Τα συντροφικά μαχαιρώματα ήταν και παραμένουν παράδοση στα ευγενή επαγγέλματα (Θέατρο, δημοσιογραφία, συγγραφή κλπ.). Προφανώς ένεκα ζήλιας, κακίας και ό,τι άλλο διαθέτει κάποιος κρυμμένο μέσα στο βάθος της χολής του. Παλιά, θυμάμαι συζητούσα με γνωστό μου μέτριο ηθοποιό μετά από εξαιρετική παράσταση με τον Κιμούλη (αν θυμάμαι ήταν ο Εμπορος της Βενετιάς). Τον χαρακτήρισα σύγχρονο κορυφαίο ηθοποιό, ο άλλος μισυμφώνησε αλλά έσπευσε να ‘καρφώσει’: «Ναι, αλλά είναι κακός συνάδελφος»! (αναφέροντας κάποια εντελώς έωλα επιχειρήματα, του συρμού…)

Την ‘παράδοση’ που σήμερα θυμήθηκα, την ‘ένιωσα στο πετσί μου, κυρίως ξώφαλτσα, διότι –ευτυχώς- ήμουν (θέλω να πιστεύω) επαρκής στη δουλειά μου και όχι ‘σταρ’. Συνεπώς μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια στη Δημοσιογραφία (τα 35 στον ΔΟΛ), επιτρέψτε μου να πιστεύω πως διαθέτω ‘γερό άλλοθι’ ώστε να καταθέσω άποψη.

Με τον Σταύρο Θεοδωράκη μας χωρίζει σχεδόν μια γενιά. Τον γνώρισα στον ΩΧ FM της Μαρίας Λόη και του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, αρχή τη δεκαετίας του 1990. Του λόγου μου με καθημερινή εκπομπή, εκείνος με το ‘δισάκι στον ώμο’ του, έψαχνε ευκαιρίες δράσης. Τον είδα, τον ζύγισα, παρατήρησα να ‘κλέβει’ (και να μαθαίνει) από τους τότε δασκάλους (Βασίλη Ραφαηλίδη, Γιάννη Καλαμίτση κ.ά.) και σκέφτηκα ότι διέθετε την ‘μενταλιτέ’ της επιτυχίας, αφού καλλιεργούσε βέβαια τα στοιχεία που –προφανώς- δεν του είχε δώσει ένας πανεπιστημιακός μπακαλορεάς. Και πέτυχε τόσο στην τηλεοπτική του έρευνα (βάθος, τόλμη, ήθος, αντιμειμενικότητα) όσο και στο γραφτό του (πολύ ενδιαφέρον, μαχητικό, βαθιά κοινωνικό).

Όλα αυτά ως την στιγμή που ο ίδιος έδειξε τις κοίτες του ‘Ποταμού’ και ανακοίνωσε τους πολιτικούς του στόχους. Τότε, εμφανίστηκε δείγμα εκείνης της ‘παράδοσης’ που σας έλεγα. «Σούπα-μαν’ τον χαρακτήρισε ένας δήθεν μεγαλόσχημος της φάρας μας, ένας διευθυνταράς ο οποίος προέκυψε από τις δημοσιογραφικές Βερσαλλίες, αγνοώντας βεβαίως το πεζοδρόμιο και το ρεπορτάζ. Ενας άλλος –πρώην διευθυντής αυτός- σαφώς αποτυχημένος (και θα το εξηγήσω παρακάτω) θεώρησε χρήσιμο να ειρωνευτεί τον Θεοδωράκη, πιστεύω επειδή εκείνος θεωρεί τον εαυτό του ειδικό τόσο στην δημοσιογραφία όσο καις την Πολιτική. Αμ δε.

Ο Παντελής Καψής, πριν καιρό διευθυντής στα ‘ΝΕΑ’, τώρα υφυπουργός ‘τηλεοπτικών υποθέσεων’, έπεσε στην παγίδα δηλώνοντας: «Καλός συνάδελφος και καλό παιδί ο Σταύρος, όμως η Πολιτική είναι δύσκολη υπόθεση».

Το δεύτερο μισό της άποψης θα είχε ενδιαφέρον αν περιείχε το στοιχείο της αυτοκριτικής. Ο Παντελής, ανέλαβε ΤΑ ΝΕΑ από τον Λεωνίδα (Λέοντα) Καραπαναγιώτη και τις 120.000 πωλήσεις στο δευτεριάτικο φύλλο. Όταν εστάλη από τον (γάτο!) Στ. Ψυχάρη σε υπουργιλίκι, τα ΝΕΑ μόλις που ξεπερνούσαν πανελλήνια τα 50.000 φύλλα (σήμερα πουλάνε πανελλήνια 28.000 με πτωτική τάση και αφού έχουν χάσει τις σημαντικότερες πένες τους).

Και επειδή η Ιστορία (διάβολε) επαναλαμβάνεται, γυρίζοντας στο σύγχρονο δημοσιογραφικό παρελθόν του ΔΟΛ, βρίσκουμε τον Γιάννη Καψή (μπαμπά του Παντελή) να αναλαμβάνει τα μέσα της δεκαετίας του’ 80 την κορυφαία εφημερίδα (από τον Κώστα Νίτσο) και με πωλήσεις 200.000 και πλέον πανελλήνια για να τις…προωθήσει στις 40.000 φύλλα (ήταν και η εποχή του Νερού του Καματερού…).

Όπως και τώρα στο βλαστάρι του, ο γηραιός (σήμερα) Γιάννης Καψής προήχθη από τον μακαρίτη Χρήστο Λαμπράκη (μέσω Ανδρέα…) σε υπουργική θέση και η εφημερίδα με Νίτσο ανέπνευσε και άρχισε σιγά – σιγά να ξανακερδίζει την χαμένη της αξιοπρέπεια (και αξιοπιστία).