ύπνος χορεύοντας νοητά μπλουζ με τον άντρα των ονείρων σου. Mel Gibson, Val Kilmer, Rob Lowe…

Και ξυπνάς κάποια στιγμή, είσαι σχεδόν 40 και πιάνεις τον εαυτό σου να χορεύει σαν έφηβος στο κέντρο κάποιας πίστας ξεχασμένου μαγαζιού σε ένα ελληνικό νησί, και δεν σε νοιάζει αν σε κοιτούν παράξενα οι θαμώνες. Ξέρεις όλα τα λόγια απέξω και κάνεις νόημα στον DJ, με ένα βλέμμα, από εκείνα που επιβεβαιώνουν την ηλικία και των δυο σας, τις μουσικές σας γνώσεις, το παρελθόν. Το μυαλό παίζει παράξενα παιχνίδια και ξαφνικά αισθάνεσαι και πάλι 15, νιώθεις τα χρόνια να έχουν μείνει στάσιμα και το χαμόγελο το ίδιο αγαθό και καλοπροαίρετο. Τα μάτια της ψυχής βλέπουν το ίδιο, αφού το σώμα είναι το μόνο που αλλάζει, την «φιλοξενεί». Ζήτω τα 80ς ! Ζήτω οι αναλαμπές !