Ωραιοζήλη (Τζίνα) Δαβιλά -Δαμασκηνού

& PANE DI CAPO ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ- ΑΡΧΟΝΤΙΚΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Κεφάλαιο 7ο: “Η Ανώτερη Δύναμη ή αλλιώς ο Παντοδύναμος Θεός κι ένας εξορκισμός”

[…]

Με τη Μαρία δεθήκαμε από την πρώτη ημέρα στο Πανεπιστήμιο της Θεολογίας στο Καποδιστριακό. Και ζήσαμε πολλά μαζί. Ίσως και την ιστορία με τη δαιμονισμένη κοπελίτσα που ήρθε στο Παρεκκλήσιο του Πανεπιστημίου για να προσκυνήσει την κάρα του Οσίου Δαϋίδ που φιλοξενούσε για λίγες ημέρες. Δεν καλοθυμάμαι τη Μαρία αλλά θυμάμαι την Έφη. Καθόμασταν στο ισόγειο στον τεράστιο χώρο του καφέ και του κυλικείου.  Και ακούστηκε ένα βουητό, ένα μουγκρητό απόκοσμο σαν σεισμός. Κάποιος κατέβηκε κουτρουβάλα τα σκαλιά και μας είπε για την κοπέλα. “Τρέξτε, τρέξετε, έχουν μια δαιμονισμένη στο Παρεκκλήσι”. Ανεβήκαμε με απορία και αγωνία  τρέχοντας τους τρεις ορόφους του τεράστιου κτηρίου της Σχολής χτισμένο με πολύ μπετόν στις κολόνες σε αρχιτεκτονική εντυπωσιακού “κορμπουζιανού μπρουταλισμού” και φτάσαμε στον τρίτο όροφο όπου βρίσκεται το Παρεκκλήσι. Πολλοί φοιτητές είχαν σχηματίσει ουρά έξω από το μικρό ναΰδριο. Προσπάθησα να περάσω μπροστά. Κατάφερα να μπω μέσα στον μικρό ναό. Και τι είδα! Ω, τι είδα! Ένα κορίτσι μικρόσωμο μούγκριζε σαν τέρας φθονερό, τέσσερις άνθρωποι την κρατούσαν σφιχτά από τα χέρια προσπαθώντας να ελέγξουν τα πόδια και το κεφάλι της, ο Ιερέας διάβαζε τους εξορκισμούς, το μικρόσωμο κορίτσι χτυπιόταν σαν αγρίμι στο κλουβί βρίζοντας  χυδαία, μούγκριζε όπως τα τέρατα στις ταινίες με μια φωνή βροντερή, ανατριχιαστική, βαριά, αηδιαστική… πώς έβγαινε από κείνο το μικρόσωμο πλάσμα τέτοιος θόρυβος… ο ιερέας απτόητος συνέχιζε την ανάγνωση και εμείς, οι θεατές, παρακολουθούσαμε άναυδοι και κλαίγοντας αφήνοντας απόσταση από την κοπέλα και τους ανθρώπους που την κρατούσαν. Απόκοσμο, σκληρό, βίαιο, άγριο, τρομακτικό. Καθηλωτικό. Σοκαριστικό.

Και αφού τελείωσε ο εξορκισμός, το κορμί της κοπέλας απόκαμε από την αντίσταση και έπεσε εξουθενωμένο κάτω. Την σήκωσαν οι γονείς της, την κράτησαν γονατιστή και  εκείνη άνοιξε οικειοθελώς το στόμα για να πάρει αγιασμό από τον ιερέα που πριν από λίγα λεπτά έβριζε χυδαία. Ξαναφόρεσε ένα μαντήλι μαύρο στο κεφάλι της, πέρασε από μπροστά μου και κατευθύνθηκε προς την έξοδο από το ναΰδριο.  Την έχασα από το βλέμμα μου. Δεν θυμάμαι, τόσο συγκλονισμένη που ήμουν, αν η Μαρία ήταν μαζί μου, αλλά θυμάμαι πολύ έντονα την Έφη που αργότερα έγινε ερμηνεύτρια και μάλιστα διακρίθηκε σε έναν γνωστό διαγωνισμό τραγουδιού.

Όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Θεολογίας του Πανεπιστημίου Θεολογίας της Αθήνας, είχα πει στη μητέρα μου: “Δεν πιστεύω τίποτα. Τα απορρίπτω όλα. Κι αν υπάρχουν θα τα βρω”. Η μανούλα μου τραβούσε τα μαλλιά της, αλλά ήμουν ήδη συνειδητή αντιρρησίας και αποφασισμένη να ακολουθήσω τον δρόμο μου. Το δρόμο της απόρριψης. Τι πιο δίκαιο; Αν υπάρχει κάτι θα το συναντήσω με κάποιο τρόπο, αν δεν, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Η ζωή ανοίγει δρόμους για όλους μας ώστε να εκπληρώσουμε με κάποιο τρόπο το επί σκοπόν επί γης.

Αυτό το συγκλονιστικό γεγονός που έζησα ως δευτεροετής φοιτήτρια, με συντάραξε τόσο που έχασα κυριολεκτικά τον ύπνο μου. Για περισσότερο από μήνα. Είχα τον πνευματικό μου, τον πατέρα Σπυρίδωνα, στην οδό Καρύτση. Ένας γλυκύτατος άνθρωπος, που τα μάτια του έλαμπαν, είχε τόσο φως μέσα του και τόση καλοσύνη που γαλήνευε την ψυχούλα. Επιστρέφοντας από τα μαθήματα πέρασα για να τον συναντήσω. Ήταν σε ολιγοήμερη άδεια. Υπερήλικας πια. Ένας άλλος ιερέας εξομολόγος μου είπε ότι μπορούσε να με ακούσει εκείνος καταλαβαίνοντας ότι κάτι σοβαρό με απασχολούσε. Του διηγήθηκα την ιστορία της δαιμονισμένης και τον τρόμο μου, την αδυναμία μου να κοιμηθώ ήρεμα από εκείνη την ημέρα.

“Έχεις ερωτικές σχέσεις;”, με ρώτησε.

“Μάλιστα”, απάντησα.

“Με πολλούς;” ξαναρώτησε.

“Όχι”, ξαναπάντησα “έχω σχέση με έναν νεαρό κύριο και θα παντρευτούμε όταν ολοκληρώσω τις σπουδές μου”.   

“Να περιμένατε και μην συνάπτατε σχέσεις μέχρι τον γάμο σας”, είπε αυστηρά.

“Μα πέρασε αυτή η περίοδος όπου περιμέναμε τον γάμο, πάτερ”, θυμάμαι να είπα διστακτικά.

“Γι΄αυτό θα δαιμονίζεστε οι νέοι άνθρωποι. Ασεβείτε, κάνετε του κεφαλιού σας και μετά φοβάστε τους δράκοντες. Ευκαιρία βρήκε ο έξω από δω. Θα σας καταπιεί όλους όπως συμπεριφέρεστε. Είσαι και Θεολόγος… Κοιτά, κοιτά… ντροπή.”, μου είπε απαξιωτικά σχεδόν με κακία. “Να μην κοινωνήσεις, είσαι αμαρτωλή”.

Κατέβασα το κεφάλι κι έφυγα βουρκώνοντας. Συγκλονίστηκα από την αυστηρότητα του. Αλλά ο επιεικής και καλοκάγαθος, η απέραντη αγκαλιά γαλήνης και αγαλλίασης, ο Πατήρ Σπυρίδων ήταν απών.

Αυτό το γεγονός  που έζησα με τη δαιμονισμένη στην Σχολή με έφερε μπροστά σε νέα κεφάλαια αντιμετώπισης της έννοιας “Θεός”. Ήμουν αυτόπτης μάρτυρας ενός σοκαριστικού γεγονότος που βλέπουμε μόνο στις ταινίες. Στην πραγματικότητα δεν επέλεξα ποτέ να δω τον “Εξορκιστή” ή παρόμοιες ταινίες. Αγρίευα. Δεν ήθελα. Δεν μπορούσε να είναι ψέμα ό,τι είδα, μα και εξήγηση λογική σε όλο αυτό που ζήσαμε καμιά πενηνταριά φοιτητές από το Πανεπιστήμιο δεν υπήρχε. Ήταν αδύνατο να ήμασταν όλοι υπνωτισμένοι, κοιμισμένοι, ονειροβατούντες την ίδια στιγμή μέρα μεσημέρι περίπου. Ήταν γεγονός. Και η εξήγηση ήταν υπερβατική, μεταφυσική, ανεξήγητη λογικά παρά μόνο δογματικά, όπως ο κλάδος της Δογματικής και της Φιλοσοφίας επιτρέπουν ερμηνείας.

Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με δύσκολες καταστάσεις, όταν έχουν εξαντληθεί όλες οι εκδοχές της γήινης λύσης των προβλημάτων, τότε το μοναδικό καταφύγιο είναι αυτή η ανώτερη δύναμη που υπερβαίνει την ύπαρξη μας. Αυτό που λέμε Θεός. Αυτό που εμφανίζεται στον Χριστιανισμό ως Αγία Τριάδα. Όλοι οι Άγιοι και Οσιομάρτυρες που παρέκαμψαν τους γήινους εαυτούς τους κι έγιναν Φως και παρηγοριά στο δρόμο μας.. Υπάρχουν πολλοί που έχουν περάσει στη σφαίρα της αγιότητας. Κάποιοι είναι και πολύ πρόσφατοι. Ο Άγιος Λουκάς, ο Ιατρός, ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος, ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο Άγιος Εφραίμ της Νέας Μάκρης. Κάθε τόπος και κάθε εποχή έχει τους υποδειγματικούς ανθρώπους που ονομάστηκαν άγιοι από την Εκκλησία γιατί η ζωή τους υπήρξε υποδειγματική. Κήρυξαν άφοβα και με πίστη τον Λόγο του Χριστού και βρήκαν την γαλήνη βοηθώντας τους συνανθρώπους τους. Δεν πτοήθηκαν από τις κακουχίες και τα βάσανα, μαρτύρησαν ίσως και στο όνομα του Ιησού τους προηγούμενους αιώνες. Το κυριότερο: μεταλαμπαδεύσαν την Πίστη στους ανθρώπους. Και η Πίστη σώζει. Αυτή ευθύνεται για όλα τα υπερβατικά που δεν εξηγούνται με τη λογική.

Θα το καταστήσω περισσότερο σαφές με ένα παράδειγμα: αμφισβητεί κάποιος ότι ο άνθρωπος διαθέτει τη μεγαλύτερη δύναμη επί γής; Αμφισβητεί κάποιος ότι αν θέλουμε κάτι πάρα πολύ αυτό γίνεται ανεξάρτητα από ό,τι λέει περί σύμπαντος ο Κοέλιο. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη και η επίδραση του μυαλού που μπορούμε να πετύχουμε σχεδόν τα πάντα. Αρκεί να επικεντρωθούμε σε ό,τι επιθυμούμε. Σε κάποιους κακούς και μοχθηρούς ανθρώπους αυτή η δύναμη είναι καταστροφική για τους άλλους, αλλά η επιλογή είναι σαφής: πού θέλουμε να ανήκουμε; Στους κακούς ή στους καλούς; Σε αυτούς που προκαλούν καταστροφές ή σε αυτούς που έχουν μέσα τους το Φως; Η αιώνια πάλη του ανθρώπου μεταξύ καλού και κακού είναι τόσο καθοριστική στη ζωή όσο και η αναπνοή.

Η ύπαρξη του προσώπου του Χριστού, όπως τα πρόσωπα άλλων θρησκευτικών ηγετών είναι δεδομένη. Η Ανάσταση του Ιησού δεν αποκλείεται και να έχει πραγματοποιηθεί για έναν και μόνο λόγο: σύμφωνα με τις γραφές και την χριστιανική παράδοση ο Χριστός υπήρξε άκακος, αγνός, καλοσυνάτος, συγχωρητικός. Η Δύναμη της Συγχώρεσης των εχθρών, η καθαρότητα της ψυχής είναι από μόνη της κάτι τόσο συγκλονιστικά καθοριστικό και δυνατό ώστε μπορεί να δώσει την δύναμη της υπέρβασης από τα γήινα. Αποδεχόμενοι και το γεγονός του ελεύσεως του Θεανθρώπου επί Γης μπορεί ο απλός άνθρωπος, αυτός που αναζητεί ένα καταφύγιο στα βάσανα του, αυτός που επιθυμεί την ελπίδα, αυτός που επιθυμεί να ερμηνεύσει με λοξή ή ανάποδη ματιά τον κόσμο, να μην απορρίψει το ανερμήνευτο.

Μοιάζει να θεολογώ και ίσως να υπάρχει και μία αλήθεια σε αυτό. Καταγράφω τις σκέψεις μου για αυτό που ζω. Είναι μια ταπεινή προσπάθεια να ερμηνεύσω αυτό που λέμε ανθρώπινη ενέργεια. Ό,τι μένει από αυτό που λέμε ανθρώπινη φύση. Είναι απίθανο να ερχόμαστε στον κόσμο και πεθαίνοντας να γινόμαστε φουσκί, κοπριά, όπως έλεγε ο παππούς ο Νικόλας. Κάνω μια προσπάθεια να εξηγήσω γιατί τούτη η σύντομη, η μακροβιότερη ή πολύ πολύ σύντομη ζωή του καθενός μας, όσα χρόνια διαγράψει αναπνέοντας το οξυγόνο του πλανήτη, δεν είναι απλά μια σύνθεση σωματιδίων χωρίς καμιά πνευματικότητα. Η ενέργεια δεν χάνεται, αλλάζει μορφή, πιστεύω πως γίνεται πολυεπίπεδη και ακόμη πιο διαδραστική. Έτσι εξηγώ γιατί θεωρώ ότι ο πατέρας μου ή ο φίλος μου ο Νίκος Μιχαλάκης, ο θωρακοχειρουργός που πέθανε πριν από αρκετά χρόνια, είναι κοντά μου και με προστατεύουν με κάποιο άυλο τρόπο. Έτσι εξηγείται γιατί οι πιστοί χριστιανοί και όλοι οι πιστοί κάθε θρησκείας προσεύχονται στους Αγίους τους ζητώντας βοήθεια. Ακούν. Όταν τους επικαλούμαστε η ψυχή μας επικοινωνεί με τα Ουράνια. Τα ανερμήνευτα του Σύμπαντος.  Αρκεί να ζητούμε το καλό. Σε όσους ζητούν το κακό, γιατί εκεί ψηλά εμπλέκονται και τα δυσώδη με τα ευωδιαστά, ίσως και να έχουν αποτέλεσμα. Μα η ίδια η φύση απαντά αργά μα και σκληρά. Λ.χ, καταστρέψαμε τον πλανήτη, να τος, μας εκδικείται. 

Δεν υπάρχει τίποτα πιο κακό στον κόσμο από τον κακό άνθρωπο. Η αδικία που συναντούμε, οι πόλεμοι, οι συμφορές δεν είναι κάτι άλλο από δικές μας συσσωρευμένες αρνητικές ενέργειες. Εμείς τις προκαλούμε, με την ανοχή, την παθητικότητα, την ιδιοτέλειά μας. Και το βρίσκουμε μπροστά μας. Αν βάλουμε στη ζυγαριά το καλό και το κακό στον κόσμο, η παλαντζά θα γύρει στο κακό. Έτσι ερμηνεύεται γιατί ο κόσμος, ο πλανήτης ολάκερος κυβερνιέται από τους κακούς. Γιατί όσοι λέμε ότι είμαστε υπέρμαχοι του καλού, είμαστε λιγότεροι και πιο παθητικοί. Αν και δυνατότεροι. Από τους καλούς που είχαν όραμα και διακαή αγάπη για το καλό άλλαξε ο κόσμος προς το καλύτερο. Αργά, μα σταθερά.

“Διάβασε το Παρακλητικό Κανόνα της Παναγίας” μου ξαναέρχονται στο μυαλό τα λόγια της Μαρίας. Και ναι, έχει δύναμη η ανάγνωσή του. Είκοσι λεπτά ημερησίως.  Νοιώθω ότι οπλίζομαι με ολόκληρη την οπλοθήκη του κόσμου. Όσο και αν ακούγεται παιδικό ή ανόητο, η Πίστη μετακινεί και βουνά. 

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργεί και το κακό που νικά προσωρινά το Καλό. Θυμάμαι μια άλλη φρικτή ιστορία που υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας. Η τσιγγάνα “άρμεγε” κυριολεκτικά μια αφελή που ήθελε κάποιον και εκείνη της ζητούσε εκτός από χρήματα, πράγματα που μπορούσε να ακουμπήσει πάνω του: φουλάρια, μαντήλια, μπρελόκ, ρολόι, ακόμη και φυλαχτά που τα μελετούσε χαμηλόφωνα και βλέμμα σατανικό κρατώντας μια κλωστή που την έκοβε σε κομμάτια και μετά …φαπ… τα κομμάτια της κλωστής γίνονταν ένα! “Ορίστε, είπε στην αφελή, με πιστεύεις τώρα; Σε λίγες ώρες θα τον σέρνεις από τη μύτη. Θα δεις”. Παρακολουθούσα άναυδη. Το μάτι της τσιγγάνας με πήρε είδηση και μου έγνεψε να πλησιάσω. Ένοιωσα μαγεμένη. Σοκαρισμένη. Απροστάτευτη. Τρομοκρατήθηκα αλλά  δεν κουνήθηκα βήμα. Έβλεπα πολύ καθαρά τι γινόταν. Έκαναν μάγια. Μαγεύαν οι δυο τους έναν ταλαίπωρο, βλάκα, έξυπνο, αθώο, ένοχο, αφελή ή καχύποπτο, ένας Θεός ξέρει σε ποιανού τη μοίρα στόχευαν η τσιγγάνα και η πελάτισσα της να τον κάνουν έρμαιο κακόβουλων προσευχών που θα του στερούσαν την αυτοδιάθεση. Ή μπορεί και την υγεία. Ή μπορεί και τη χαρά. Ή μπορεί και ό,τι αγαπούσε περισσότερο στον κόσμο, τα παιδιά του, τη γυναίκα του, τον φίλο του, τη μητέρα του. Χρησιμοποιούσαν τις δυνάμεις του κακού για να προσαρμόσουν το υποψήφιο θύμα σε αυτά που ήθελε η μία βλαμμένη που τον ήθελε. Τι ντροπή, τι κακία συσσωρευμένη, τι εγωισμός αρρωστημένος.

Έφυγα τρέχοντας μην αντέχοντας να δω περισσότερα. Περισσότερο και από την κακία εκείνης της πράξης που παρακολούθησα, με ενόχλησε η στέρηση της αυτονομίας και της αυτοδιάθεσης. Τι δηλαδή, είμαστε έρμαια του κάθε ραμολιμέντου που επιλέγει τον δρόμο των τσιγγάνων και των μαγισσών; Τι κάνει ο Θεός αφήνοντας ατιμώρητους τους κακούς; Πώς επιτρέπει η γη να γίνεται το κολαστήριο για τους αδικημένους που δεν επιλέγουν τους σκληρούς δρόμους της κακίας και της μοχθηρίας, της πανουργίας και της δολιότητας;

“Να κάνεις τον Σταύρο σου και να προχωράς άφοβα. Όταν μεταλαμβάνεις, δεν σε πιάνει τίποτα. Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο, τόσοι αφιερώθηκαν στο όνομά Του, τόσα θαύματα γίνονται καθημερινά, αρκεί να έχεις Πίστη και Καλοσύνη. Η Αγάπη σώζει. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό στον κόσμο από την Αγάπη του Θεού”, μου λέει η μητέρα μου.

Είναι συγκινητικό ότι οι πιο καλλιεργημένοι άνθρωποι δεν απορρίπτουν την πίστη στο θεϊκό στοιχείο.

“Η Υπεραγία Θεοτόκος να μας έχει κάτω από την Σκέπη Της, να μας σώζει από κάθε κακό η Χάρις Της” λένε οι ευχές του Δεκαπενταύγουστου.

Είναι συγκινητικό ότι σπουδαίοι επιστήμονες και καλλιτέχνες ανά τον κόσμο που μεγάλωσαν χωρίς θρησκεία, ασπάστηκαν τις αρχές του Χριστιανισμού και τις αρχές κάθε θρησκείας του πλανήτη που στηριζόταν στο Καλό. Ο αγαπημένος Πουαρό, ο Άγγλος ηθοποιός που ενσάρκωσε τον Βέλγο ντέντεκτιβ της Αγκάθα Κρίστι σε έναν αριθμό εβδομήντα επεισοδίων, ο David Suchet είναι ένας από αυτούς τους διάσημους του πλανήτη. Και ως αποτέλεσμα αυτού δημιούργησε και δυο εξαιρετικά ντοκυμαντέρ: ένα για τον Απόστολο Παύλο κι ένα για τον Απόστολο Πέτρο. Μα ως Ηρακλής Πουαρό δεν παρέλειπε ποτέ να θυμίζει εκτός από τα φαιά του κύτταρα και τις αδιαπραγμάτευτες αρχές του: “Δεν υπάρχει τίποτα τόσο κατεστραμμένο στον κόσμο που να μην μπορεί να διορθωθεί από το χέρι του Παντοδύναμου Θεού. Σας προτρέπω να το θυμάστε, γιατί χωρίς αυτή τη βεβαιότητα θα ήμασταν όλοι τρελοί” (Ηρακλής Πουαρό από το βιβλίο της Αγκάθα Κρίστυ “Appointment with death”).

Προδημοσίευση κεφαλαίου από το αδημοσίευτο βιβλίο της Ωραιοζήλης (Τζίνας) Δαβιλά -Δαμασκηνού  υπό τον τίτλο : “Γιατί “πέταξα” την Τζίνα από το τρένο”.