Τζίνα Δαβιλά

Ένα εξαιρετικό κείμενο.

Δυο θαυμάσιες ερμηνείες. 

Ρούλα Πατεράκη, Αλέκος Συσσοβίτης.

Επί θεατρικής σκηνής του Faust γίνεται ένας φιλοσοφικός, σκληρός, αποκαλυπτικός, ρεαλιστικός, σχεδόν κυνικός διάλογος ανάμεσα στον Θάνατο και στον Αγρότη.

Καταργείται ο θρήνος ο οποίος αντικαθίσταται από τον θυμό, την επίκριση, την σκληρή μομφή, την απαίτηση απαντήσεων στην αιώνια αυθάδεια του Θανάτου να αφαιρεί τη ζωή πάνω στην νιότη. Η αλμύρα των ματιών μετατρέπεται σε φλογώδη λόγο.

Ο Θάνατος απαντά με επιχειρήματα αμφισβητώντας την αξία της νιότης, του γάμου, του Έρωτα, αφήνοντας με ηρεμία και δυναμισμό να διαφανεί ακόμα και η ματαιότητα της ίδιας της ζωής.

Ο Αγρότης μιλά για θεραπευτική τιμωρία του Θανάτου που θα φέρει τη δικαίωση μπροστά στον πόνο της απώλειας του νέου ανθρώπου, ο Θάνατος μιλά για τη σοφία που απαλλάσσει τον άνθρωπο από τα γεράματα.

Η εξέλιξη του έργου είναι απρόβλεπτη, καθώς ο χωρίς ανάσα διάλογος μεταξύ του Θανάτου και του Αγρότη με επιχειρήματα και των δύο που είναι απολύτως ρεαλιστικά, δημιουργούν ένα κλίμα διχασμού. Ποιος από τους δυο, τελικά, έχει δίκιο;

Θαυμάσια είναι και η επιλογή της μουσικής. Επί σκηνής η Τασία Σοφιανίδου και ο Νίκος Μαυράκης που χωρίς δραματουργικές κορώνες ενσωματώνονται αθόρυβα στο σκηνικό ενισχύοντας με τη συμβολική τους παρουσία το θέμα του έργου.

Ποιο είναι τελικά το θέμα;

Η αλαζονεία της Ζωής ή του Θανάτου;

Η ματαιότητα της Ζωής ή του Θανάτου;

Η ομορφιά της Ζωής ή η ισορροπία του Θανάτου;

Σε κάθε περίπτωση η επιλογή του έργου είναι τόλμημα που εναρμονίζεται με ό,τι ήδη γνωρίζουμε για τους δυο πρωταγωνιστές. Την Πατεράκη που τσαλακώνει τον εαυτό της και του επιτρέπει να πειραματίζεται, όπως αρμόζει σε έναν αυθεντικό θεατράνθρωπο, και τον Συσσοβίτη που πάντα προσγειωμένος, σεμνός, εργατικός, αυθεντικός και αποτελεσματικός, χρόνο με τον χρόνο, δικαιώνει την παρουσία του στα θεατρικά δρώμενα της τελευταίας εικοσαετίας και ενισχύει την άποψη ότι εκτός από ωραίος, είναι ένας ικανότατος και ευέλικτος ηθοποιός.

Απόκτημα, επίσης, είναι και το πρόγραμμα του έργου, που περιλαμβάνει όλο το μεταφρασμένο κείμενο. Ένας συγκερασμός λυρισμού, χιούμορ και ρεαλισμού.  

* Ο Von Tepl έγραψε το έργο το 1400 μ.Χ. αναζητώντας την δική του γαλήνη για τον πρόωρο θάνατο της 28χρονης γυναίκας του. Το έργο παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση ου Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη.

Παραστάσεις μέχρι και αρχές Νοεμβρίου στο Θέατρο Faust, στην συμβολή των οδών Αθηναΐδος 12  και Καλαμιώτου 11, στο Μοναστηράκι.

Μέρες παραστάσεων: Από Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 9:15μμ, Κυριακή στις 8:00μμ.

Ακολουθεί έκθεση εικόνων