Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι αν θα έπρεπε να γράψω κάτι σχετικά με το εκπληκτικά «διαφορετικό» αποτέλεσμα από τα αναμενόμενα, του φετινού μουσικού διαγωνισμού της Eurovision. Όλα αυτά τα σχόλια που ειπώθηκαν τις τελευταίες ημέρες σχετικά με την νίκη της Πορτογαλίας, ομολογώ πως με έκαναν να κουνήσω το κεφάλι μου αριστερά δεξιά αρκετές φορές και να αναρωτηθώ αν όντως ζω στο 2017 ή αν έχω μπερδέψει τις εποχές…

Ασφαλώς και χάρηκα με το τραγούδι που επιλέχθηκε σχεδόν ομόφωνα από τις επιτροπές αλλά και από τον κόσμο. Ο νικητής, Salvador Sobral με την ονειρική μπαλάντα, Amar Pelos Dois (μτφρ.: και για τους δυο μας) και την αφαιρετική σκηνική παρουσία, έφερε το πολυπόθητο μουσικό τρόπαιο στην Πορτογαλία για πρώτη φορά στην ιστορία του διαγωνισμού από το 1964.

Σίγουρα δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τις μουσικές συμμετοχές των τελευταίων χρόνων με τις ένδοξες στιγμές του μουσικού παρελθόντος και σίγουρα η μουσική ποιότητα σήμερα, δεν είναι αυτό που έκανε την Eurovision γνωστή στο ευρύ κοινό, αυτή που μας καθήλωνε και μας έκανε να νιώθουμε «ακουστικά» ευτυχείς, μπροστά στις τηλεοράσεις μας…κάποτε.

Έχω την εντύπωση πως όλα άρχισαν να «παίρνουν» την κάτω βόλτα, από την στιγμή που οι ζωντανές ορχήστρες σταμάτησαν να είναι απαραίτητες στον διαγωνισμό. Άρχισε να αλλάζει το σκηνικό, οι συμμετοχές έγιναν πιο «ανάλαφρες» στο σύνολό τους και τα τραγούδια δεν είχαν ταυτότητα πια, παρά μόνο μια μαζική χροιά. Όταν δε ξεκίνησαν όλα αυτά τα talent show ανά τον πλανήτη, εκεί «μας πήρε και μας σήκωσε»…

Αναρωτιέμαι: τα αλλεπάλληλα φάλτσα των τραγουδιστών τα ακούει κανείς; Δεν μπορώ ακόμη να ξεπεράσω το αφάνταστο ρεζιλίκι της μικρής πατρίδας με την συμμετοχή του, κατά τα άλλα συμπαθητικού 80s μουσικού Μιχάλη Ρακιντζή, με το κομμάτι S.A.G.A.P.O., δεν θα ξεχάσω τις νότες, οι οποίες πάλευαν να βρουν τον δρόμο τους αλλά χωρίς καμία τύχη, ένα μουσικό robocop μπαλέτο και εμείς που το παρακολουθούσαμε από τους δέκτες μας να παρακαλούμε να σταματήσει επιτέλους αυτή η οπτικοακουστική τιμωρία.

Δεν λέω πως δεν υπάρχουν ταλέντα στην εποχή μας, ούτε και θα μπω στην διαδικασία να δείξω με το δάχτυλο ποιος είναι ποιος, αλλά δεν μπορώ μην επισημάνω το γεγονός της «κονσέρβας», της εύκολης λύσης χωρίς ουδεμία διάθεση αυθεντικής καλλιτεχνικής αναζήτησης, την παρουσία των άκρων χωρίς λόγο, τις φάλτσες εικονικά και μουσικά παρουσίες.

Βέβαια, το φετινό αποτέλεσμα, δείχνει πως τελικά ο κόσμος δεν είναι και τόσο κουφός. Απλά παραπλανιόμαστε δυστυχώς από τον συνεχή βομβαρδισμό του επικερδούς star system και τελικά φλερτάρουμε με τον αποπροσανατολισμό , φεύγoντας μακριά από την ουσία της μουσικής, της τέχνης γενικά.

Βαρέθηκα τις «δηθενιές». Βαρέθηκα τις μόνο εξωτερικά βασιζόμενες παρουσίες χωρίς αληθινά προσόντα… έγιναν όλα λάσπη, ισοπεδώθηκαν. Βαρέθηκα να βλέπω μουσικούς που έχουν φωνή, παρουσία, ήθος και προσωπικότητα να προσπαθούν χωρίς αποτέλεσμα και να πρέπει να πάρουν μέρος σε κάποιον τηλεοπτικό μουσικό διαγωνισμό για να ακουστούν. Ναι, υπάρχουν πολλά αξιόλογα ταλέντα εκεί έξω, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτός ο μόνος τρόπος… δεν μπορεί να κρίνονται όλα από τους εκάστοτε κριτές;

Ξέρετε τι μου θυμίζουν όλα αυτά τα τηλεοπτικά σόου; Ένα γεμάτο Κολοσσέο, όπου ο κάθε Ρωμαίος Αυτοκράτορας διοργάνωνε αγώνες για να αυξήσει την δημοτικότητά του, και αποφάσιζε τελικά για την ζωή των μονομάχων, μέσα από τα γιουχαρίσματα ή τους ευφημισμούς του πλήθους. Πείτε μου, έχει εξελιχθεί το είδος μας μετά από χρόνια πραγματικά; Απλά άλλαξε η τεχνολογία, και τώρα έχουμε άμεση πρόσβαση να κάνουμε ακριβώς το ίδιο όπως και τότε… να ρίξουμε στην πυρά, έτσι επιπόλαια, χωρίς πολύ σκέψη, τον συνάνθρωπό μας, να τον εξευτελίσουμε μαζικά, να τον κατηγοριοποιήσουμε ανώνυμα… όπως και τότε.

Απογοήτευση. Θυμός.

Φυσικά και μέσα σε όλο αυτό το γκρίζο πλάνο κρύβεται η ελπίδα για την διαφορετικότητα. Υπάρχουν και άνθρωποι ανάμεσά μας που το πνεύμα τους ακούγεται δυνατά και ομορφαίνουν το τοπίο. Πάντα θα υπάρχει το χάσμα, όμως είναι δυνατόν να γίνεται ακόμη πιο φανατικό; Γιατί αναρωτιόμαστε πως τρέφονται τα άκρα;

Έχω πει πολλές φορές πως το μυαλό μας δεν το έχουμε για διακοσμητικό. Είναι ένα όργανο που απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή, φροντίδα και όσο γίνεται αντικειμενικότητα. Καλό είναι να το χρησιμοποιούμε εις όφελός μας και όχι εις βάρος των άλλων. Αλλά, ναι, είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη. Όλοι μας.

«Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας.» (Κάρολος Κούν, 1908-1987, Ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης)

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr