Τζίνα Δαβιλά

Η Άλκηστις Σεβαστή Αττικιουζέλ, η δική μας Άλκηστις Πρωτοψάλτη είναι ένα κορίτσι- καίτοι 60χρονο σχεδόν- που χαίρεται σαν παιδί, γελά σαν έφηβη και ονειρεύεται σαν ευσεβής ερωμένη την ζωή. Η ίδια και η οικογένειά της, πρόσφυγες από την Αίγυπτο, γνωρίζει ότι τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την Αγάπη και την Αγωνιστικότητα. Ο δικός της στίβος, εκτός από τον αγωνιστικό χώρο, γράφει ατελείωτες διαδρομές πάνω σε νότες που αγαπήσαμε, σε ερμηνείες της που λατρέψαμε.

Η Ρόδος σήμερα και αύριο έχει γιορτή: δυο βραδιές με την Άλκηστι της καρδιάς μας και την 25μελή Ορχήστρα MandolinARTE. Για να θυμηθούμε ό,τι έλεγε ο Νίτσε: «Η ζωή χωρίς μουσική θα ήταν ένα σφάλμα».

«Η Ρόδος είναι ένα νησί που επισκέπτομαι συχνά και αθόρυβα, τώρα θα κάνουμε θόρυβο. Η συνεργασία με την Ορχήστρα Νυκτών Εγχόρδων MandolinArte είναι μια πολύ ακριβή παραγωγή και χαίρομαι που μπόρεσε να έρθει στη Ρόδο. Γράφτηκε στην καρδιά μου με πλατινένια γράμματα, παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Αθηνών σε 6 Sold out παραστάσεις και σε 3 στη Θεσσαλονίκη. Ταιριάζει απόλυτα με τον χώρο του Θεάτρου της Τάφρου.

Ο ήχος του μαντολίνου θα πρωταγωνιστήσει σε δυο βραδιές στις 24 και 25 Αυγούστου όπου προσπάθησα να συμπυκνώσω τα τραγούδια 40 χρόνων με την ποίηση του Ελύτη, του Καβάφη, της Νικολακοπούλου όλων των σπουδαίων τραγουδιών που έχουν γραφτεί και που σε κάθε συναυλία μου ζητούσε ο κόσμος να πω. Σε τούτες τις παραστάσεις κανείς δεν θα μείνει παραπονεμένος γιατί εντάξαμε ό,τι ζητούσε ο κόσμος.

Ερωτεύτηκα τα μαντολίνα τόσο πολύ. Από μόνα τους βγάζουν μια δύναμη και μια ευαισθησία που δεν έχει κανένα άλλο όργανό. Έχουν μια γοητεία που με συγκίνησε πολύ. Πιστεύω ότι ο ήχος των μαντολίνων ίναι συναισθηματικός και πάρα πολύ διεισδυτικός. Προσθέσαμε τρομπόνι, κρουστά, κιθάρα και ένα πιάνο με τον συνεργάτη μου Θωμά Κοντογιώργη.

Εμπεριέχεται το ρίσκο, καθώς αλλάξαμε τον ήχο σε κάτι πιο φρέσκο και σύγχρονο για να παντρέψουμε το χθες με το σήμερα χωρίς να καταστρέψουμε το πρωτόλειο δημιούργημα. Έγινε κατά τη γνώμη μου μια τέλεια δουλειά με μια άριστη εκτέλεση. Δουλέψαμε επί της ουσίας, στην ψυχή των τραγουδιών, νότα – νότα, προσέχοντας τις παύσεις, τις μουσικές γέφυρες, τις εισαγωγές. Αγκαλιάστηκε υπέροχα από το κοινό. Μαζί μου πρέπει να πω ότι θα είναι Γιώργος Καραδημος. Έχω εμπιστοσύνη στοςυ συνεργάτες μου γι αυτό και είμαστε χρόνια μαζί.

Τι καθιστά κάποιους ανθρώπους ή συνεργάτες εντελώς απαραιτήτους στη ζωή μου; ΗΑγάπη για τη μουσική, το κοινό όνειρο, ο τρόπος έκφρασης και οι προσωπικές πινελιές της ψυχολογίας. Έχω χαρεί πραγματικά ανθρώπους που γνώρισα μέσα από τη δουλειά μου και έγιναν φίλοι μου και παραμένουν. Δεν ταιριάζουμε με όλους. Δίνεις τον εαυτό σου, την αλήθεια σου και εκεί φαίνεται αν μπορείς να πας παραπέρα την καλλιτεχνική και ανθρώπινη συνεργασία σου. Το τραγούδι είναι σαν πλανήτης με δορυφόρους. Ανοίγει κύκλους κλείνει κύκλους με άλλους προσγειώνεσαι, με άλλους απογειώνεσαι. Είναι ωραίο πάντως να ανοίγει ο κύκλος, να ανοίγει η βεντάλια της ψυχής σου και να φέρνει ένα ωραίο αεράκι στο πρόσωπο και στην καρδία.

Περισσότερο λειτουργώ με το ένστικτο το οποίο δεν με έχει προδώσει. Με τα χρόνια και την εμπειρία αντιλαμβάνεσαι το καμπανάκι που χτυπάει και μεταφράζεται όπως πρέπει. Το τραγούδι χρωματίζει όλες τις εποχές και οι ακροατές βάζουν ή βγάζουν το δίχτυ του. Το κοινό γράφει την ιστορία του τραγουδιού και μέσα σε όλη την ψυχολογική πίεση που ζούμε ως χώρα η μουσική και η πόρτα της έκφρασης ανοίγουν διάπλατα.

Μ’ αρέσει να περιγράφω τη ζωή όπως την βλέπουν τα μάτια μου. Έχω γράψει κείμενα γενικώς, αλλά τα κρατώ για πιο μετά. Προς το παρ προλαβαίνω να κρατώ σημειώσεις. Εκεί θα φανεί αν υπάρχει λυρικότητα, όπως λέτε ότι έχει ο λόγος μου.

Με φοβίζει το κρύωμα. Δε φοβάμαι τίποτα άλλο εκτός από το μην κρυώσω εν μέσω ρεσιτάλ, παραστάσεων και συναυλιών. Πιο εύκολο είναι να σπάσω ένα χέρι ή ένα πόδι γιατί με τον γύψο τραγουδάς. Γι’ αυτό έχω κάνει και μια αφίσα με ένα κοριτσάκι που φορά μια μάσκα που γραφεί «αν με αγαπάτε μη με φιλάτε».

Πραγματικά νιώθω πολύ τυχερή που μπόρεσα και μπορώ και κάνω αυτό που θέλω, να επικοινωνώ με τον κόσμο και να χαίρομαι ειδικά αυτή την εποχή που μπορώ να κάνω τα πρόσωπα να αλλάζουν έκφραση. Θα ήθελα να έχω πολλές κάμερες να τραβώ τα πρόσωπα πώς μπαίνουν σε μια συναυλία και πώς βγαίνουν. Συγκινούμαι. Η δύναμη της μουσικής, των τραγουδιών πώς μπορεί και απαλύνει τα σκούρα χρώματα της εποχής μας.

Πραγματικά περιμένω πώς και πώς τη συναυλία. Με εμπνέει ο χώρος, οι άνθρωποι και ειδικά τώρα που ο θεατής ψάχνει να αντικατοπτρίσει την ψυχή του. Είναι πολύ σοβαρό ότι επιλέγει ένας άνθρωπος να έρθει κοντά μας για να ξεπλύνει τα μαύρα χρώματα».

Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη και η Ορχήστρα MandolinARTE στις 24 και 25 Αυγούστου 2016 στο Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» Ρόδος, στις 21:30μμ

Είσοδος: 12 ευρώ

Με την στήριξη του ΔΟΠΑΡ

Προσκλήσεις: εδώ