Τζίνα Δαβιλά

Αναστήθηκε ο Ιησούς;

Για όποιον το πιστεύει ναι. Για όποιον δεν το πιστεύει, όχι.

Υπάρχει ο Χριστιανισμός; Ναι. Είναι  οργανωμένη θρησκεία.

Υπάρχει η Εκκλησία; Ναι. Είναι η οργανωμένη Κοινωνία του Χριστιανισμού. 

Η διαφορά των τριών προηγούμενων ερωτημάτων είναι οι σαφείς και οι  ασαφείς απαντήσεις. Οτιδήποτε χειροπιαστό, δεν χρειάζεται αποδείξεις. Αποδείξεις χρειάζεται αυτό που δεν βλέπουμε. Αλλά αν το δούμε, αν αποδειχθεί με υλικούς όρους είναι πραγματικότητα και  παύει να είναι πίστη.

Η Πίστη δεν προέρχεται από το θαύμα. Το θαύμα προέρχεται από την Πίστη. Τότε και τώρα. Και η Πίστη ουδόλως ταυτίζεται με την ευπιστία. Οι εύπιστοι είναι αφελείς, οι πιστοί είναι συνειδητοποιημένοι και συνεπείς προς τις αρχές που ορίζει η πίστη τους, ξεκάθαροι και  τολμηροί.

Τελικά γιατί ο άνθρωπος πιστεύει στο Θεό αφού δεν Τον βλέπει; Αφού δεν εμποδίζει το κακό,  τους αδίκους και μοχθηρούς;

Κατ’αρχάς δεν είναι όλοι οι Θεοί των θρησκειών το ίδιο. Υπάρχουν θρησκείες που επιθυμούν να καταργήσουν κάθε δυνατότητα  ελεύθερης επιλογής. Ο Χριστιανισμός δίνει το αυτεξούσιο στον πιστό του. Και αυτό το αυτενεργό και αυτεξούσιο χρησιμοποίησε πρόσφατα η οργανωμένη Εκκλησιαστική Κοινωνία-Κοινότητα αυθαιρετώντας. Το να επιτρέψουν ιερείς  τη Θεία Κοινωνία υπό τον τρελό, θανατηφόρο «χορό» του κορονοϊού είναι κίνηση που δεν συνάδει με  τον σεβασμό στις αρχές της Εκκλησίας που συμπορεύεται με τις αρχές της Πολιτείας. Είναι  ίσως ενέργεια βαθιάς Πίστης- – αλλά επικίνδυνης. Διότι η Πίστη δεν  μετριέται με το ζύγι. Είναι απολύτως προσωπική υπόθεση  που δεν χρειάζεται καν απόδειξη. «Εάν ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών» είπε στην πρώτη του ομιλία στον ελληνικό λαό ο Ιωάννης Καποδίστριας. «Εάν ο Θεός είναι μαζί μας, κανείς δεν είναι  εναντίον  μας». Αυτή η πράξη ήταν εμψυχωτική, ανεξάρτητα από το αν ο Κυβερνήτης πίστευε ή όχι στον Θεό. Η δυναμική της ήταν η υπέρβαση.

Το έγραψα από τις πρώτες ημέρες που ανακοινώθηκαν τα περιοριστικά μέτρα από τον κ.Μητσοτάκη για τον κορονοϊό. Η Εκκλησία, δηλαδή η Οργανωμένη Κοινωνία των Χριστιανών, έχει μια θαυμάσια ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί . Ο κ.Πάνος Μπιτσαξής  το έθεσε εύστοχα στο  άρθρο του  «Το κουταλάκι». Το τι πρεσβεύει ο πιστός ή ο φαινομενικά πιστός, δεν είναι απλά θέμα δικό του όταν εκδηλώνεται δημόσια, αλλά της οργανωμένης κοινότητας που είναι αποτέλεσμα της χριστιανικής θρησκείας και της Εκκλησίας μας. Ο Ιησούς προσευχήθηκε στο Όρος των Ελαιών. Δεν χρειάστηκε συγκεκριμένο τόπο αλλά την καθαρή πίστη του προς στον Πατέρα Του. Επομένως ως τόπος καθάρσεως και προσευχής μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, αρκεί να υπάρχει Πίστη.  Οι Ναοί υπάρχουν για να προστατεύσουν και να ευπρεπίσουν το ποίμνιο του Θεού. Και  όταν υπάρχει κίνδυνος πρέπει να είναι κλειστοί για το εκκλησιαστικό κοινό.

Θα μπορούσα να  διηγηθώ  μερικές ιστορίες για το τι έχουν δει τα μάτια μου που κάθε άλλο παρά λογικές είναι, αλλά είναι πραγματικές.  Είναι πραγματικές και αποτέλεσμα της Πίστης. Δεν θα το κάνω, δεν είναι του παρόντος. Αυτό που θα ήθελα για πολλοστή  φορά να τονίσω είναι τη διαφοροποίηση της Εκκλησίας-Χριστιανισμού-Θρησκείας-Ιησού-Πίστης. Δεν μπαίνουν στον ίδιο παρανομαστή με αριθμητή πάντα τον άνθρωπο,  που ήταν και παραμένει το κέντρο του Σύμπαντος που εμείς γνωρίζουμε.  Ο άνθρωπος είναι ένας μικρός και μεγάλος Θεός. Ή μικρό και μεγάλο σκουπίδι. Ή μικρό και μεγάλο αδιάφορο πλάσμα.

Θα επιχειρήσω ζητώντας συγγνώμη από τον μαθηματικούς την παρακάτω εξίσωση, τις ταυτότητες αν θυμάμαι σωστά:

Εκκλησία = Ιησούς

Χριστιανισμός = Ιησούς

Άρα: Εκκλησία = Χριστιανισμός

Μεταβατική ιδιότητα

Και η Πίστη; Πού είναι η Πίστη; Στον Ιησού, που ήταν το Πρόσωπο που ενέπνευσε τον Χριστιανισμό και την Εκκλησιαστική Κοινότητα με όλη την σεβαστή Ιερά Σύνοδο, Αρχιεπισκοπή και το Ιερατείο . Στον Ιησού, τον Χριστό που ως Πρόσωπο είχε καθαρότητα ψυχής, συγχωρούσε τους πολέμιούς του έχοντας κατανικήσει την ελεεινή, ανθρώπινη ποταπότητα. Ό,τι απορρέει από τον  Ιησού είναι κτισμένα από  ανθρώπους πάνω στα ανθρώπινα μέτρα. Μα ο Ιησούς είναι Πίστη. Και η φράση “πίστευε και μη ερεύνα” με ή χωρίς άνω τελεία δεν έχει γραφτεί σε καμία ευαγγελική περικοπή.

Γι’αυτό: μη μου την Πίστιν τάραττε. Αυστηρά προσωπική υπόθεση, απολύτως  υπερβατική, μη εξηγήσιμη, μη χειροπιαστή και πολύ τολμηρή. Αλλιώς δεν θα ήταν Πίστη. Θα ήταν τσίρκο. Ή μια λαϊκή Πανήγυρις σαν αυτή που σύμφωνα με  τις  Γραφές  στήθηκε έξω από  τον  Ναό του Σολομώντα και ο Ιησούς έκανε λαμπόγυαλο. Χωρίς πίστη δεν πάμε πουθενά. Με Πίστη πάμε παντού. Ακόμη και στην Ανάσταση του Θεανθρώπου χωρίς να βρισκόμαστε στον Ιερό Ναό. Για τους πιστούς που νοιώθουν στερητικό σύνδρομο, υπενθυμίζω  ότι όλες οι Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας μεταδίδονται live από την ΕΡΤ. Απολύτως σεβαστό το αίσθημα της έλλειψης, που δεν επιτρέπει όμως αυθαιρεσίες και πρέπει να συνάδει και με τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, στις έκτακτες συνθήκες που προέκυψαν και στα μέτρα που επιβάλλουν στην πλειονότητα τους η Πολιτεία και το Εκκλησιαστικό Σώμα. Οτιδήποτε εκτός από αυτό είναι απλά εγκληματικό. Άλλο ένα έγκλημα από το πολλά που έχουν γίνει  στο όνομα του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι Πίστη, είναι ανθρώπινη αφέλεια, βλακεία, ανευθυνότητα που  εκθέτει τους πιστούς.

Συμπαθάτε με αν σας προκαλώ με το κομμάτι της Πίστης. Είναι αυτόνομο όμως από οτιδήποτε άλλο, ακόμα και από το τεράστιο κεφάλαιο της Θεολογίας. Είναι, άραγε, η Θεολογία Επιστήμη; Στο μέλλον θα επιχειρήσω να εξηγήσω γιατί η Θεολογία είναι Επιστήμη. Επί του παρόντος τολμώ να ομολογήσω ότι Θεολογία και Πίστη μπορεί να είναι έννοιες που δεν είναι καθόλου απίθανο να μην συναντηθούν πουθενά.

Θα κλείσω τούτο το άρθρο με μια σύντομη ιστορία: Πριν χρόνια ένας συμπαθής κύριος είπε στη σύζυγό του με αφορμή ένα γεγονός: προσπαθούσα να εξηγήσω στην Κική, την γυναίκα του, έναν χώρο συνάντησης για τα παιδιά μας χρησιμοποιώντας ένα  όνομα που δεν υπήρχε. Αφού με τα πολλά συνεννοηθήκαμε διαπιστώθηκε το λάθος που είχα κάνει. Τα λόγια του Γιώργου ήταν τα εξής: «Μικρό το κακό. Μιλούσε για ένα χώρο που δεν υπάρχει. Εδώ σπούδασε από επιλογή κάτι που δεν υπάρχει».

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα.

14 Απριλίου 2020, Μ.Τρίτη