Τζίνα Δαβιλά

Για όποιον πιστεύει ότι ο μειωμένος ΦΠΑ είναι πολυτέλεια και συγκριτικό πλεονέκτημα για τους νησιώτες, να του εξηγήσω με απλά λόγια ή να του υπενθυμίσω, ότι είναι ο βασικός λόγος για να μην ερημώσουν τα νησιά. Αν σκεφτεί κάποιος το κόστος διαβίωσης στα νησιά, την μειονεκτική θέση της νησιωτικότητας στην υγεία, στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, στην επιχειρηματικότητα, αν κληθεί να επιλέξει να ζήσει στην ηπειρωτική Ελλάδα ή σε νησί, με ειλικρίνεια και εντιμότητα, προς τον εαυτό του κυρίως, θα επιλέξει την ηπειρωτική Ελλάδα. Ακόμα κι αν είναι στο άκρο της Θράκης. Είναι άλλο να έχεις το αυτοκίνητο για να μετακινηθείς και άλλο να χρειάζεσαι την αεροπορική ή ακτοπλοϊκή σύνδεση αποκλειστικά για να αλλάξεις τόπο. Για όσους δεν ταξιδεύουν, ενημερώνω ότι το οικονομικότερο ακτοπλοϊκό εισιτήριο λ.χ. από Ρόδο για Αθήνα κοστίζει 60 ευρώ (κατάστρωμα, ναι;) και της τελευταίας στιγμής το αεροπορικό φτάνει τα 200 ευρώ. Απλή μετάβαση, χωρίς επιστροφή.

Ο μειωμένος, λοιπόν, ΦΠΑ στα νησιά, δεν θεσπίστηκε για λόγους συμπάθειας ή επειδή κάποιος πολιτικός είχε μπάρμπα τον πρωθυπουργό, αλλά για να μην ερημώσουν τα νησιά και στην συνέχεια να μην αποδυναμωθούν. Η ερήμωση, άρα η αποδυνάμωση των νησιών – για να το εξηγήσουμε κι αυτό- σημαίνει άνοιγμα στην επέλαση οποιουδήποτε που επιβουλεύεται την χώρα.

Ναι, σωστά κατάλαβες. Όποιος θέλει να κατακτήσει τα εδάφη σου, θα επιλέξει να σε χτυπήσει όταν είσαι αποδυναμωμένος οικονομικά. Άρα το κίνητρο για την παραμονή στα νησιά δίνεται οικονομικά. Σου λένε: «Αναπτύξτε την επιχειρηματικότητα, ζήστε κάπως οικονομικότερα στα νησιά που ούτως ή άλλως είναι λιγότερο φιλόξενα συγκριτικά με την υπόλοιπη Ελλάδα και γίνετε, εμμέσως πλην σαφώς, οι ακρίτες της χώρας». Έτσι θωρακίζεται μια χώρα. Ο εξοπλισμός είναι το δεύτερο βήμα. Το πρώτο είναι η Οικονομία.

Είμαι νησιώτισσα περισσότερο από 15 χρόνια. Άρα, μπορώ να μιλήσω, μου επιτρέπεται να μιλήσω για την ζωή σε νησί. Δεν είναι εύκολη. Τα νησιά και πιο συγκεκριμένα η Ρόδος, που ζω το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, δεν είναι illustration κατάσταση. Δεν είναι μόνο ωραία ξενοδοχεία και θαυμάσιες παραλίες. Είναι και εργαζόμενοι που προσπαθούν να συντηρήσουν την οικογένειά τους με 20 ευρώ supermarketτην εβδομάδα, είναι μικροεπιχειρηματίες που τροφοδοτούν τα νησιά που δεν έχασαν τον μειωμένο ΦΠΑ π.χ. Καστελόριζο, και που θα πρέπει να ανεβάσουν τις τιμές των προϊόντων, είναι ο κοινωνικός διχασμός στα νησιά της Δωδεκανήσου που «γλίτωσαν» την κρεμάλα (Κως, Καλύμνος, Κάσος κλπ). Η Ρόδος έχει ήδη μερικές χιλιάδες εγγεγραμμένους πτωχούς που ζουν με συσσίτια του Δήμου και της Περιφέρειας, μεγάλους και μικρούς επιχειρηματίες που οδηγούνται με γεωμετρική πρόοδο στο λουκέτο.

Αν, λοιπόν, η Κυβέρνηση Τσίπρα, και μαζί και οι Δωδεκανήσιοι Συριζαίοι βουλευτές που δυστυχώς αποδεικνύουν με την πολιτική τους στάση το «άνθρακας ο θησαυρός» δεν κατάφεραν να απαιτήσουν τα αυτονόητα για τον τόπο που ζουν και λένε ότι αγαπούν, τότε ας παραδώσουν τα κλειδιά οι άνθρωποι (που δραστηριοποιούνται επαγγελματικά στην περιοχή που ζω) στο επιτελείο του Αλέξη Τσίπρα για να χαρίσουν τον τόπο, όπου τους κάνουν τα γλυκά μάτια. Ας έρθουν οι ίδιοι να δουλέψουν τούτες τις ιδιόρρυθμες περιοχές. Αλλά για να δουλέψεις αποδοτικά, θα πρέπει να έχεις γνώση και εμπειρία. Γιατί ο συνδικαλισμός, κύριε Τσίπρα, δεν είναι δουλειά.

Αν με εννοείς τι εννοώ.

Pane di capo σε Πηγές Καλλιθέας, Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου 

και Pane di capo delivery: 224100-3600. 

Amor-Amor: ο κόσμος τους, εσύ!