Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Τζίνα Δαβιλά

Το ΠΟΤΑΜΙ τόλμησε ό,τι δεν τόλμησαν οι υποστηρικτές της νοσηρής πολιτικής νοοτροπίας: στόχευσε στο χρήσιμο και όχι στο αρεστό. Η φωνή του θα λείψει.

Σημείωση: το άρθρο γράφτηκε στις 17.07.2019. Σήμερα που το ΠΟΤΑΜΙ επισήμως ανέστειλε τη λειτουργία του δεσμεύοντας τη χρηματοδότησή του από το Υπουργείο Εσωτερικών και χορηγώντας την σε υποτροφίες προς το ΕΚΠΑ, στέκεται σαν να γράφτηκε χθες. Λυπάμαι για την κατάληξη. Διότι εκτός των άλλων, παραμένω πολιτικά άστεγη. 

Τα μέσα, κυρίως τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, θέλουν να γνωρίζουν πώς κινούνται οι πολιτευτές, οι υποψήφιοι πολιτευτές, αλλά και οι εκλεγμένοι πολιτικοί. Θέλουν να έχουν τον δικό τους άνθρωπο μέσα στα κόμματα. Αν ξαφνικά βρεθούν μπροστά σε γνωστό δημοσιογράφο, και μάλιστα διαπρεπή, που χωρίς να τους ενημερώσει ανακοινώσει την ίδρυση κόμματος, θυμώνουν. Αυτό έγινε με το ΠΟΤΑΜΙ. Θύμωσαν οι μεγάλες εφημερίδες και απάντησαν με ειρωνείες, χλευασμούς, χοντράδες στον Σταύρο Θεοδωράκη.

Το θαύμα του ΠΟΤΑΜΙΟΥ ήταν προσωποκεντρικό και γεννήθηκε από την ανάγκη του Σταύρου Θεοδωράκη να εμπιστευτούμε ξανά τους πολιτικούς με όρους συνενωτικούς και μακρυά από αντιλήψεις καταστροφής. Η ανάγκη για το ΠΟΤΑΜΙ γεννήθηκε από την ανάγκη ενός λαού να ξαναπιστέψει στην εντιμότητα ενός δημοφιλούς προσώπου που εμπιστευόταν, ενός οικείου προσώπου βγαλμένου μέσα από την δική του κοινωνία, όχι των άλλων από πολιτικά τζάκια, των αδούλευτων, των άεργων επαγγελματικά. Ο Σταύρος Θεοδωράκης αφουγκράστηκε τον κόσμο σχεδόν μια πενταετία πριν και αφού είχε δημιουργήσει το Protagon, έναν δημόσιο διάλογο αρθρογράφων και σχολιαστών-αναγνωστών. Αρκετοί συνεργάτες εκείνη την περίοδο που παρατηρούσαμε τις λεπτομέρειες, γνωρίζαμε ότι ο Σταύρος ”καιγόταν” για την Πολιτική, κάποιοι είκαζαν ότι θα βρεθεί σε κάποιο κόμμα, μα μόνο οι έμπιστοί του είχαν την γνώση της απόφασης του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Βρέθηκαν χορηγοί που ήθελαν να στηρίξουν το ΠΟΤΑΜΙ και κάποιοι που μέσω του ΠΟΤΑΜΙΟΥ την επιχειρηματική τους δυναμική. Σαφώς. Δεν είναι ακόμη ευδιάκριτο αν και ποια χατίρια χάλασε το ΠΟΤΑΜΙ για να αποσυρθούν αυτοί οι χορηγοί. Γιατί πλούσιο το ΠΟΤΑΜΙ δεν υπήρξε ποτέ. Και χατίρια δεν έκανε.  Πάντως, πολιτικοί τυχοδιώκτες υπήρξαν πολλοί που λάκισαν σαν τα ποντίκια που στην πυρκαγιά πάνε όπου υπάρχει σωτηρία. Την πολιτική τους σωτηρία. Γιατί το ΠΟΤΑΜΙ δεν έθεσε σε κίνδυνο καμιά ζωή. Ή για να είμαι ακριβής έθεσε σε κίνδυνο μόνο τη ζωή του επικεφαλής, ιδρυτή και Προέδρου του: του Σταύρου Θεοδωράκη.

Ο Σταύρος ως πολιτικός αρχηγός και βουλευτής  πορεύθηκε με εντιμότητα, ειλικρίνεια, λογικές θέσεις, συγκρουσιακό και καινοτόμο πνεύμα στις αγκυλώσεις και, ενώ έγινε αποδεκτός στο σύνολο των θέσεών του ως Προέδρου του κόμματος, προφανώς δεν έπεισε ως Αρχηγός κάποιους και εντός ΠΟΤΑΜΙΟΥ και εκτός (ψηφοφόρους). Κατά την εκτίμησή μου για δυο λόγους:

α) αυτό που ίδρυσε από το μηδέν (που απεδείχθη ότι ήταν σπουδαίο) ήταν πολύ πρωτοπόρο ως πολιτικό κόμμα και ανέτοιμο το κοινό να το δεχτεί. Οι πολίτες θέλουν την πεπατημένη γιατί νοιώθουν ασφαλείς με την πεπατημένη. Οτιδήποτε νέο το καλοδέχονται, αλλά τους προβληματίζει τόσο, ώστε να μην κάνουν την υπέρβαση. Ως «υπέρβαση» ορίζω την αλλαγή νοοτροπίας. Ερμηνεύω: αλλαγή τρόπου σκέψης (νους + τρόπος, μέθοδος),

β) λόγω της έλλειψης άριστων πολιτικών συμβούλων. Οι πολιτικοί που βλέπουμε δεν είναι ο εαυτός τους, αλλά το σύνολο του αποτελέσματος επικοινωνιολόγων και ειδικών συμβούλων. Ο Σταύρος εδώ υστερούσε σοβαρά. Γι’αυτό και έχασε. Οι αποφάσεις του ήταν τόσο λογικές και ειλικρινείς, τόσο γενναιόδωρα ειλικρινείς, που δεν μπορούσε να τις καταπιεί η κοινωνία, να τις αποδεχτεί το σύνολο μέσα κι έξω από το ΠΟΤΑΜΙ. Αρχικά, ο ίδιος έχασε το ένστικτό του, που τον προστάτευε από τις κακοτοπιές και τα «ερπετά» καθώς πολλές και πολλοί τον είδαν ως όχημα για την προσωπική τους προβολή και πολιτική εξέλιξη, στη συνέχεια έχασε κάπως την αυτοπεποίθησή του που τροφοδοτεί κάθε Αρχηγό και εν συνεχεία εγκαταλείφθηκε και από τους δικούς του ή πιο σωστά αυτούς που έδειχναν ή και οι ίδιοι νόμιζαν ότι ήταν δικοί του. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο γενναιόδωρος ΣΘ μας, με θάρρος αντιμετώπισε την πτώση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ αναλαμβάνοντας όλη την ευθύνη της πτώσης. Αλλά δεν ήταν δική του ευθύνη μόνο. Για την πτώση του ΠΟΤΑΜΙΟΥ έχουν κι άλλοι μερίδιο ευθύνης. Αλλά αυτά είναι ζητήματα εσω-ποταμικά. Τώρα πια… τώρα που το ΠΟΤΑΜΙ στέρεψε. Ή μήπως όχι;

Η φωνή της λογικής, της ισορροπίας, της φιλοευρωπαϊκής θεωρίας, της καινοτομίας, της αυθεντικής προόδου, εξαϋλώθηκε. Στο παρελθόν έγραψα για ποιους λόγους η δύναμη του ΠΟΤΑΜΙΟΥ συρρικνωνόταν. Όσοι επιμένουν ότι η «Συμφωνία των Πρεσπών» ήταν η αιτία, θα υπενθυμίσω το εκλογικό αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ της 7^ης Ιουλίου 2019, θα ανατρέξω στην διαχείριση του δημοψηφίσματος από τον ΣΥΡΙΖΑ της 5^ης Ιουλίου 2015 και θα παρακαλέσω να παρατηρήσουν προσεκτικά το πήγαινε-έλα των πολιτικών από τη μια πολιτική αυλή στην άλλη. Αυτός είναι ο μεγάλος θυμός για την Πολιτική στην Ελλάδα: οι πολιτικοί περίπατοι πολιτικάντηδων, ασυνεπών σε αξίες και φυσικά σε αρχές.

Το μεγάλο θαύμα του ΠΟΤΑΜΙΟΥ ήταν ότι ξανα-έφερε τους πολίτες στο πολιτικό γίγνεσθαι. Η απουσία του από τις τελευταίες εκλογές συνυπογράφει ότι το πολιτικό σύστημα νοσεί γιατί ο μεγάλος νικητής των εκλογών ήταν η αποχή. Πότε απέχουμε από κάτι; Όταν δεν μας ικανοποιεί κανείς, κρίνουμε ότι είναι ανεπαρκείς οι υποψήφιοι.

Το ΠΟΤΑΜΙ τόλμησε ό,τι δεν τόλμησαν οι υποστηρικτές της νοσηρής πολιτικής νοοτροπίας: στόχευσε στο χρήσιμο και όχι στο αρεστό. Η φωνή του θα λείψει.

Το πότε θα το κατανοήσουν οι πολλοί, που προσπάθησαν και τα κατάφεραν να το εκδιώξουν, είναι η Ιστορία της Σύγχρονης Πολιτικής της Ελλάδας που αναμφίβολα θα εντάξουν τόσο το ΠΟΤΑΜΙ, όσο και τον Σταύρο Θεοδωράκη στο υγιές πολιτικό σύστημα – πρόγραμμα- σχεδιασμό, το οποίο δόθηκε απλόχερα, αγκαλιάστηκε από άλλους με ενθουσιασμό και άλλους με συντονισμένη συκοφαντία και στο τέλος καταποντίσθηκε γιατί οι ψηφοφόροι αποφάσισαν ότι ήταν πολύ δύσκολο γι’αυτούς να αποδεχτούν την αλήθεια χωρίς μακιγιάζ και παραμορφωτικούς καθρέπτες. Οι σπόροι του ΠΟΤΑΜΙΟΥ θα ξαναφυτρώσουν κάποια στιγμή, όταν ο Έλληνας αποφασίσει να αλλάξει την νοοτροπία της κατσίκας του γείτονα. Αυτής της χιλιοειπωμένης και ταλαίπωρης κατσίκας. Προτείνω ένα άλλο χωριάτικο σκηνικό: τους λύκους και τα πρόβατα. Οι λύκοι (πολιτικάντηδες) καταβροχθίζουν με προβιά προβάτου και οι αμνοί (πολίτες) θυσιάζονται πιστεύοντας ότι είναι οι εκλεκτοί του Θεού και έχουν μπροστά τους τον Μεσσία. Τι κρίμα για τον περιούσιο λαό του Σωκράτη και του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Πυθαγόρα. Τι θλίψη…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr