Δημήτρης Κατσούλας

Κάθε βράδυ ερχόταν στην φάτσα της οθόνης μου.”κάνε με φίλο σου…”

Τον έκοψα από εδώ, τον εξερεύνησα από την άλλη, δίστασα.

Είπα, σε ξέρω ρε παιδάκι μου,μην αναλώνεσαι μ’ εμένα. Άφησέ με ήσυχο, εγώ σήμερα υπάρχω, αύριο μπορεί και όχι, την παίζω την ζωή μου στα ζάρια, μη μου χαλάς το σενάριο που γράφω με τον εαυτό μου πρωταγωνιστή.

Επέμενε, κάτι ζητούσε επίμονα, κάπου ήθελε ν’ αποτανθεί, ήταν σαν να ζητούσε βοήθεια.

Άντε, έλα να γίνω και μ’ εσένα φίλος, πατώ ο.κ.  Δεν πέρασαν παραπάνω από δυο λεπτά και τιγκάρει την οθόνη μου με τα ”προϊόντα του”: όλα ληγμένα και με μιά μπόχα όπου άναψαν τα λαμπάκια συναγερμού.

Αργότερα έμαθα ότι είναι μόνιμος κάτοικος του Ψ.Ν.Α.

Αυτά συνέβησαν σ’ εμένα,και στο κάτω κάτω της γραφής δεν πρέπει να σας νοιάζει κιόλας. Όμως, ένα άτομο με εξάρτηση-όπως ο επιμένων να γίνουμε φίλοι-στο διαδίκτυο, που δεν μπορεί να ζήσει ούτε λεπτό χωρίς αυτό, σταματά να επενδύει στην ανθρώπινη επαφή και την αντικαθιστά με την εικόνα, τα πράγματα τότε είναι πολύ σοβαρά.

Όταν ο πραγματικός κόσμος παύει ν’ αποτελεί στιγμή ευχαρίστησης, τότε η οθόνη γίνεται ένας επίγειος παράδεισος. Εκεί μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις.

Από Άγγλος επιχειρηματίας μέχρι μοντέλο σε εξώφυλλα περιοδικού, από διανοούμενος μέχρι ποιητής. Η παντοδυναμία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μας επιτρέπει να μεταμορφωνόμαστε σε ό,τι εμείς επιθυμούμε και να μεταθέτουμε την φροντίδα του εαυτού μας στην όσο το δυνατόν πιο τελειοποιημένη διαμόρφωση του εκάστοτε avatar.

Μπορούμε να γίνουμε άνδρες, γυναίκες, να πολεμάμε και να σκοτώνουμε, να επιτιθέμεθα και να μας επιτίθενται, σ’ έναν τελείως εξωγήινο κόσμο, στα πέρατα του σύμπαντος ή όπου διάολο η φαντασία μας φτάνει και όπως και να λέγεται αυτό.

Εμείς πάντως θα έχουμε το πάνω χέρι, σίγουροι ότι επιτελέσαμε την αποστολή μας στο ακέραιο και με την νίκη κατοχυρωμένη.

Ο εξαρτημένος άνθρωπος από το διαδίκτυο είναι ένας άνθρωπος παραμελημένος και παραιτούμενος από την καθημερινή πράξη.

Από υποχρεώσεις, μέχρι και συναναστροφές. Συχνά δεν πλένεται, τρώει μόνο στο δωμάτιό του – τον ηλεκτρονικό του πύργο – προτιμά να μένει μέσα παρά να δει τους φίλους του, όταν του μιλάς δεν σου απαντά παρά μόνο γνέφει, είναι ένα άτομο που αποσύρεται εν καιρώ.

Οι αλλαγές στην καθημερινότητα είναι αισθητές για το άμεσο περιβάλλον. Η διαταραχή της ρουτίνας, από τα ωράρια ύπνου πολλές φορές ελαχιστοποιούνται ή και μηδενίζονται με ακραία κατανάλωση ενεργειακών ποτών και κυρίως η επιθετικότητα είναι από τα άμεσα χαρακτηριστικά που πρέπει να χτυπήσουν το καμπανάκι του κινδύνου σε γονιό – παιδί – συγκάτοικο.

Ακριβώς όπως και σε κάθε μορφής εξάρτησης, από τα ναρκωτικά μέχρι και τις ανθρώπινες σχέσεις, ψάχνουμε συχνά να βρούμε τα αίτια.

Γιατί το άτομο οδηγείται να παίρνει κοκαΐνη, να προσκολλάται παθολογικά στον ερωτικό του σύντροφο, να εξαρτάται παθολογικά μανιωδώς από το παιδί του.

Ποιες είναι αφενός, λοιπόν, οι συνθήκες οι οποίες γεννούν την ανάγκη για μια σχέση εξάρτησης και αφετέρου ποιές είναι οι μέθοδοι θεραπείας του.

Μπορεί να είναι η έλλειψη, το γεγονός ότι κάποιος δεν καλύπτεται στην καθημερινή του ζωή, δεν είναι ευτυχισμένος και έτσι οι φαντασιώσεις του θα ικανοποιηθούν – υποθετικά πάντα – μέσα σε μια άλλη πραγματικότητα, είτε αυτή στοιχειοθετείται από εικόνες, είτε από παραισθήσεις είτε από κάτι άλλο το οποίο μπορεί να υποκρύπτει και παθολογικά αίτια.

Μπορεί όμως και να μην είναι έλλειψη από κάτι, μπορεί να είναι φυσιολογική αλληλεπίδραση με τις άλλες πραγματικότητες η οποία όμως υπερβαίνει τα.

Άραγε κι εμείς δεν χαιρόμαστε όταν μαζεύουμε πολλά likes σε φωτογραφίες μας; Από ποιο σημείο λοιπόν και μετά αρχίζει μια συμπεριφορά φυσιολογική για τις εποχές της ταχύτητας που ζούμε να γίνεται είσοδος (πύλη) σε ψυχολογικές παθήσεις;

Ο Freud με μια φράση του και μόνο μπορεί να μας διαφωτίσει:”εκείνο που μας χωρίζει από την ψυχική ασθένεια, δεν είναι ποιοτικό αλλά ποσοτικό”.

Όταν λοιπόν οι 3 ώρες μπροστά στην οθόνη γίνονται 6 και μετά 13.

Όταν αυτός ο εικονικός κόσμος, ο άλλος τρόπος ύπαρξης δεν ισχύει μόνο για για νέους, ανέργους και λοιπές κατηγορίες πολιτών μας.

Το πρόβλημα είναι πάρα πάρα πολύ σοβαρό και θα παίρνει σιγά σιγά τη μορφή της ισοπέδωσης της ψυχής.

Τα γέλια, οι έρωτες, το σεξ, οι βόλτες όπου μας κάνει κέφι σε λίγα χρόνια θα είναι ακριβό προνόμιο των ολίγων.

Εκείνων που θα έχουν τη δύναμη ν΄αντισταθούν στη σημερινή τεχνολογία (καλή και άγια δεν λέω..) αλλά και στην επερχόμενη, όπου τότε έχει να γίνει της ”αποκάλυψης…”