Ξεναγήσαμε ένα πολύ ζεστό κοινό στην έκθεση των δασκάλων και των μαθητών στα Γενικά Αρχεία του Κράτους δείχνοντας πόσο δένει έξω το γλυπτό του Γιώργου Ζογγολόπουλου, το φιαγμένο από σίδερο και νερό, διάφανο μαζί και στιβαρό, με τον δωρικό Καπράλο στο εσωτερικό. Αλλά και τον διάλογο που έχουν ο Μόραλης κι ο Νικολάου με τον Κοντοβράκη, τον Κούκο και τον Σάμιο. Το ηδύ και το τρομώδες, το σώμα, το δράμα κι η ανάσταση του. Η ζωγραφική ως επανεφεύρεση της πραγματικότητας. Η τέχνη ως εκείνες οι σταγόνες της ευτυχίας που βάφουν κόκκινη τη Λίμνη της δυστυχίας. Το εξαίσιο, τέλος, τελευταίο έργο του Σταύρου Ιωάννου που εικονίζει τα όνειρα του. Τις φιγούρες, τις οπτασίες, τα τοπία και τα ηλιοβασιλέματα που ονειρεύεται ένας μελλοθάνατος, έκθετος στο ύστατο φως.
Κάναμε δηλαδή και σήμερα ό τι κάνουμε πάντα: ξεναγούμε, διδάσκουμε, γράφουμε για τέχνη, οργανώνουμε εκθέσεις, μικρές και μεγάλες, παρεμβαίνουμε κριτικά, ενημερώνουμε και τέρπουμε όσο μπορούμε το ευρύ κοινό κάνοντας κάτι που κάνουμε πολύ κέφι…
Και μάλιστα εκείνην ακριβώς την ώρα που οι άλλοι κάνουν ίντριγκες, δημόσιες σχέσεις ή πουλάνε τη ψυχή τους στο διάολο για μια καρέκλα…Πώς είπατε ότι λέγεται η νέα διευθύντρια του ΕΜΣΤ;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr