Δημήτρης Κατσούλας

Κοιτώντας τις πολιτικές εξελίξεις από το 2010 μέχρι και σήμερα,αυτό που μπορεί κάποιος να διακρίνει είναι μια σταθερά: το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο μνημόνιο.

Πρόκειται για τις “ιερές πλάκες” με τις οδηγίες που παρέλαβαν και εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις έστω κι αν το πληρώνουν με την συντριβή τους Ν.Δ.και ΠΑΣΟΚ ή την εξαφάνισή τους ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ.

Ουδείς αναντικατάστατος για τους δανειστές. Ούτε ο αφελής Παπανδρέου, ούτε ο υπάκουος Σαμαράς, ούτε ο εύστροφος Βενιζέλος, ούτε προφανώς τα εξαπτέρυγά τους.

Για τους δανειστές το πολιτικό σύστημα είναι για να εξυπηρετεί τις οδηγίες τους. Όσο αναλώσιμοι αποδείχτηκαν οι προηγούμενοι, άλλο τόσο θ’ αποδειχθεί και ο Τσίπρας αφού πλέον το πολιτικό του κεφάλαιο έχει αφυδατωθεί από αυτά που οι δανειστές ζητούν κι αυτός κατά γράμμα τηρεί.

Το πολιτικό σύστημα ως έχει μέχρι σήμερα είναι ”τελειωμένο” ή χειροπόδαρα δεμένο από τις Επιτροπείες και τους επόπτες του.

Η ”σφαγή” και η λεηλασία της οικονομίας ακολουθεί ως συνεπαγωγή.

Μερικά ενδεικτικά και μόνο στοιχεία:

Ανεργία πάντα σταθερά στο 27%

Ανεργία των νέων πάνω από 55%

1/4 του ΑΕΠ εξαϋλωμένο σε σχέση με αυτό του 2009

Ακολουθούν:

Μείωση δημόσιων δαπανών

Δραματικές περικοπές στην υγεία και παιδεία

Ξεπούλημα κερδοφόρων τομέων (αεροδρόμια)

Παραχωρήσεις με εξευτελιστικό τίμημα (λιμάνια κλπ)

Εν κατακλείδι: με το πολιτικό σύστημα ”δεμένο”, την οικονομία διασωληνωμένη και την κοινωνία να αντιλαμβάνεται ότι ο στόχος των δανειστών δεν είναι ούτε η βοήθεια, ούτε ο εκσυγχρονισμός της χώρας, αλλά η λεηλασία της η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει του πολιτικού ελέγχου, καθώς το ”όραμα” της ευρωπαϊκής οικογένειας, του κοινοτικού κεκτημένου και του ευρώ παραμυθιάζει ολοένα και λιγότερους.

Αλλοίμονό μας…

* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.

iPorta.gr