Τζούλυ Γιαννοπούλου

Σκεφτόμουν πόσα δισεκατομμύρια φορές έχει χρησιμοποιηθεί η φράση «σ’ αγαπώ» ανά τους αιώνες για να περιγράψει το συναίσθημα που πιστεύει κάποιος πως αισθάνεται απέναντι σε άλλον άνθρωπο. Άλλοι έχουν μεγάλη ευκολία στην εκστόμιση της, άλλοι, ελαφρώς ή βαρέως ντροπαλοί, μπορεί να περάσουν χρόνια έως ότου αποφασίσουν να την πουν.
Ωστόσο, όλους τους ενώνει ένα μοναδικό στοιχείο. Πιστεύουν πως εκφράζουν με αυτό τον τρόπο την αγάπη τους για τον άλλο. Επειδή το νιώθουν, το πιστεύουν και το λένε. Τελεία και παύλα.

Είναι έτσι όμως;

Όχι ακριβώς, θα έλεγα. Επειδή, για να μπορέσουμε να πούμε ότι χρησιμοποιούμε μια λέξη για την έκφραση των συναισθημάτων μας, και δη τόσο μοναδικά σημαντικών όσο είναι η αγάπη, πρέπει πρώτα να ορίσουμε μέσα μας την έννοιά της.

Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουμε πως όταν λέμε «σ’ αγαπώ», αγαπάμε.

Τεράστιο λάθος κύριοι. Όταν λέμε «σ’ αγαπώ», απλά μιλάμε. Αγαπάμε όταν ο άλλος απέναντί μας αισθάνεται την αγάπη. Όταν εγώ νιώθω την αγάπη σου, τότε και μόνο τότε εσύ μ΄ αγαπάς. Όχι το ανάποδο. Ένα τραγικό λάθος που συνήθως καταστρέφει τις σχέσεις, χωρίς να το αντιλαμβάνονται στην ουσία του οι άνθρωποι.

Σκεφτείτε έναν άνδρα που χτυπάει τη γυναίκα του σε μια στιγμή εκνευρισμού. Όταν ερωτηθεί εκ των υστέρων, ισχυρίζεται με περίσση συγκίνηση πως την αγαπάει. Και πραγματικά το πιστεύει. Τουλάχιστον στις περισσότερες περιπτώσεις. Και λογικά θα της το λέει αραιά και που. Το εκστομίζει, πιστεύει ότι το αισθάνεται. Όμως η γυναίκα νιώθει ότι αγαπιέται;

Σκεφτείτε μια γυναίκα που καταδυναστεύει με τη συμπεριφορά της έναν άνδρα. Αν της το επισημάνεις, έκπληκτη θα σου απαντήσει πως τον αγαπάει. Νοιάζεται γι’αυτόν, τον προστατεύει. Ο άνδρας που δεν μπορεί να πάει μέχρι το περίπτερο αν δεν ρωτήσει πρώτα, νιώθει ότι αγαπιέται;

Σκεφτείτε ένα παιδί που η γιαγιά του το ταΐζει συνεχώς σοκολάτα ώσπου να του πονέσει η κοιλιά του. Η γιαγιά αγαπάει το παιδί, το θέλει χαρούμενο. Νιώθει το παιδί ότι αγαπιέται;

Κι άλλα τόσα και περισσότερα παραδείγματα φανερώνουν ότι η έννοια της αγάπης είναι τόσο παραξεγήσιμη, όσο και ευάλωτη. Φυσικά οι όποιες συμπεριφορές επηρεάζονται από τη διαστρέβλωση των εννοιών μέσα στο μυαλό μας. Έννοιες όπως σεβασμός, εκτίμηση, ανεξαρτησία πλάθουν την όποια σημασία της αγάπης στη ζωή όλων μας. Κι ενίοτε δημιουργούνται δυσμορφίες.

Κι εδώ έρχεται και θρονιάζεται ένας αρχέγονος εγωισμός που μας προτρέπει να θεωρούμε δεδομένα τα αισθήματα των άλλων απέναντι μας, εξαιτίας της δικής μας συμπεριφοράς και θεώρησης. Και καθώς υπάρχουν παράγοντες που επηρεάζουν κάθε άνθρωπο κάθε φορά στο να εκφράσει αρνητισμό, κριτική ή παράπονο, μας είναι όλων πιο εύκολο να θεωρήσουμε πως εμείς είμαστε καλοί κι οι άλλοι από αχάριστοι έως ανίκανοι ν’ αγαπηθούν. Κι εκεί βγαίνουν στο κέντρο της σκηνής τα απωθημένα μας και δίνουν ρεσιτάλ, βραχυκυκλώνοντας τελείως την ουσιαστική επικοινωνία .

Ας αγαπάμε υπεύθυνα. Κι όταν το λέμε, να είμαστε σίγουροι πως αυτός που το ακούει, το αισθάνεται. Το βιώνει, δεν το ακούει απλά και χαμογελάει .

Επειδή η αγάπη είναι πρωτίστως έκφραση που καταλήγει βίωμα. Και απεχθάνεται τον εγωισμό παντός είδους. Κυρίως αυτού του είδους που πιστεύει ότι αγαπά απλά γιατί προσωπικά έτσι νιώθει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr